Κάναμε ένα σύντομο γκάλοπ, ζητώντας από άτομα που συναντήσαμε τυχαία μπροστά μας να τοποθετηθούν σχετικά.

«Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα, είναι όμως η κοινωνία μας στο σύνολό της έτοιμη να το δεχθεί; Ποιοι βλέπουν σειρές;»

«Εγώ θα ήμουν εντάξει, το μικρό σου μωρό όμως θα δεχόσουν να το δει;»

«Δεν έπρεπε να κοπεί, ακριβώς επειδή και τα μικρά μωρά πρέπει να εξοικειώνονται, για ένα φιλί πρόκειται άλλωστε, τίποτα περισσότερο».

«Κακώς κόπηκε, από πλευράς μάρκετινγκ θα πουλούσε πολύ».

«Έπρεπε ή δεν έπρεπε, έχουμε πολύ σοβαρότερα ζητήματα ως κοινωνία να ασχοληθούμε από ένα γκέι φιλί».

Προφανώς, με τον ένα ή το άλλο τρόπο, ένα φιλί μεταξύ δύο ανδρών ή δύο γυναικών στην κυπριακή τηλεόραση εξακολουθεί να αποτελεί θέμα. Αδιάφορο δεν περνά.

Ακόμη και το «έχουμε σοβαρότερα ζητήματα», μπορεί τρόπον τινά να το μειώνει, υποδηλώνει, ωστόσο, πως υπάρχει θέμα που το κάνουμε θέμα.

Για να μη μιλήσουμε για το τι συνεπάγεται της κάζιουαλ ατάκας «θα πουλούσε πολύ». 

Και όλα αυτά, για μια νέα, καθημερινή, σειρά που όπως ο σκηνοθέτης της έχει δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή του στη CITY, μεγαλύτερος της στόχος και πρόκληση είναι να κερδίσει τους ... εικοσάρηδες και τους τριαντάρηδες.

Αλήθεια, το «πρόστυχο», το «προσβλητικό» ή , έστω, το «προβληματικό» είναι στοιχεία που λείπουν εντελώς από την κυπριακή τηλεόραση;

Πόσο πιο πρόστυχο είναι ένα φιλί μεταξύ δύο ανθρώπων από την, για παράδειγμα, καθημερινή εκμετάλλευση και καπηλεία της ανθρώπινης αφέλειας και μιζέριας μέσω των λογιών-λογιών reality show;

Πόσο πιο προσβλητικό μπορεί να γίνει ένα τρυφερό φιλί από τις άπειρες σκηνές βίας, της νοημοσύνης μας κυρίως, από τοπικές και μη παραγωγές;  

Είναι δυνατό και αρμόζον να φοβόμαστε ακόμη να προβάλουμε τέτοιες σκηνές;