Δεν έχει το άγγιγμα του Μίδα. Αυτό θα προϋπόθετε και αρκετή δόση τύχης. Όχι, ο Παπαϊωάννου δεν συγκαταλέγεται σ’ αυτούς. Διαθέτει τεράστια ευφυία και ο συνδυασμός αυτής με το ασύγκριτο καλλιτεχνικό του ένστικτο και εκτόπισμα έχει τα αποτελέσματα που βλέπουμε, που όλοι συζητάμε, αναγνωρίζουμε και ξέρουμε πως είναι μία από τις σημαντικότερες πολιτισμικές παρακαταθήκες της σύγχρονης Ελλάδας. Ανεξάντλητος σε ιδέες και ασσύληπτα δημιουργικός. Γι’ αυτό και το να πρωταγωνιστεί κανείς σ’ ένα έργο του, είναι ίσως η οροφή που μπορεί να φτάσει σε ότι αφορά στα εντός συνόρων καλλιτεχνικά. Γιατί, δεν χρειάζεται να 'σαι καλός ηθοποιός μόνο. Είναι κι αυτό, αλλά αλλοίμονο, δεν είναι μόνο αυτό! Κακά τα ψέματα, είναι μια σπουδαία περίοδος στην καριέρα του. Αυτό τον τρομάζει, τον πεισμώνει, τον οπλίζει; Αλήθεια, μέχρι που μπορεί να φτάσει;

Μέχρι να μάθουμε, μέχρι τα επόμενα επαγγελματικά-καλλιτεχνικά βήματά του, ο ίδιος δηλώνει πως αισθάνεται... ευτυχισμένος με όσα έχει σήμερα. Και αυτό είναι που έχει σημασία. Αυτό είναι το σημαντικότερο όλων. Το χαίρεται όλο αυτό και καλά κάνει! Όχι πως δεν έχει όνειρα, απλώς... «αυτο-γειώνεται» επειδή, κατά την άποψή μου, στερείται έπαρσης.

Ο Προκόπης Αγαθοκλέους μιλά στη CITY για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο «STILL LIFE».

Κεντρική φωτογραφία: Μιχάλης Κυπριανού

Φωτογραφίες από την παράσταση Still Life: Julian Mommert

Η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι πάνω απ’ όλα προσωπική. Ο καθένας τον αγώνα του. Και αυτό θα έχει ομαδικό και κοινωνικό αντίκτυπο.

Πως προέκυψε ο πρωταγωνιστικός ρόλος στο «STILL LIFE»;

Ένα τηλεφώνημα στο Skype ήτανε! Ο Δημήτρης έψαχνε κάποιον ν’ αντικαταστήσει τον Άρη (Σερβετάλη) στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αυτόν του Σίσυφου. Μάλιστα, αυτός που θα επιλεγόταν θα ζούσε την εμπειρία μιας παγκόσμιας περιοδείας. Ενθουσιάστηκα! Κατέληξα σ’ ένα τριήμερο εργαστήρι στην Αθήνα. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο ξεκινήσαμε τις πρόβες. Ευτυχώς, με την βοήθεια και του Δημήτρη και των υπόλοιπων ερμηνευτών κατάφερα σ’ ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να μπω στη σωστή τροχιά.

Είχατε ξανασυνεργαστεί;

Με τον Δημήτρη είχα δουλέψει ξανά, το 2009, όταν ήμουν ακόμη στη σχολή, στο 3^ο έτος. Τότε έψαχνε κάποιους ερμηνευτές, νεαρούς, για το επόμενο του έργο στο Εθνικό θέατρο, το «Πουθενά», μ’ αυτό μάλιστα εγκαινιάστηκε και η κεντρική σκηνή του Εθνικού. Δεν θα ξεχάσω πως, στην πρώτη οντισιόν μας ζήτησε να κάνω ένα παράξενο ζωώδες περπάτημα. Εγώ λοιπόν, του έκανα τον χιμπαντζή! Εκεί μ’ επέλεξε για την επόμενη φάση! Ελάχιστα γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο τότε. Το «Πουθενά» ήταν περισσότερο δουλειά συνόλου.

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου αναζητά την ποίηση. Και όποιος καλλιτέχνης αναζητά την ποίηση είναι, για μένα, αληθινός καλλιτέχνης.

Είσαι χορευτής; Ποιες προκλήσεις συνάντησες;

Χορευτής δεν είμαι, όχι. Έχοντας, όμως, γνώθι σαυτόν και ξέροντας το τί μπορώ να κάνω και το τι μπορώ να καταφέρω, με την καθοδήγηση του Δημήτρη, τοποθετούμαι στον χώρο με μια καθαρότητα, που νομίζω πως αυτό για τον Παπαϊωάννου είναι το ζητούμενο. Το σώμα μου έχει μια καλή σχέση με τη σκηνή.

Πως είναι ο Παπαϊωάννου ως συνεργάτης κι ως άνθρωπος;

Η προσωπική μου σχέση μαζί του είναι πολύ καλή. Αυτό προκύπτει μέσα από τη δίκαιη και ειλικρινή αντιμετώπιση του προς όλους τους συνεργάτες του. Για να μπορέσει ένας καλλιτέχνης να δουλέψει μ’ άλλον καλλιτέχνη, πρέπει ν’ αλληλοεμπνέονται. Εάν ο ένας στερείται δημιουργίας και ο άλλος το επιδιώκει και το προσπαθεί, τότε δεν έχεις ωραία χημεία. Εμείς έχουμε.

 

Τι σε εμπνέει στον Παπαϊωάννου;

Η ευφυΐα του και ο τρόπος μέσα απ’ τον οποίο δημιουργεί. Αναζητά την ποίηση. Και όποιος καλλιτέχνης αναζητά την ποίηση είναι, για μένα, αληθινός καλλιτέχνης.

Με φαντάζομαι να ζω στην Κύπρο. Ο κάθε τόπος είναι με τους ανθρώπους του που πάει μπροστά.

Τι θα δει κανείς ερχόμενος στην παράσταση;

Η παράσταση δίνει την αίσθηση του αιώνιου. Θα αδικούσα, θα μείωνα την παράσταση εάν έλεγα πως «ξεκινά έτσι, συνεχίζει έτσι και τελειώνει έτσι». Σε κάθε δράση, σε κάθε κίνηση και κάθε εικαστικό και ηχητικό πεδίο που δημιουργείται στη σκηνή, υπάρχει η αίσθηση της αιωνιότητας. Αυτός είναι και ο σκοπός του δημιουργού.

 

Δηλαδή;

Η παράσταση είναι βασισμένη στο μύθο του «Σίσυφου» όπως αυτός έχει δοθεί από τον Άλμπερτ Καμύ. Επαναληπτική καθημερινότητα. Πως ο άνθρωπος μέσα από μια λούπα κοπιαστικών δράσεων και ενεργειών, καταφέρνει να βρει την ευτυχία και συνεχίζει να ζει έτσι. Υπό άλλες συνθήκες δεν έχει νόημα να συνεχίσει να ζει. Δημιουργεί λοιπόν εικόνες και πεδία οι οποίες αφηγούνται μια ιστορία.

Και που είναι η ευτυχία σ’ αυτή τη λούπα;

Δεν έχεις άλλη επιλογή. O κάθε άνθρωπος καλείται ν’ αναζητήσει και να βρει αυτή την ευτυχία. Το μοντέλο ζωής που προσφέρεται σήμερα, κάτω από τις πολιτικοοικονομικές συνθήκες στις οποίες προσφέρεται, δεν είναι το καλύτερο. Είναι πολύ κακό. Είτε αυτό λέγεται οικοένεια, χρήμα, δόξα, πρέπει να βρούμε τα βασικά συστατικά ευτυχίας. Διαφορετικά, θα συμβεί αυτό που πολύ συχνά βλέπουμε στις μέρες μας. Άνθρωποι ρομπότ. Ζωντανοί νεκροί... Που είναι το νόημα σ’ αυτό;

Για σένα; Ποια είναι τα βασικά συστατικά;

Τα πιο αγνά και πιο απλά. Έρωτας, οικογένεια, φίλοι, το θέατρο...

 

Φωτογραφία: Χριστίνα Σκαρπάρη / από το άρθρο της CITY «Άφησε Μουστάκι - 5 Κύπριοι ξυρίζονται on camera για το #movember»​

 

Ας γυρίσουμε στην παράσταση. Πέραν του να ‘σαι καλός ηθοποιός, τι άλλο χρειάζεται για να μπορείς ν’ ανταπεξέλθεις σ’ ένα τέτοιο έργο;Αγώνας και συνεχής προσπάθεια. Βγήκα απ’ τη σχολή το 2010 και από την πρώτη στιγμή, και ως φοιτητής αλλά και μετά δεν σταμάτησα σε καμμιά περίπτωση ν’ αγωνίζομαι γι’ αυτό που αγαπώ. Αν έχω ιδιαίτερα γνωρίσματα; Αυτό δεν μπορώ να σου το πω εγώ. Μπορώ να καταλάβω τι επιζητά ένας σκηνοθέτης να συμβεί επί σκηνής, ούτως ώστε να το εκτελέσω. Δεν μπορώ εγώ ν’ απαντήσω γιατί μ’ αντέχει η σκηνή. Αυτό θα το απαντήσει ο θεατής, ο συνεργάτης, ο σκηνοθέτης. Αλλά πρέπει να παρουσιάζεσαι σαν ένα εντελώς σφιγμένο σφουγγάρι στην πρόβα, στη σκηνή, στη συνάντηση... Αυτό θα μπει «στον κουβά με το νερό» και θ’ απορροφήσει, θ’ απορροφήσει... Όσο παραπάνω «νερό», όσο περισσότερες πληροφορίες αντλήσεις, τόσο πιο κερδισμένος θα είσαι.

Εσύ τι κέρδισες απ’ αυτην;

Πολύ συγκινητική εμπειρία ήταν η ύπαρξη μου στην σκηνή του Teatre de la Ville. Κατάφερα ν’ ανέβω σε μια σκηνή,  απ’ την οποία πέρασαν τεράστια ονόματα του χορού και του θεάτρου, εκεί παρουσιάζεις και παρουσιάζεσαι μαζί με μια ομάδα πραγματικά ταλαντούχων ανθρώπων μια παράσταση στην οποία πιστεύεις. Πολύ σημαντικό για εμένα.

Θα σε ρωτήσω λίγο το αυτονόητο. Μετά απ’ αυτό, μπορεί κανείς να επιστρέψει πίσω σε αυτά που ήξερε;

Με φαντάζομαι να ζω στην Κύπρο. Ξεκινώ απ’ εδώ και αυτό επειδή αγαπώ την Κύπρο. Μια μεγαλύτερη χώρα, όπως η Ελλάδα, μια χώρα η οποία «παράγει» μεγαλύτερη δημιουργία, για πολλούς λόγους (βλ. μεγαλύτερη αγορά, περισσότερος πολιτισμός, μεγαλύτεροι καλλιτέχνες κ.ο.κ), μπορεί να σου προσφέρει. Εντούτοις, η Κύπρος προσφέρεται στο να προσφέρεις. Ο κάθε τόπος είναι με τους ανθρώπους του που πάει μπροστά -χωρίς να λέω, προς Θεού, ότι εγώ είμαι αυτός. Θέλω να πιστεύω όμως πως αν μια ομάδα ανθρώπων δουλέψει για την ποιότητα, σε κάθε δουλειά, τότε κάνουμε βήματα μπροστά.

 

Πόσες ελπίδες έχουμε να βλέπουμε στο μέλλον, στην Κύπρο, περισσότερες παραστάσεις σαν αυτήν, και από ξένους αλλά και από Κύπριους δημιουργούς;

Είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος. Υπάρχουν νέες και καλές ομάδες ηθοποιών, υπάρχουν μνημόνια συνεργασίας του ΘΟΚ με Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Φιλοξενούνται αρκετές παραστάσεις από το εξωτερικό, το Ριάλτο κάνει μεγάλες προσπάθειες ενώ νέοι άνθρωποι, κουβαλάνε μαζί τους τις εμπειρίες τους από το εξωτερικό εδώ. Νομίζω πως έχουμε φωτεινό μέλλον! Στην Κύπρο υπάρχουν καλλιτέχνες που ανησυχούν πραγματικά! Σπουδαίο εφόδιο το να μην επαναπαύεσαι! Αυτό πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, πόσω μάλλον ένας καλλιτέχνης ο οποίος καλείται να παρουσιάσει τον άνθρωπο!

Η παράσταση είναι βασισμένη στο μύθο του «Σίσυφου». Επαναληπτική καθημερινότητα. Πώς ο άνθρωπος μέσα από μια λούπα κοπιαστικών δράσεων και ενεργειών, καταφέρνει να βρει την ευτυχία και συνεχίζει να ζει έτσι. Υπό άλλες συνθήκες δεν έχει νόημα να συνεχίσει να ζει.

Το κυπριακό κοινό μπορεί ν’ ακολουθήσει;

Στην Κύπρο υπάρχει μια μεγάλη μερίδα εκπαιδευμένου κοινού, αλλά όχι παιδευμένου κοινού για τα πολιτισμικά. Ο Κύπριος πρέπει ν’ αποκτήσει περισσότερη παιδεία. Όχι μόνο για το θέατρο και τις τέχνες. Παιδεία γενικότερα.

 

Που οφείλεται αυτή η έλλειψη παιδείας;

Το μοντέλο ζωής που είχαμε τις τελευταίες δεκαετίες. Άθλιο! Το αθλιότερο! «Η τράπεζα θα με βοηθήσει να κτίσω, να πάρω ακριβό αυτοκίνητο». Αυτό, πως να προσφέρει παιδεία και συνείδηση; Καμία, σε κανέναν! Και γι’ αυτό καταλήξαμε εδώ που καταλήξαμε. Και ο καπιταλισμός, κάτω από τον οποίο λειτουργεί αυτό το μοντέλο, μας οδήγησε εδώ. Κι εκεί οδηγούσε και οδηγεί πάντα. Μέσα σ’ αυτή την φουρτούνα οι άνθρωποι των τεχνών πρέπει να βρίσκουν σανίδες σωτηρίας και να δημιουργούν, με νύχια και με δόντια.

Σπουδαίο εφόδιο το να μην επαναπαύεσαι! Αυτό πρέπει να κάνει ο άνθρωπος, πόσω μάλλον ένας καλλιτέχνης ο οποίος καλείται να παρουσιάσει τον άνθρωπο!

Θεωρείς πως έχουμε μάθει από αυτό το «λάθος μοντέλο»; Ή θα κάνουμε την λούπα και θα γυρίσουμε σ’ αυτό;

Όσο δεν αποκτούμε πραγματική συνείδηση και σεβασμό σε όλα όσα μας περιβάλλουν, στα ζώα, τη φύση, τους ανθρώπους, όσο δεν ποντάρουμε στην πραγματική αγάπη, όχι. Συνείδηση και σεβασμός, δύο γνωρίσματα της αγάπης. Αυτά θα μας σώσουν. Να συμφιλιωθούμε οι άνθρωποι με τους άνθρωπους και με τη φύση. Και κατά συνέπεια, με τις τέχνες, τα γράμματα, τον πολιτισμό, τις δουλειές μας.... Η δουλειά που πρέπει να γίνει είναι πάνω απ’ όλα προσωπική. Ο καθένας τον αγώνα του. Και αυτό θα έχει ομαδικό και κοινωνικό αντίκτυπο.

Πληροφορίες για την παράσταση «Still Life» του Δημήτρη Παπαϊωάννου:

Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός

Δευτέρα 8 και Τρίτη 9 Φεβρουαρίου

Ώρα 20.30

Εισιτήρια: €20 & €16  /  e-tickets: www.rialto.com.cy

Πληροφορίες / Κρατήσεις 77 77 77 45

Διάβασε περισσότερα για την παράσταση ΕΔΩ