Ξημερώματα Σαββάτου. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Καθώς οδηγώ προς την έξοδο του μεγάλου πάρκινγκ, ακούγεται από το cd player το "Je crois entendre encore" του Bizet. Οι δρόμοι της Αθήνας λάμπουν. Κι εγώ πατάω όλο και περισσότερο το γκάζι. Βιάζομαι. Πάντα βιάζομαι. Να φτάσω κάπου. Να ζήσω όπως αρμόζει. Το μυαλό μου τρέχει. Σκέψεις. Κι άλλες σκέψεις. Κι ο Bizet εκεί. Στη θέση του συνοδηγού. Στη θέση σου. Μια ιδέα μου καρφώνεται στο μυαλό. Να κάναμε αυτή τη διαδρομή μαζί. Στην άδεια πόλη. Στους φωτεινούς δρόμους. Να μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή. Εγώ κι εσύ.

Σάββατο βράδυ. Κάθομαι στη ροτόντα. Ο σομελιέ μου προτείνει ένα κρασί. Το δοκιμάζω. Το αγαπώ μονομιάς. Κρύβει όλα τα αρώματα της παλαίωσης. Βγάζει κάτι σε καπνό. Μου μιλάνε. Γελάμε. Έξω βρέχει. Σκέψεις. Κι άλλες σκέψεις. Και το ποτήρι με το κρασί εκεί. Άδειο. Γεμάτο. Μια ιδέα μου καρφώνεται στο μυαλό. Να το πίναμε μαζί. Μόνοι μας. Να μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή. Εγώ κι εσύ.

Κυριακή πρωί. Φεύγω από το σπίτι. Οδηγώ και ο Bizet είναι πάλι εκεί στη θέση σου. Ξέρω πως θα σε βρω. Κι όμως η θέση του συνοδηγού είναι άδεια. Οδηγώ γρήγορα. Όταν δεν είσαι μαζί μου, δε με νοιάζει, πατάω γκάζι. Μια ιδέα μου καρφώνεται στο μυαλό. Να ήσουν δίπλα μου. Να ερχόσουν μαζί μου. Να τρώγαμε μαζί, στο μικρό εστιατόριο του κέντρου. Να μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή. Εγώ κι εσύ.

Κυριακή βράδυ. Μπαίνω στο σπίτι. Ο Bizet ακόμα εκεί. Στριφογυρίζω σα να μη με χωράει ο τόπος. Σίγουρα το έχεις νιώσει. Ησυχία. Απόλυτη ησυχία. Φεύγεις, έρχεσαι. Στο μυαλό μου. Γράφω ένα κείμενο. Φεύγεις, έρχεσαι στο μυαλό μου. Τί έκανα λάθος.. Τί είπα σωστά; Κάνεις όνειρα; Δεν ξέρω, ναι. Εσύ; Ναι κάνω. Μια ιδέα μου καρφώνεται στο μυαλό. Να μοιραζόμαστε τις στιγμές. Λίγες περισσότερες. Κι ακόμα λίγες. Κι άλλες λίγες. Και να συναντιούνται τα όνειρα. Μέχρι που να συνυπάρχουμε. Στο ίδιο αυτοκίνητο, στην ίδια διαδρομή, στο ίδιο εστιατόριο, στην ίδια βόλτα, στην ίδια εκδρομή, στο ίδιο ταξίδι, στην ίδια παρέα, στο ίδιο σπίτι, στη ζωή.

Κάνεις όνειρα;

Όχι, ναι. Δεν ξέρω.

Να κάνεις. Εγώ μια ζωή ονειρευόμουν. Εγκλωβίστικα πολλές φορές στην εκπλήρωση των ονείρων μου. Όμως τα όνειρα είναι όνειρα. Και κάπως έτσι κατάλαβα ότι έχουν αξία όταν έχουν κι εσένα μέσα. Γιατί μια ιδέα μου καρφώνεται στο μυαλό. Εγώ είμαι ο Κωνσταντίνος...