Είναι κάποιοι μύθοι εκεί έξω ή και ορισμένες αντιλήψεις που ενδεχομένως να έχει αρκετός κόσμος αναφορικά με τις ταινίες μικρού μήκους, όπως για παράδειγμα ο βαθμός δυσκολίας παραγωγής ή το επίπεδο ποιότητας, τα οποία δεν θα μπορούσαν να μην αποτελέσουν τροφή για συζήτηση, ειδικά όταν έχεις απέναντί σου τους Αλεξία Roider και Ιωακείμ Μυλωνά, σκηνοθέτες στο επάγγελμα και Καλλιτεχνικούς Διευθυντές του 5oυ Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Κύπρου.
Οι δυο τους στέκονται στην επιλογή των σπουδαίων ταινιών που απαρτίζουν φέτος τα δύο βασικά τμήματα του Φεστιβάλ, το Διεθνές και το Εθνικό Διαγωνιστικό, στέκονται στην επιλογή μιας ταινίας από το Τουβαλού (χώρα την οποία πρώτη φορά ακούμε), στο πως φτιάχνεται το πρόγραμμα της κάθε βραδιάς του Φεστιβάλ, στη σπουδαία 5μελή κριτική επιτροπή που θα αναδείξει τις νικήτριες ταινίες, στις 3D προβολές στο Ρίο (υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια του δημιουργού Björn Speidel, συνεργάτης του Κινηματογραφικού Ινστιτούτου του Βερολίνου) μέσω των οποίων το κοινό εξερευνήσει την τρισδιάστατη φόρμα, φορώντας 3D γυαλιά, στο πως καθορίζονται τα ποιοτικά κριτήρια μιας ταινίας, στη «νέα ματιά» και τις νέες φόρμες των φεστιβάλ κινηματογράφου διεθνώς, στις ταινίες που οι ίδιοι αγαπάνε (οι οποίες δεν είναι κατ’ ανάγκη και αυτές που βραβεύονται) και στο τι στοχεύουν να κάνουν στο μέλλον για να εξελίξουν ακόμα περισσότερο το #issfc.
«Μέχρι που μπορεί να φτάσει μια ταινία μικρού μήκους;» ρωτώ αρχικά την Αλεξία και απ’ εκεί και πέρα η συζήτηση παίρνει έναν ομολογουμένως αρκετά ενδιαφέρον δρόμο.
