Έσυρα τη μπαλκονόπορτα, βγήκα έξω. Στο στόμα μου είχα τη γεύση της, ανακατεμένη με την επίγευση απ’ το κρασί. Απέναντι με καλημέριζε ο Πενταδάκτυλος. Πάτησα κι ανέβηκα στην πλαστική καρέκλα που ήταν δίπλα μου. Κοίταξα κάτω. Στο πάρκινγκ, ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου μάζευε με τη σκούπα του κάτι ξεραμένα φύλλα. Ήμουν πέντε ορόφους συν μια καρέκλα πάνω από το έδαφος.

Ένα βήμα στο κάγκελο κι άλλο ένα στο κενό, φάνταζε ο ιδανικότερος τρόπος για το ξεκίνημα της ημέρας.

Τη σκέψη μου διέκοψε η κοριτσίστικη φωνή της, «Το μπάνιο είναι ελεύθερο. Καλημέρα».