Θα σου ‘χει τύχει να είσαι σταματημένος σε κόκκινο ή να πηγαίνεις αργά στην κίνηση και απ’ το τζάμι του διπλανού να βγαίνει ένας κακόγουστος ήχος. Να ακούγεται ένα τσιφτελοπόπ άσμα. Μην πεις πως δεν σου ‘χει τύχει; Μα καλά, κανείς σε τούτο τον τόπο δεν ακούει κάτι διαφορετικό -δε λέω κατ’ ανάγκη ποιοτικό-, παρά μόνο ότι μας παίζουν τα ράδια;
Και να τα ‘κουγαν μόνο αυτοί, στο διάολο. Αν τύχει να έχει λίγη κίνηση και να έχουν τρεις το ραδιόφωνο ταυτόχρονα με λίγο ανεβασμένη την ένταση, νομίζεις πως βρίσκεσαι στην πλατεία της Αγίας Νάπας σε peak season και σε prime time. Ένας αχταρμάς που σου τρυπά τ’ αυτιά και σου τεντώνει τα νεύρα.
Και καλά αυτό να συμβαίνει το Σαββατόβραδο που υποτίθεται πως προθερμαίνεσαι για την έξοδο. Δευτέρα πρωί που ο άλλος έχει τις μαύρες του, πρώτο γιατί η ομάδα του δεν απέδωσε τα αναμενόμενα στο κυριακάτικο ματς και δεύτερο γιατί… είναι Δευτέρα, είναι υποχρεωμένος να ακούει στη διαπασών τα «Comeback» και τα «Γίνεται»; Ανοίγει το παράθυρο η κοπελιά, γυρνάει το volume στο τέρμα, ανάβει τσιγάρο, βγάζει και το ένα χέρι έξω και με ένα ΑΒΑ βλέμμα (απλανές βλέμμα της αγελάδας) κοιτάει στο φανάρι μέχρι αυτό να γίνει πράσινο… Και μέχρι αυτό ν’ ανάψει, έχεις προλάβει να πάθεις τρία εγκεφαλικά και έχεις «μετρήσει» όλα τα συμπτώματα της κατάθλιψης.
Δεν έχω πρόβλημα με τις προτιμήσεις των οδηγών στα φανάρια και στην κίνηση, να μην ακούσω όμως έστω μια φορά κάτι διαφορετικό; Αυτό είναι το θέμα μου. Να μην ακούσω έστω μια φορά μια ωραία μελωδία; Ούτε και μισή φορά όμως.
Γι’ αυτό ίσως είναι που επιμένω να το κάνω εγώ. Γι’ αυτό ίσως έχω μια «εμμονή» να ακούω όμορφα πράγματα στο αυτοκίνητο. Γι’ αυτό ίσως είναι που ακόμα αγοράζω CDs. «Μα καλάν, είσαι πελλός; Ακόμα αγοράζεις CDs; Εγώ κατεβάζω τα ούλλα», λένε οι περισσότεροι όταν τους πω πως πήρα τον καινούργιο δίσκο του τάδε. Ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) δεν ακούω ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Πάντα (ή σχεδόν πάντα) έχω μαζί μου καμιά δεκαριά CDs.
Πιο πρόσφατό μου κόλλημα ο «Χάρτης» του Μάλαμα. Οι ενορχηστρώσεις του Φώτη Σιώτα, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη είναι μια από τις πιο αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις μουσικών στην Ελλάδα, είναι εξωπραγματικές. Τραγούδια-έργα τέχνης, με όργανα που δεν φανταζόσουνα ποτέ ότι μπορούν να συνυπάρξουν τόσο αρμονικά σε ένα τραγούδι και με οργανικό ήχο (και όχι computerized πράγματα) που δεν χορταίνεις να ακούς. Αρκεί να ακούσεις τον «Όρκο», το «Σ’ αγαπάω και σκορπάω» και το «Είναι νωρίς ακόμα» από τον συγκεκριμένο δίσκο, την «Ομίχλη» και τον «Σιμούν» του Θανάση από τον «Ελάχιστο Εαυτό» ή τον «Ραμόν» του Χαρούλη από τις «Μαγγανείες».
Αγοράζοντας τέτοιους δίσκους, αυτό που «παθαίνεις» είναι ότι δεν μπορείς να ξεκολλήσεις. Την πρώτη φορά δεν σ’ αρέσει ή απλώς λες ok… Στο πέμπτο άκουσμα κολλάς με το πρώτο και το δεύτερο κομμάτι, στις επόμενες δυο φορές με το πέμπτο και το έκτο, μετά με το ένατο και το δέκατο, μετά με το πρώτο ξανά και πάει λέγοντας. Όσο περισσότερο τον ακούς, τόσο περισσότερα πράγματα ανακαλύπτεις. Στον στίχο, στον ήχο, την ενορχήστρωση, ενίοτε μπαίνεις και στα παπούτσια αυτού που το έγραψε. Μαγικό πράγμα αν καταφέρεις να το νοιώσεις.
Και δεν είναι μόνο ο Μάλαμας και ο Θανάσης. Ένα Παυλίδη, ένα Αλκίνοο, ένα Χαρούλη, ένα Περίδη, κανείς δεν ακούει τίποτε από αυτά στο αυτοκίνητο. Ή τουλάχιστον ποτέ δεν άκουσα εγώ κανέναν. Κρίμα, φυσικά, και οι που ραδιοφωνικοί παραγωγοί που το κάνουν, που βάζουν στο playlist τους τέτοια πράγματα, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του μισού χεριού. Ίσως γι’ αυτό κι εγώ επιμένω να το κάνω. Ας είναι τουλάχιστον να τύχει σε κάποιον άλλο να ακούσει μια ωραία μελωδία…