Πέρασαν 40 χρόνια από τότε που η υπουργός Υγείας της κυβέρνησης του πρωθυπουργού Ζακ Σιράκ, Σιμόν Βέιλ, ανέβηκε στο βήμα της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και μίλησε στους Γάλλους βουλευτές για το νομοσχέδιο που έφερνε προς ψήφιση και με το οποίο νομιμοποιούνταν στη χώρα η άμβλωση.

 

Το νομοσχέδιο της εβραϊκής καταγωγής υπουργού είχε προκαλέσει θύελλα αντιπαραθέσεων στη γαλλική Βουλή, με τα μέλη της Εθνοσυνέλευσης να επιδίδονται σε ένα συνεχές πινγκ πονγκ τοποθετήσεων και αντεγκλήσεων για 25 ώρες.

Τελικά, έπειτα από τρεις ημέρες και δύο νύχτες συνεδριάσεων, η Βέιλ θα καταφέρει στις 29 Νοεμβρίου του 1974 να επιβάλει τον νόμο, ο οποίος θα λάβει την ψήφο 284 βουλευτών, ενώ θα καταψηφιστεί από 189.

Ωστόσο, αν και ο νόμος δημοσιεύθηκε δύο μήνες αργότερα, τον Ιανουάριο του 1975, τελικά έμεινε στο συρτάρι για πέντε χρόνια και εγκρίθηκε τελεσίδικα τον Δεκέμβριο του 1979.

«Δεν είχα φανταστεί το μίσος που θα προκαλούσε. Υπήρχε τόση υποκρισία σε αυτή τη γεμάτη από άνδρες αίθουσα (της Ολομέλειας)», είχε διηγηθεί στον δημοσιογράφο Annick Cojean το 2004 για τις ανάγκες του βιβλίου του «Les hommes aussi s’en souviennent».

Η επιζήσασα του κολαστηρίου του Άουσβιτς είχε δεχθεί τις πιο ακραίες επικρίσεις. Τότε, ο Εκτόρ Ρολάν την είχε κατηγορήσει για «επιλογή γενοκτονίας», ενώ και ο Ζαν-Μαρί Νταλέ είχε κάνει λόγο για έμβρυα «που ρίχνονται στα κρεματόρια». Ο Ζακ Μεντεσάν είχε μιλήσει για μια «βαρβαρότητα οργανωμένη και καλυμμένη από τον νόμο, όπως έκαναν και οι Ναζί».

Στα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Η Σιμόν Βέιλ, η οποία πέρασε στην Iστορία για τον ριζοσπαστικό για την εποχή του νόμο, έχει μια συγκλονιστική ζωή πίσω της. Τον Μάρτιο του 1944, όταν ήταν 16 ετών, μαζί με όλη της την οικογένεια συνελήφθη από τους Ναζί στη Νίκαια και, με τη μητέρα της και την αδελφή της Μιλού, οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς και από εκεί στο Μπέργκεν-Μπέλζεν. Ο πατέρας της και ο αδελφός της πέθαναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Λιθουανία. Η μητέρα της πέθανε λίγο πριν από την απελευθέρωση το 1945, ωστόσο εκείνη και η αδελφή της κατάφεραν να επιζήσουν της κόλασης. Η άλλη αδελφή της, η Ντενίς, είχε συλληφθεί ως μέλος της γαλλικής αντίστασης και είχε οδηγηθεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπρικ. Και αυτή κατάφερε να επιζήσει.

Η Βέιλ για χρόνια δεν μιλούσε για την κόλαση που έζησε γιατί φοβόταν, ωστόσο μετά τις επικρίσεις και επιθέσεις που είχε δεχθεί για τον νόμο που νομιμοποιούσε την έκτρωση μοιράστηκε αυτή τη δραματική της εμπειρία με το γαλλικό κοινό. Κατά την 60ή επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων, το 2005, και ενώ ήταν 77 ετών, επέστρεψε στο Άουσβιτς και μίλησε για τα δεινά που πέρασε.

Η Βέιλ, όμως, πέρασε στην Ιστορία και για το γεγονός πως ήταν η πρώτη πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου.