Ήταν κάποτε δυο τύποι -που σε αντίθεση με τον Σπανούλη και τον Διαμαντίδη, για παράδειγμα- δεν πολυγούσταραν ο ένας τον άλλον, ούτε έκαναν πολλή παρέα μεταξύ τους.

Ήταν κάποτε δυο τύποι που μέσα σε 48 ώρες έπαιξαν με τις δύο καλύτερες ομάδες του πλανήτη, τη Γιουγκοσλαβία και τη Σοβιετική Ένωση και τις κοίταξαν στα μάτια.

Ήταν κάποτε δυο τύποι, που πήραν από το χέρι έναν λαό και του έδειξαν τι σημαίνει να είσαι κάπου πρώτος.

Ήταν κάποτε δυο τύποι που κοιτάχτηκαν πάνω στο βάθρο και αγκαλιάστηκαν.

Ήταν κάποτε δυο τύποι, που μπορεί να μην το ήξεραν τότε, αλλά 28 χρόνια μετά, έκανα εκατομμύρια φιλάθλους να αγαπάνε το μπάσκετ, έκαναν εκατοντάδες αθλητές εκατομμυριούχους, έκαναν χιλιάδες δημοσιογράφους να έχουν δουλειά, έκαναν δεκάδες Μέσα να έχουν λόγο ύπαρξης.

Ήταν κάποτε δυο τύποι, που ο ένας ήταν ο Θεός επί της γης και ο άλλος ήταν ο ιδανικός Ηγέτης μιας παρέας.

Ήταν κάποτε δυο τύποι, που λίγο πριν τη μάχη είχαν ΑΥΤΟ το βλέμμα...

Και αυτοί οι δύο τύποι, ο καθένας με το ρόλο του, ο καθένας με το «εγώ» του, με τον τρόπο, με τις παραξενιές και με το ταλέντο του, μας οδήγησαν εκεί που μόνο οι ίδιοι είχαν ονειρευτεί.

Σε τρεις μέρες, στις 14 Ιουνίου συμπληρώνονται 28 χρόνια από την πιο μεγάλη νύχτα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

 

Το πιο πάνω άρθρο (που συνοδεύει την εν λόγω φωτογραφία), υπογράφει ο κυρΓκατζέττας στο gazzetta.gr, ανακοινώνοντας μέσω αυτού πως στις 14 του μήνα το site θα δημοσιεύσει ένα μικρό αφιέρωμα ως ελάχιστο «ευχαριστώ» στους δύο τύπους και την παρέα τους που άλλαξαν τις ζωές μας...