Ψέματα δεν θα πω. Για κάποιες εβδομάδες, αδυνατούσα να διαβάσω κάτι μεγαλύτερο από την αναγραφόμενη ημερομηνία λήξης στο γάλα. Αντίστοιχα αντιμετώπισα σοβαρή δυσκολία στο να γράψω. Έπρεπε να καταβάλλω υπερπροσπάθεια για να συντάξω ένα tweet και τις περισσότερες φορές για να καλύψω τους 140 χαρακτήρες έπρεπε να το κάνω copy και paste… τρεις φορές. Για το τι γινόταν στον κόσμο γενικώς και στην γραφική Κύπρο ειδικώς, με ενημέρωναν τα posts των φίλων μου στο facebook υπό την προϋπόθεση πως δεν θα χρειαζόταν να πατήσω του κουμπί «continue reading». Όταν εντόπιζα επαναλαμβανόμενη αναφορά σε κάτι που έκρινα ενδιαφέρον, ανέτρεχα στη πηγή να ενημερωθώ. Μετά όμως θα γυρνούσα πλευρό.

Ξέρω πως ήταν ντροπή και όνειδος, αλλά τι να κάνουμε τώρα; Κάποιοι θα το θεωρήσουν κατάθλιψη, αδιαφορία ή σταρχιδιατισμό. Εγώ πάλι θέλω να πιστεύω πως κάποιες φορές επρόκειτο για μια φάση περιορισμένης διάρκειας που σκοπό είχε να ενισχύσει την  προσπάθεια αυτοσυντήρησής μου. Πόση σκοτεινιά να αντέξει το πλάσμα; Κάποιες άλλες φορές ένοιωθα πως η είδηση ήταν κάτι σαν την Linda Evangelista, το ίδιο πρόσωπο με άλλο χρώμα τρίχας. Πέρασα λοιπόν τη φάση της αδιαφορίας. Δεν με συγκινούσε τίποτα. Ούτε η Γιουροβίζιον, ούτε τα αστέρια στο Μόλο της Λεμεσού, ούτε καν το δημόσιο περιπαίξιμο με το κρυφτούλι των ονομάτων τάραξε το ζεν μου. Υπήρξα επιλεκτικά «αδιάφορη». Δεν είμαι περήφανη, αλλά τι να κάνουμε. Είμαι σίγουρη πως το πέρασες και εσύ, σε αυτόν τον βαθμό ή σε πιο έντονο. Μπορεί όμως και όχι.

Η περίοδος όμως έληξε ανεπιστρεπτί, με τη σχεδόν ταυτόχρονη εμφάνιση ενός καλού, ενός κακού και την σοκαριστική συνειδητοποίηση πως για όλα φταίει η αδιαφορία.

Στο εξαιρετικό κείμενο του «καλού» The Good Men Project γίνεται αναφορά στα μέλη της ένοπλης ισλαμιστικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ, τα οποία εδώ και 4 εβδομάδες έχουν απαγάγει περίπου 276 κορίτσια από μια περιοχή της βορειοανατολικής Νιγηρίας, ενώ έχουν δολοφονήσει περίπου 1500 άτομα από τις αρχές του 2014. Η δημοσιοποίηση της ιστορίας και η υιοθέτηση του hashtag #BringBackOurGirls διαδόθηκε ακαριαία. Η πρώτη κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών φωτογραφήθηκε κρατώντας ένα χαρτί στο οποίο ήταν γραμμένο το σχετικό hashtag ενώ ο σύζυγός της έστειλε πράκτορες στη Νιγηρία, να βοηθήσουν τις έρευνες για την ανεύρεση των κοριτσιών.

Σχεδόν ταυτόχρονα η είδηση πως περισσότεροι του ενός «κακού», κακοποιούσαν ανήλικα κορίτσια λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια μας, με σόκαρε εξίσου. Δεν είναι το ίδιο, προφανώς, ούτε συγκρίσιμο, επίσης προφανώς, αλλά έχει σημασία;

Το μόνο πράγμα που για μένα έχει σημασία είναι πως κάποιοι μπορούν να το κάνουν γιατί δεν νοιώθουν πως μπορούν κάποιοι άλλοι να τους σταματήσουν. Έχουν την επιθυμία, την διάθεση, τη δύναμη, την εξουσία, την έπαρση και τη νοσηρότητα να το κάνουν γιατί αυτοί που έχουν υποχρέωση να τους αποτρέψουν ή να τους ελέγξουν, αδιαφορούν. Γονείς, δάσκαλοι, γείτονες, αστυνομικοί, δικαστές, στρατιώτες, Πρόεδροι, Διεθνής Κοινότητα και πολίτες αδιαφορούμε όταν γίνεται το έγκλημα, αντιδρούμε όταν μετατρέπεται σε είδηση και το προσπερνούμε όταν παύει να είναι επίκαιρο.

Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης. Κάποιοι μεγαλύτερο και κάποιοι μικρότερο, αυτό δεν μας κάνει λιγότερο υπεύθυνους ούτε μειώνει την αντίληψη πως μπορούν να το κάνουν. Μπορούν να βιάζουν, απαγάγουν, σκοτώνουν, κλέβουν, παρανομούν, κακοποιούν, χτυπούνε, τυφλώνουν, βασανίζουν, εκφοβίζουν. Μπορούν να το κάνουν και θα συνεχίσουν να το κάνουν μέχρι να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχει κάποιος να τους σταματήσει, τιμωρήσει, σωφρονίσει ή έστω ενδιαφερθεί.

Και αν δεν μπορούμε να πείσουμε πως δεν είμαστε αδιάφοροι ως προς τη δράση των εγκληματιών, ας αποδείξουμε πως είμαστε άνθρωποι ως προς των πόνο των θυμάτων.