Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι θα έγραφα οτιδήποτε υπερασπιστικό για την Εκκλησία της Κύπρου, τους jedi της Ιεράς Συνόδου ή το επιχειρηματικό δαιμόνιο του Αρχιεπισκόπου. Έλα όμως που δεν έχω ακριβώς καταλάβει από που προκύπτει το ξαφνικό μένος προς την Εκκλησία μετά την ανακοίνωση που έκαναν για το πρώτο LGBT parade στην Κύπρο.

Χαλασμός κόσμου στα social media, άρθρα επί άρθρων, κριτικές επί κριτικών για την οπισθοδρομική τους ανακοίνωση, την κατάφορη απαξίωση των ανθρώπινων δικαιωμάτων και την έλλειψη σεβασμού προς το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη δική του σεξουαλική επιλογή.

Did you not get the memo? Αυτή είναι η Εκκλησία, αυτά είναι τα «πιστεύω της», με αυτά πορεύεται και αυτά θα πρεσβεύει. Το να προσδοκείς ότι θα συμβαδίσει η Εκκλησία, οι παπάδες και οι απανταχού τους groupies με τις ανάγκες μιας προοδευτικότερης εποχής είναι όσο δονκιχωτικό είναι να πιστεύεις στους μονόκερους.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Μέσα σε όλο το μεγαλείο του παροξυσμού και της υποκρισίας της, η Εκκλησία της Κύπρου γίνεται ο ιδανικός σάκος του μποξ, ένας εύκολος στόχος για να χλευάσει κάποιος τις αναχρονιστικές και μισάνθρωπες αντιλήψεις που επικρατούν στους κόλπους της.

Από την άλλη, δεν έχω δει ξανά τόσο έντονη αρθρογραφία (παρά μόνο μεμονωμένα και κατά καιρούς) ή παρόμοια απαξίωση για τον Ανδρέα Θεμιστοκλέους, ένα ακόμα υβρίδιο βουλευτίσκου της κακιάς ώρας που ανήκει σε μια παράταξη που προασπίζεται τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θέλει να λέγεται προοδευτική αλλά ταυτόχρονα τον ανέχεται στα ψηφοδέλτια της. «Ένας βουλευτής έχει καθήκον και δικαίωμα να εκφράζεται όπως αυτός νιώθει και όπως όλοι μας κρινόμαστε, κρίνεται και αυτός», μου ανέφερε σε παλαιότερη συνομιλία και φαντάζομαι, τα ίδια αναμασούν και στο ΔΗΣΥ για να καθησυχάζουν εαυτούς κάθε φορά που ο κύριος με το αστείο μουστάκι αποφασίζει να μας προικίσει με αποφθέγματα μισαλλοδοξίας και κακού συντακτικού.

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι στην περίπτωση ενός βουλευτή (ή ενός δημοσίου προσώπου ευρύτερα), όταν εξισώνεται η βαρύτητα του λόγου με το δικαίωμα έκφρασης ενός πολίτη ελλοχεύει ο κίνδυνος υπεραπλούστευσης των συνεπειών τέτοιων απόψεων μίσους. Αντίστοιχα, δεν μπορούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις από το εκκλησιαστικό σώμα. Υπό αυτό το πρίσμα, η δική μου άποψη είναι ότι η Εκκλησία της Κύπρου εμμένει σε ένα δογματικό μοτίβο επειδή αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος που επέλεξε να υπηρετήσει και έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει.  Μπορείς να κατηγορήσεις τους μουσάτους jedi για πολλά αλλά ποτέ για ασυνέπεια.

Θα έβρισκα πιο σοφό το να στρέφαμε για λίγο την οργή και τα πυρά μας προς τους πολιτικάντηδες που χρίζουν εαυτούς σταυροφόρους στον αγώνα κατά της ομοφυλοφιλίας. Ας απαιτήσουμε να συμμαζεύσουν την αλαζονεία τους, υπενθυμίζοντας ότι το κυνήγι μαγισσών, έχει κλειστεί προ πολλού στα χρονοντούλαπα του Μεσαίωνα.