«Φίλε συγγνώμη αλλά θα πρέπει να ακυρώσουμε τη συνάντηση μας. Ξύπνησα Λάρνακα σήμερα» μου γράφει σε sms, μισή ώρα πριν την προκαθορισμένη ώρα της συνέντευξης που είχαμε συμφωνήσει να γίνει στη Φανερωμένη. Φωτογραφίες Μάριος Χαψής.

«Χμ», σκέφτηκα, ενδιαφέρουσα προσέγγιση στη ζωή. Σήμερα έτυχε να ξυπνήσω Λάρνακα ...αύριο ποιος ξέρει.

Κι όμως, το αύριο ξημερώνει πιο προγραμματισμένα με τον Ρόμπιν συνεπέστατο στο ανανεωμένο μας ραντεβού. Μας περίμενε στα Καλά Καθούμενα με τον χαρακτηριστικό πλεκτό, τρικολόρε σκούφο που πάντα φορά και την κιθάρα αγκαλιά.

Εάν είσαι «που τους παλιούς της παλιάς πόλης» ή έστω Λευκωσιάτισσα/ης, οπωσδήποτε στην πρώτη περίπτωση και αρκετά πιθανό στη δεύτερη να τον έχεις πετύχει να παίζει ως πλανόδιος μουσικός με την κιθάρα του σε κάποιο σημείο της Λήδρας ή να περιφέρεται στη Φανερωμένη και στα πέριξ με τη χαρακτηριστική, ξανθή του «ρασταφάνα» -αν και απ’ ότι μάθαμε, στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε από τη συνάντησή μας πρόλαβε και κουρεύτηκε.

Το πλήρες ονοματεπώνυμό του καλόψυχου -και δίμετρου- αυτού μποέμ τύπου είναι Ρόμπιν Ντενίς Μπάρτ  (Robin Dennis Bart) και πρόκειται, εάν είναι εντάξει να τεθεί με αυτόν τον τρόπο, για μια ζωντανή «αστική φιγούρα» για την πόλη της Λευκωσίας. Μόνο και μόνο που παίζει μουσική στο δρόμο για λεφτά στην πάλαι ποτέ οικονομικά εύρωστη, διαχρονικά όμως πουριτανική κοινωνία που ζούμε, τον καθιστά ως μια ιδιαίτερη αστική φιγούρα που, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ξέρω, απαρατήρητη δεν περνά.

 

Ο Ρόμπιν γεννήθηκε στις 17 του Απρίλη του 1965 στην πόλη Χούγκεβεν (Hoogeveen) της Ολλανδίας και δηλώνει πασιφιστής αναρχικός. Σύμφωνα με την πρώτη πρόταση της αγγλικής έκδοσης της βικιπαιδείας, η πασιφιστική αναρχία είναι «μια τάση ανάμεσα στο αναρχικό κίνημα που απορρίπτει τη βία ως μέσο για την κοινωνική αλλαγή».

Έφτασε στην Κύπρο μέσω θάλασσας από τη Ρόδο, δώδεκα χρόνια πριν και συγκεκριμένα «λίγες μέρες μετά την κατάρρευση των δίδυμων πύργων στην Νέα Υόρκη», όπως ο ίδιος το έχει στο μυαλό του.

Η διαμονή του στα δεκατρία του και για δύο χρόνια σε ένα «state house» πιστεύει πως υπήρξε καθοριστική για ολόκληρή του τη ζωή. «Υποτίθεται πως πας εκεί για να σε θεραπεύσουν αλλά τελικά εκεί είναι που σου δημιουργούνται τα ψυχολογικά».

«Η εγκληματολογία έχει αποδείξει ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που οδηγούνται σε εγκληματικές συμπεριφορές προέρχονται από τέτοιου είδους σχολεία», προσθέτει κάπως εξομολογητικά. Στην περίπτωση του μάλλον αντίθετα θα λειτούργησε, σκέφτομαι, αφού το τελευταίο στοιχείο που μου βγάζει αυτός ο άνθρωπος είναι το εγκληματικό.

«Στα 18 μου κινήθηκα 33 χιλιόμετρα ανατολικά από την πόλη μου, προς Γερμανία μεριά. Πήγα να σπουδάσω Χημεία. Μετά από τρεις μήνες όμως κατάλαβα ότι το πανεπιστήμιο δεν ήταν για μένα».

Στα χρόνια που ακολουθούν δουλεύει ως τεχνικός φωτισμού για θεατρικές παραστάσεις αλλά και ως τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Μετά από διάφορες κυριολεκτικές περιπλανήσεις και μια μακρά διαμονή στην Ελλάδα, κάπως τυχαία, καταλήγει στην Κύπρο.

Σήμερα περνά τον περισσότερο του χρόνο εντός των τειχών και χωρίς να δουλεύει. Ζώντας στην παλιά πόλη μπορεί να ικανοποιήσει όλες του τις βασικές του ανάγκες ενώ του αρέσει πολύ που κυκλοφορεί με τα πόδια και δεν χρειάζεται αυτοκίνητο.

Τον ρωτώ εάν θα ήθελε να δουλέψει και πού. «Θα ρωτούσα αρχικά τον εαυτό μου εάν αυτή θα ήταν μια δουλειά που θα μπορούσα να κάνω. Φυσικά, θα έπρεπε να ήταν και μια δουλειά που να μου αρέσει να την κάνω».

Ένα πιάτο φαΐ το έχω, από την πείνα δεν θα πεθάνω, μου αποκαλύπτει ένας άνθρωπος που προτιμά να ζει «πολύ φτωχικά παρά να κάνει μια δουλειά που δεν του αρέσει».

Μεταξύ άλλων, στο τρίλεπτο βίντεο, ο Ρόμπιν μας μιλά για το «λίφτινγκ» της παλιάς Λευκωσίας, για την άσχημη εμπειρία που είχε βολτάροντας στην πόλη με τη μητέρα του η οποία βρίσκεται σε τροχοκάθισμα, μας παίζει κιθάρα, μας τραγουδά και μας δίνει τον δικό του ορισμό για την ευτυχία.