Σε έναν κόσμο όπου οι φωτεινοί σηματοδότες αποτελούν κάτι τόσο καθιερωμένο ώστε δύσκολα φανταζόμαστε τη λειτουργία των δρόμων χωρίς αυτούς, αυτή η χώρα έχει επιλέξει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο.

Οι φωτεινοί σηματοδότες είναι το βασικό εργαλείο ρύθμισης της κυκλοφορίας στις πολύπλοκες διασταυρώσεις των δρόμων παγκοσμίως, προσφέροντας σαφήνεια και οργάνωση.

Πρόκειται για ένα κοινό σύστημα αποτελεί στους περισσότερους δρόμους του πλανήτη, ανεξαρτήτως χώρας, ηπείρου ή οποιαδήποτε άλλου οδικού κανόνα, αφού σε όλα τα σημεία λειτουργούν με την ίδια λογική και εφαρμόζονται σε συγκεκριμένες, «δύσκολες» διασταυρώσεις.

Ωστόσο, υπάρχει μια γωνία του πλανήτη, όπου τα φανάρια εκλείπουν εντελώς από τους δρόμους και δεν ενσωματώθηκαν ποτέ σε αυτούς, αφού ο τοπικός πληθυσμός απορρίπτει εντελώς την παρουσία τους στον δρόμο.

Ο λόγος περί του Βασιλείου του Μπουτάν, μιας χώρας με έκταση 38.394 τ. χλμ. και πληθυσμό 784.043 που βρίσκεται στην Νότια Ασία και συγκεκριμένα στην ανατολική πλευρά των Ιμαλαΐων, ενώ συνορεύει με την Κίνα στα βόρεια και την Ινδία στα νότια, ανατολικά και δυτικά.

Αυτό που θα αντιληφθεί, μετά από λίγο χρόνο οδήγησης, οποιοσδήποτε περάσει από τους δρόμους του Μπουτάν είναι πως κατά μήκος τους, δεν υπάρχει ούτε ένας φωτεινός σηματοδότης.

Η απουσία τους δεν είναι τυχαία ούτε αποτέλεσμα υποδομών που δεν αναπτύχθηκαν, άλλα μια συλλογική επιλογή που βασίζεται στην κουλτούρα της χώρας, η οποία δίνει προτεραιότητα στην ανθρώπινη επαφή και στη διατήρηση μιας κοινωνικής, ευγενικής καθημερινότητας.

Το 1995, η κυβέρνηση προσπάθησε να εγκαταστήσει το πρώτο φανάρι σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση της πρωτεύουσας Τιμπού, ωστόσο το φανάρι παρέμεινε στη θέση του μόλις για μία ημέρα, άφου άμεσα υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από τους κατοίκους.

Οι οδηγοί και οι πεζοί θεώρησαν πως το φανάρι ήταν ψυχρό, απρόσωπο και απόμακρο , ένα «ξένο σώμα »μέσα σε μια κοινωνία που είχε αναπτύξει σχεδόν προσωπική σχέση με τους τροχονόμους.

Το Μπουτάν, άλλωστε, είναι γνωστό για την έμφαση που δίνει στη λεπτότητα, την ηρεμία, την ευγένια και τον σεβασμό. Οι ταχύτητες στους δρόμους είναι χαμηλές—30 έως 50 χλμ./ώρα στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας—και η πλειονότητα των οδηγών είναι απολύτως εξασκημένη στο να κινείται με προσοχή και σύνεση, έχοντας συχνά εμπειρία οδήγησης στα απόκρημνα μονοπάτια των Ιμαλαΐων.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, οι κάτοικοι θεωρούν πως η ρύθμιση της κυκλοφορίας δεν είναι μια απλή τεχνική διαδικασία, αλλά μια πράξη κοινωνικής αρμονίας που στηρίζεται στην ανθρώπινη επαφή, και η αυτοματοματοποίηση της ρύθμισης της κυκλοφορίας θα ήταν αντίθετη στους κανόνες που διατρέχουν την κουλτούρα της χώρας.

Έτσι, σήμερα, η ομαλή ροή της κυκλοφορίας στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στους τροχονόμους, οι οποίοι αποτελούν το επίκεντρο του οδικού συστήματος της χώρας. Το επίπεδο εκπαίδευσής τους είναι εξαιρετικά υψηλό, αφού περιλαμβάνει συνεχή μαθήματα και αυστηρές διαδικασίες, μέχρι να μάθουν να εκτελούν κάθε σήμα με ακρίβεια και να αντιλαμβάνονται πλήρως τη ροή της κίνησης.

Επιπλέον, κανένας τροχονόμος δεν παραμένει περισσότερο από 30 λεπτά στο ίδιο σημείο, ώστε να διατηρείται η μέγιστη συγκέντρωση και να αποφεύγονται λάθη που θα μπορούσαν να επηρεάσουν την κυκλοφορία.

Σημειώνεται επίσης πως, παρότι τα φανάρια δεν προβλέπεται να επιστρέψουν σύντομα, η αυξημένη κίνηση των τελευταίων χρόνων έχει οδηγήσει στη δημιουργία κυκλικών κόμβων στις πιο πολυσύχναστες περιοχές, ως μια πιο σύγχρονη και αποτελεσματική λύση που σέβεται ταυτόχρονα τη φιλοσοφία της χώρας.

Παράλληλα, το Μπουτάν αποτελεί μια χώρα που παραδοσιακά επιβάλλει ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο με περιορισμούς στον αριθμό των οχημάτων, με υψηλούς φόρους και επιτρεπόμενη μόνο εισαγωγή καινούριων αυτοκινήτων, συμβάλλοντας στην προστασία τόσο της κυκλοφορίας όσο και του περιβάλλοντος.



ΠΗΓΗ