Το συγκλονιστικό κείμενο ενός πατέρα που πεθαίνει: «Είμαι ένας πατέρας με καρκίνο στους πνεύμονες στο 4ο στάδιο και αυτά είναι όσα ξέρω».
«Ενιωθα ανεκπλήρωτος, έμενα πίσω στη δουλειά, στη σχέση μου με τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, τα παιδιά μου γιατί ήθελα περισσότερα. Ωστόσο, κατάλαβα ότι τα είχα όλα. Τώρα θα έδινα τα πάντα για να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν».
Ο Ορεν Μίλερ, πατέρας 2 παιδιών διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο στους πνεύμονες στο 4ο στάδιο. Διαβάστε το συγκλονιστικό κείμενο που έγραψε στο προσωπικό του blog A Blogger and a Father.
Boom.
Την Παρασκευή 30 Μαΐου 2014, έμαθα ότι έχω καρκίνο στους πνεύμονες στο 4ο στάδιο. Στην κατάστασή μου, το προσδόκιμο ζωής είναι ένας χρόνος πάνω - κάτω και η θεραπεία περιορίζεται απλά στο να κάνεις πιο υποφερτή τη ζωή σου. Υπάρχουν και άλλες επιλογές που μπορεί να εξετάσω αργότερα, συμπεριλαμβανομένων πειραματικών θεραπειών, και είμαι αισιόδοξος, αλλά ειλικρινά, νομίζω ότι συνειδητοποιώ την κατάστασή μου.
Τέσσερα χρόνια πριν, το καλοκαίρι του 2010, βρισκόμουν με την οικογένειά μου σε μια παραλία και περνούσαμε υπέροχα. Η οικογένεια μου και κάποιοι φίλοι μας έχτιζαν κάστρα στην άμμο, βούταγαν στο νερό και χαλάρωναν – όλοι με εξαίρεση εμένα που ήμουν αγχωμένος. Είχα εκατοντάδες αδιάβαστα emails και πολλά πράγματα στο μυαλό μου, ήμουν πιεσμένος χρονικά, πασαλειμμένος από υπερβολικές ποσότητες άμμου και ελάχιστη ποσότητα καφέ στον οργανισμό μου.
Προσπάθησα να προσποιηθώ ότι περνούσα καλά, αλλά οι γύρω μου μπορούσαν να διακρίνουν ότι ήμουν έξω από τα νερά μου. Το χειρότερο είναι ότι δεν ήθελα πραγματικά να βρίσκομαι εκεί. Στο δρόμο της επιστροφής μου μου ήρθε επιφοίτηση. Ξαφνικά κατάλαβα τι έχανα. Τότε συνειδητοποίησα ότι βίωνα τη μεγαλύτερη τραγωδία τηςανθρώπινης ύπαρξης: Ζούσα τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου και δεν το ήξερα. Αυτή ήταν μια καλή μέρα για μένα, γιατί από τη στιγμή που το καταλαβαίνεις βρίσκεσαι στον παράδεισο κάθεδευτερόλεπτο της ζωής σου.
Αυτό συνεχίστηκε και τα πράγματα πήγαιναν όλο και καλύτερα γιατί μια καλοκαιρινή μέρα, πήρα μια απόφαση, εκεί μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ επιστρέφαμε από την παραλία και ήμουν σε θέση να εφαρμόσω αυτήν την απόφαση. Μέχρι τότε βρισκόμουν διαρκώς ανάμεσα σε μιαεπίγεια «κόλαση» (ήμουν δυστυχής, ένιωθα ανεκπλήρωτος, έμενα πίσω στη δουλειά, στη σχέση μου με τη γυναίκα μου, με τους φίλους μου, με τα παιδιά μου) και έναν επίγειο «παράδεισο», που ακόμα κι αν ήθελα περισσότερα από τη ζωή, ήξερα συγχρόνως ότι τα είχα όλα. Πιστεύω σε έναν επίγειο παράδεισο και πιστεύω ότι μπορεί κανείς να τον βρει όπου και αν ψάξει. Εγώ τον βρήκα εδώ: Στις μεγάλες διαδρομές με το αυτοκίνητο και τα παιδιά.
Και ξέρω ότι θα μπορούσα να αισθάνομαι άσχημα που ήμουν υποχρεωμένος να μεταφέρω τα παιδιά μου από και προς τοσχολείο για πολλές ώρες κάθε μέρα. Αντίθετα, εκμεταλλεύτηκααυτές τις διαδρομές για να συζητάω με τα παιδιά μου για τον κόσμο τους και το δικό μου, για να τους μυήσω στη μουσική αλλά και να τραγουδήσουμε μαζί, για να μιλήσουμε για αξίες αλλά και για...ανοησίες. Και βρήκα τον παράδεισο μου στο βρώμικο παρκέ ενόςγηπέδου μπάσκετ. Η τότε 2χρονη κόρη μου τελείωνε τον παιδικό σταθμό στις 12 και έτσι ήμασταν «εγκλωβισμένοι» για ώρες, περιμένοντας τον αδερφό της να τελειώσει το σχολείο για να επιστρέψουμε σπίτι. Και εκείνες τις μέρες της αναμονής με την κόρη μου θα τις θυμάμαι για πάντα. Ελπίζω και αυτή.
Επί 4 ώρες κάθε μέρα καθόμασταν μαζί και τρώγαμε μεσημεριανό, πηγαίναμε στον παιδότοπο του σχολείου όπου η κόρη μου μου ετοίμαζε πλαστικά σάντουιτς και τσάι, τρέχαμε στο γήπεδο καιπαίζαμε μπάσκετ, που λέει ο λόγος. Στην πραγματικότητα η κόρη μου περπατούσε πάνω στη μαύρη γραμμή και εγώ ακολουθούσα ντριπλάροντας τη μπάλα. Η μικρή επινόησε αυτό το παιχνίδι και το ονόμασε «πηγαίνοντας στο πάρτι γενεθλίων». Μετά καθόμασταν στο πάτωμα ο ένας απέναντι από τον άλλο, ανοίγαμε τα πόδια μας και σπρώχναμε την μπάλα ο ένας στον άλλο. Και μετά η κόρη μου ήθελεαγκαλιές, οπότε αγκαλιαζόμασταν στο πάτωμα του γηπέδου, ενώ άλλοι έπαιζαν γύρω μας.
Αλλά η ζωή στον παράδεισο έχει κάποια όρια. Μετακομίσαμε σε νέο σπίτι τον Μάρτιο. Ένα υπέροχο, ονειρεμένο σπίτι όπου θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου και αυτό μου ραγίζει την καρδιά. Δεν με νοιάζει για μένα. Εγώ είχα την πιο τέλεια ζωή που θα μπορούσε να ευχηθεί κανείς, ωστόσο υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο θα έδινα τα πάντα: Να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Μεγάλωσα ευτυχισμένα παιδιά. Κάποιες φορές διαμαρτύρονται, αλλά σε γενικές γραμμές είναι ευτυχισμένα. Είναι το αριστούργημα μου: Δύο αξιαγάπητα, έξυπνα, αστεία, χαρούμενα παιδιά. Και δεν μπορώ να αφήσω αυτό το αριστούργημα να τελειώσει έτσι. Δεν μπορώ να τα αφήσω να μεγαλώσουν και να μην είναι χαρούμενα. Δεν μπορώ να τα αφήσω να μεγαλώσουν με μια τρύπα στην καρδιά στο σχήματου πατέρα που μετά βίας θα θυμούνται. Θέλω να είναι χαρούμενα.Θέλω να είμαι κοντά τους για να τα κάνω χαρούμενα.
Και θέλω και η γυναίκα μου να είναι χαρούμενη. Το αξίζει. Μακάρι να μπορούσα τώρα να την κάνω χαρούμενη. Η αποδοχή και η θλίψη μπορούν να συνυπάρξουν. Η θλίψη είναι αναπόφευκτη, είμαι ένας κοινός θνητός και το να προσπαθώ να υπερβώ τον εαυτό μου πονάει ακόμα πιο πολύ. Αλλά έχω μάθει να αποδέχομαι. Αποδέχομαι πως η ζωή έχει ένα τέλος και αποδέχομαι πως σύντομα θα έρθει η ώρα μου. Αποδέχομαι το γεγονός ότι η ζωή μου ήταν και είναι ακόμα ένα δώρο και αποδέχομαι και το πιθανό ενδεχόμενο να μη δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Τώρα όμως πρέπει να παραπονεθώ; Πρέπει να κλάψω κοιτάζοντας τον ουρανό και να φωνάξω «γιατί εμένα;». Ή πρέπει να νιώσω ότι τώρα, ακόμα και τώρα, ειδικότερα τώρα που είμαι λίγο μπερδεμένος, λίγο κουρασμένος, λίγο λυπημένος, περνάω την καλύτερη στιγμή της ζωής μου; Το τι θα συμβεί στο σώμα μου στους επόμενους μήνες είναι άγνωστο. Ωστόσο, ξέρω αυτό: Είμαι το πιο τυχερό κάθαρμαπου περπάτησε ποτέ στη γη και ξέρω ότι μέχρι την τελευταία μου στιγμή θα αγαπιέμαι από ανθρώπους που είχα την τύχη να γνωρίζω: Τη γυναίκα μου που υπεραγαπώ και τα δυο παιδιά μου που τα λατρεύω πιο πολύ κάθε στιγμή που περνάει.
Επιτρέψτε μου απλά να σας ζητήσω μία χάρη.
Το κορίτσι μου. Μας βγήκε ντροπαλή. Θα τη δείτε να παίζει μόνη της κάποιες φορές και μπορεί να μπείτε στον πειρασμό να κάνετε πίσω και να σκεφτείτε «τι ωραία που παίζει μόνη της». Πλησιάστε την. Παίξτε μαζί της. Σας χρειάζεται.
Το αγόρι μου. Είναι τόσο ευαίσθητος. Οτιδήποτε πείτε, θα το θυμάται και θα το περιεργάζεται για μήνες στο πανέξυπνο μυαλό του. Μην κάνετε πλάκα μαζί του για να γελάσετε, κάτι τέτοιο θα τον καταστρέψει. Απαντήστε κάθε του ερώτηση, ή τουλάχιστον δώστε του κατεύθυνση για να βρει τις απαντήσεις. Του αρέσει να παίζει και ναχαζολογάει, αλλά πρέπει να τον αντιμετωπίζετε σαν ενήλικα. Είναι πιοέξυπνος από μένα, και είναι πιθανό πιο έξυπνος από εσάς.
Και η γυναίκα μου. Μην τη ζαλίζετε. Αφήστε την να κάνει ένα διάλειμμα. Είναι άτομο με προσωπικότητα Τύπου Α στη δουλειά, αλλά στο σπίτι πάντα ήθελε να χαλαρώνει και να διασκεδάζει. Βοηθήστε την να διασκεδάσει. Θα θελήσει να πάρει όλες τις ευθύνες πάνω της. Μην την αφήσετε. Πείτε της να χαλαρώσει. Πείτε της να το πάει χαλαρά. Βοηθήστε την να χαρεί τη ζωή. Και μην της βάλετε ταμπέλεςή την περιορίσετε με κανένα τρόπο. Μην την αποκαλέσετε χήρα. Δεν είναι αυτό που υπονοεί η λέξη. Δεν είναι μια εύκολη απλούστευση. Ξέρετε ποια είναι; Είναι η κόρη που κάθε γονιός θα ήθελε να έχει και η μητέρα που κάθε παιδί θα επιθυμούσε. Παρόλο που είχα μεγάλομερίδιο ευθύνης στην ανατροφή αυτών των καταπληκτικών παιδιών, τίποτα δε θα μπορούσε να είχε γίνει χωρίς αυτή. Και αυτή θα συνεχίσει να τα μεγαλώνει και αυτά θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν και θα γίνουν ακόμα καλύτεροι έφηβοι και ενήλικες χάρη στη μητέρα τους.
Και είναι η γυναίκα των ονείρων μου.