Λίγες σκέψεις για τη λούπα στη μουσική και τη μουσική δημιουργία με επίκεντρο τον λουπαδόρο.

 

Η λούπα σαν γενική έννοια είναι μάλλον κάτι το αόριστο και υποκειμενικό. Μπορεί να συμφωνήσει κανείς, χάριν συζητήσεως, ότι λούπα χαρακτηρίζεται μία επαναλαμβανόμενη ενέργεια, ωστόσο και η ίδια η έννοια της επανάληψης διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, καθώς για επίκεντρό της έχει την αντίληψη που έχει κανείς για τον χρόνο, κάτι σταθερό και τελεσίδικο σε όρια πιο ακαδημαϊκά (με επιφυλάξεις πάντα) αλλά κάτι εντελώς αόριστο και εύπλαστο σε προσωπικά όρια.

Αυτού του είδους η σύγχυση υπάρχει σε μεγάλο βαθμό και στη μουσική. Από την pop μέχρι τη σύγχρονη, η επαναληπτικότητα και η χρήση αυτής είναι κάτι που ορίζεται και καθορίζεται από τα εκάστοτε μουσικά ρεύματα, τα οποία αναλαμβάνουν τον ρόλο της επέμβασης πάνω στον ιστό του χρόνου.

Μία διασαφήνιση στο παραπάνω «αδιέξοδο» για πολλούς, έρχεται να δώσει σε πιο κατανοητά πλαίσια ο λουπαδόρος, ή αλλιώς loop station, μέσω του οποίου ο μουσικός εκτελεστής έχει τη δυνατότητα να ηχογραφήσει κάτι σε πραγματικό χρόνο και να το επαναλάβει προσθέτοντας layers επεξεργασίας. Αυτό το εργαλείο παρουσιάζει (σε έναν πρωτογενή βαθμό αρχικά, περνώντας σε πιο πολλά επίπεδα με την εξοικείωση και τη χρήση του στη συνέχεια) όλα, ή τα περισσότερα στοιχεία που μπορεί κανείς να θεωρήσει ως αρχές της επαναληπτικότητας.

Ο λουπαδόρος είναι ένα ατομικό καταφύγιο δημιουργικότητας και παράλληλα μία χρονική/ρυθμική φυλακή καθώς ο καλλιτέχνης περιορίζεται πολλές φορές σε όλα τα επίπεδα, είτε αυτά είναι η μελωδία, η αρμονία, ο ρυθμός, αφαιρετικά background…

Για κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με την πτυχή της λούπας στη μουσική, ο λουπαδόρος θέτει μηχανικά το αδιαπραγμάτευτο χρονικό όριο μέσα στο οποίο ο μουσικός καλείται να παρουσιάσει μία ιδέα, η οποία, για να μπορούμε να μιλάμε για κάτι αξιόλογο πάντα, πρέπει να παρουσιάζει ένα Ά ενδιαφέρον για να μη γίνεται κάτι μονότονο, αλλά παράλληλα να είναι και κάτι ουδέτερο και εύπλαστο για να χτιστεί εύκολα ένας κόσμος επάνω του.

Από μία οπτική δημιουργικότητας λοιπόν, ο λουπαδόρος αποτελεί μια πρόκληση για τον μουσικό ως προς την βελτίωση της ποιότητας του βασικού συνθετικού του υλικού και την αλληλεπίδραση με τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς loop station music συνηθίζεται να παρουσιάζεται από ένα άτομο. Είναι λοιπόν ένα ατομικό καταφύγιο δημιουργικότητας και παράλληλα μία χρονική/ρυθμική φυλακή καθώς ο καλλιτέχνης περιορίζεται πολλές φορές σε όλα τα επίπεδα, είτε αυτά είναι η μελωδία, η αρμονία, ο ρυθμός, αφαιρετικά background... Επίσης, λόγω της ψυχρότητας που μπορεί να χαρακτηρίζει την επανάληψη ορισμένες φορές, η ανταμοιβή για τον μουσικό μπορεί να είναι και πιο ισχυρή καθώς καταφέρνει να παράγει ζωή μέσα από μία «μηχανιστική», αν μπορούμε να πούμε, μέθοδο.

Εν τέλει, η λούπα καταλήγει να είναι άλλος ένας μουσικός δρόμος τον οποίο μπορεί κανείς να ακολουθήσει, με τα δικά του ιδιόμορφα χαρακτηριστικά, τις δικές του καλλιτεχνικές απαιτήσεις και τα δικά του και αρκετά ξεχωριστά μουσικά αποτελέσματα. Είναι μία προσπάθεια του μουσικού ανθρώπου να δημιουργήσει κίνηση μέσω της αδράνειας της επανάληψης.

 

Γράφει ο Δημήτρης Χατζηζήσης (Awekened) με αφορμή το επικείμενο (4ο) Λευκωσία Loop Festival 2015. Διάβασε περισσότερα για το φεστιβάλ ΕΔΩ.