Η Adele ήταν μία ακόμη τύπισσα της retro-pop σχολής που έφερε στην μόδα η Amy Winehouse. Το look της είχε ενδιαφέρον- πανέμορφη αλλά πληθωρική χωρίς να απολογείται για τις καμπύλες της ή να δείχνει να θέλει να καλουπωθεί ως η «ωραία γκόμενα». Ωραία φωνή, ωραίο πρώτο άλμπουμ αλλά μέχρι εκεί.

Σας ευχαριστώ που με αφήσατε να έχω ιδιωτική ζωή. Αλλιώς τα άλμπουμ μου θα ήταν γεμάτα μαλακίες για πλούτη και χλιδή. Έχω ακούσει άλμπουμ σαν αυτά, τα ‘χω χεσμένα!

Εγώ προσωπικά θυμάμαι ότι είχα σκεφτεί: «καλή είναι αλλά δεν την βλέπω να πηγαίνει παρα-πέρα από το δεύτερο άλμπουμ». Πόσο άδικο είχα.... Πόσο άδικο είχαν πολλοί.... Η Duffy ήταν εκείνη που βρέθηκε στα αζήτητα με το δεύτερο της άλμπουμ, ενώ η Adele είδε το δεύτερο της άλμπουμ να την εκτοξεύει στην στρατόσφαιρα. Το άλμπουμ «21» έχει πουλησει 30 εκαττομύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Βραβεύτηκε με 6 Γκράμι. Της έγινε πρόταση να γράψει το μουσικό θέμα της ταινίας James Bond «Skyfall». Το κανε για πλάκα. Κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού. Παπαράτσι παντού. Συναυλίες μόνο σε σχετικά μικρούς συναυλιακούς χώρους. Τα εισιτήρια να γίνονται sold out σε λίγα μόνο λεπτά. Όλοι ήθελαν ένα κομμάτι της. Επικύνδυνο σταυροδρόμι. Την Winehouse την φάγανε. Δεν ήθελε να έχει την ίδια τύχη...

Πως αντέδρασε; ΑΜΕΣΩΣ μετά το Όσκαρ, το πήρε τρέχωντας κι εξαφανίστηκε. Σπιταρόνα στα βάθη της αγγλικής εξοχής. Με το βρέφος της και τον σύντροφο της. Ούτε συνέντευξεις, ούτε φωτογραφήσεις, ούτε δημόσιες εμφανίσεις... Τίποτα... Ησυχία.

Το απόλυτο comeback

Και ανά το παγκόσμιο, τα εκατομμύρια που είχαν έναν αντίτυπο του «21» σε CD ή βινύλιο να περιμένουν σκεπτόμενοι ότι ίσως να μην επιστρέψει ποτέ. Ίσως να έχει μπλέξει με ναρκωτικά όπως την Winehouse. Ίσως να το ‘χει χάσει. Η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή. Όπως την Adele την ίδια. Ήθελε 2-3 χρόνια ηρεμίας. Κανονικότητας. Μακριά από το τσίρκο των media. Και μετά άρχισε ξανά να γράφει. Και να ενορχηστρώνει την επιστροφή της. Με τους δικούς της όρους πάντοτε...

Τον περασμένο Νοέμβριο. Κυριακή βράδυ. Διαφημίσεις κατά την διάρκεια του ημι-τελικού του βρετανικού X-Factor. Μαύρη οθόνη… «Hello… It’s me». To twitter παραληρεί. Η φωνή αναγνωρίσημη από την πρώτη συλλαβή. Το απόλυτο comeback...

To κοινό της, διψασμένο για 4 χρόνια, πίνει κυριολεχτικά νερό στο όνομά της και το άκουσμα της φωνής της. Τρεις εβδομάδες αργοτερα κυκλοφορεί το άλμπουμ «25». Πωλήσεις που ξεπερνούν το «21». Πάνω από 8 εκατομμύρια μόνο στις ΗΠΑ. Καμιά 20ρια εκαττομύρια παγκοσμίως μέχρι στιγμής. Μέσα σ’ ένα τετράμηνο. Ανήκουστο σε μια εποχή που όλοι κάνουμε streaming και downloads να εξαφανίζονται από τα ράφια CD και βινύλια. Αυτό θα πει να κάνεις γκελ με τα αυτιά και τις καρδιές του πλανήτη.

Γιατί το εμπορικό, δεν είναι απαραίτητα και φτηνό. Η Adele  γράφει - κυρίως- soul μπαλάντες για τις ουλές της ψυχής. Για τα τραύματα πολέμου της αγάπης. Αυτό που τραγουδάει το έχεις νιώσει σε κάποια φάση της ζωής σου. Γι αυτό πουλάει...

Το προσκύνημα

Αυτό που βίωσα πριν από λίγα βράδια στο Ο2 Arena στο Λονδίνο ήταν κάτι σαν λαϊκό προσκύνημα. Αρχικά, δεν έχω ξαναδεί συναυλιακό κοινό τόσο ευρύ ηλικιακά: από 16χρονα μέχρι ζευγάρια 20 και 30-something μέχρι την θεία από τα προάστεια και την γιαγιά που έχει φτιάξει μαλλί και έχει φορέσει μάσκαρα κρατώντας σφιχτά το πιο περιζήτητο συναυλιακό εισιτήριο της χρονιάς. Χωρητικότητα, κάπου στις 20 χιλιάδες. Πριν από λίγα χρόνια η Adele έλεγε ότι τρομάζει στην ιδέα να εμφανιστεί σε τέτοιες αχανείς αρένες. Τώρα που έχει καταλάβει προφανώς ότι μπορεί να βγάλει αρκετά χρήματα για να αποκαταστήσει τα εγγόνια της εφ όρου ζωής, σου λέει: «δεν γαμιέται...! Ας το προσπαθήσω!».

Μπροστά από τη σκηνή ένα video wall (πανί ήταν τελικά) πάνω στο οποίο προβάλλεται σε γκρο πλαν ένα video loop με τα βλέφαρα της Adele κλειστά. Στην μέση της αρένας ένα τετράγωνο «ριγκ». Δυο-τρία λεπτά προτού να χαμηλώσουν τα φώτα, προσέχω ένα ψηλό μάυρο κιβώτιο με τροχούς. Οι τεχνικοί της παραγωγής το σπρώχνουν προσεκτικά κάτω από το ριγκ... Μάντεψε ποιά βρίσκεται μέσα σε αυτό.... Τα φώτα σβηνουν. Τα βλέφαρα στο video wall ανοίγουν και τα καθάρια μάτια της Adele ατενίζουν τους πιστούς της. Η πραγματική Adele βρίσκεται στο ριγκ στη μέση της αρένας σε μια πλατφόρμα που ανεβαίνει αργά και σταθερά για να την φέρει στην επιφάνεια καθώς τη χαϊδεύει το χειροκρότημα από 20,000 ζευγάρια χέρια. Ξεκινάει ενοείται με το «Hello». Φωνή κρύσταλλο. Φόρεμα Burberry. Μαλλί λακαρισμένο. Νύχι κόκκινο. Full diva mode. Της πάει όλο αυτό. Το υποστηρίζει. Τόλμα άμα θες να της πεις ότι δεν σου αρέσει το look της. Δεν μασάει. Θα σ’ την πει και θα φύγεις με την ουρά στα σκέλια...

 

Στα μέσα του «Make you feel my love», σταματάει, βουρκώνει και λέει στο κοινο: «παιδιά, νομίζω πως εκεί κάτω μόλις αρραβωνιάστηκαν!». Χειρόκροτήματα, φλας από τα κινητά. Τους ανεβάζει στη σκηνή. Τους αγκαλιάζει. Η μέλλουσα νύφη δακρύζει. Το  «Make you feel my love» είναι το τραγούδι τους.

Για το δεύτερο κομμάτι -το θεικό «Hometown Glory» από το πρώτο της album, το «19»- κατεβαίνει από το ρίγκ και δασχίζει γρήγορα τους καθισμένους «ματσό» που έχουν πληρώσει 900 ευρώ για πρώτη θέση πίστα κι ανεβαίνει στη σκηνή. Τελειώνει και το τρίτο κομμάτι για να μιλήσει πρώτη φορά στο κοινό. Κάνει πλάκες, ευχαριστεί όσους έχουν ταξιδέψει από τη Βραζιλία, από το Ισραήλ από τη Βοστώνη για να βρεθούν εκεί. Ανεβάζει στην σκηνή ένα πιτσιρικά με super-cool μαλλί. «Λοιπόν, δεν έχω πολλά up tempo κομμάτια. Θα σας παίξω τα πιο loud τραγούδια τώρα οπότε σηκωθείτε να χορέψετε τώρα γιατί όταν ξεκινήσουν οι μπαλάντες θα αρχίσει η μιζέρια. Ξεχάστε το μετά». Είναι συνειδητοποιημένη. Ξέρει ακριβώς τι έχουμε έρθει να ακούσουμε. Όπως ξέρει επίσης ότι πολλοί άντρες έχουν τραβολογηθεί εδώ από τις κοπέλες ή τις συζύγους τους. «Θα σας κερδίσω κι εσάς μέχρι το τέλος της βραδιάς. Δεν μου γλυτώνετε!».

 

Τρικ σκηνογραφίας και εφέ πολλά δεν είχει η συναυλία και δεν τα χρειαζόταν κιόλας. Το video wall-πανί ήταν άψογο επιτρέποντάς σου να βλέπεις στο φόντο την ορχήστρα της. Το νερό που έπεφτε γύρω της στη διάρκεια του «Set Fire to the Rain» ήταν οπτικά μια υπέροχη πινελιά. Σε κάποια φάση η Adele επιστρέφει στο ρινγκ στο κέντρο της αρένας. Ένα  τετράγωνο διαφανές πανί ύψους περίπου 10-15 μέτρων την περικλύει και πάνω του προβάλλεται σε ζωντανή μετάδοση το πρόσωπο της για να καταφέρουμε κι εμείς που καθόμαστε τέρμα θεού να δούμε τις εκφράσεις του προσώπου της. Στα μέσα του «Make you feel my love», σταματάει, βουρκώνει και λέει στο κοινο: «παιδιά, νομίζω πως εκεί κάτω μόλις αρραβωνιάστηκαν!». Χειρόκροτήματα, φλας από τα κινητά. Τους ανεβάζει στη σκηνή. Τους αγκαλιάζει. Η μέλλουσα νύφη δακρύζει. Το  «Make you feel my love» είναι το τραγούδι τους. Συνειδητοποιείς ότι για ΠΑΡΑ πολύ κόσμο η Adele κι η μουσική της ντύνουν ηχητικά τις ζωές τους. Και η ίδια το ξέρει καλά. Πως αλλιώς εξηγείται η «ΔΙΚΟ ΣΑΣ» στιγμή όπου αφήνει 20 χιλιάδες φωνές να «αναλάβουν» το ρεφρέν του «Someone Like You». Ήταν το κομμάτι που την έκανε παγκοσμίως γνωστή. Το πρωτοτραγούδησε live σε αυτήν εδώ την αρένα τον Φεβρουάριο του 2011. Με τις τελευταίες νότες, δυο δάκρυα στα μάγουλα της και ένας πλανήτης να κρέμεται από τα χείλη της. Τέσσερα χρόνια μετά, στην ίδια ακριβώς αρένα, στην πρώτη της solo εμφάνιση εδώ έχει ξεπουλήσει 8 βραδιές. Και είναι ευγνώμων. Το λεέι. Χωρίς ψεύτικες μετριοφροσύνες: «Σας ευχαριστώ... Πριν από λίγα χρόνια δυσκολευόμουν να ξεπουλήσω το “Roundhouse” στο Camden και τώρα είμαι εδώ. Είμαστε παρέα και μου έχετε χαρίσει το βράδυ σας. Σας ευχαριστώ επίσης που με αφήσατε να έχω ιδιωτική ζωή. Αλλιώς τα άλμπουμ μου θα ήταν γεμάτα μαλακίες για πλούτη και χλιδή. Έχω ακούσει άλμπουμ σαν αυτά -τα ‘χω χεσμένα!». Ωραίο και συνάμα περίεργο να ακούς 20,000 θεατές να ξεσπάνε σε ταυτόχρονα γέλια...

 

Δεν έχω ξαναδεί συναυλιακό κοινό τόσο ευρύ ηλικιακά: από 16χρονα μέχρι ζευγάρια 20 και 30-something, μέχρι την θεία από τα προάστεια και τη γιαγιά που έχει φτιάξει μαλλί και έχει φορέσει μάσκαρα κρατώντας σφιχτά το πιο περιζήτητο συναυλιακό εισιτήριο της χρονιάς.

Μετά το «Someone Like You», η κινούμενη εξέδρα του ρινγκ υποχωρεί κι Adele χάνεται αργά στα σωθικά του. Σκέφτεσται ότι η βραδιά τελείωσε. Το μεγάλο μαύρο κουτι εμφανίζεται ξανά όμως και οι τεχνικοί το κατευθύνουν με μεγάλη προσοχή και κλεφτοφάναρα στα παρασκήνια. Μετά από 2-3 λεπτά παραληρήματος και έντονων χειροκροτημάτων, τα φώτα ανάβουν κι η Adele είναι ξανά στην σκηνή. Το «All I ask» από το νέο άλμπουμ σε κάνει κομμάτια -η κοπέλα δίπλα μου ψάχνει στην τσάντα της για χαρτομάντηλα. Το «When We Were Young» με κάνει εμένα κομμάτια γιατί οι στίχοι κοιτάνε κατάματα την φευγαλέα φύση της νιότης και το πως -ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβουμε -έχουμε μεγαλώσει. Στο video wall  πέφτει μια σειρά από ενσταντανέ: παιδικές φωτογραφίες της Adele, προσωπικές της στιγμές, μια (άκρως σπάνια) φωτό από την εγκυμοσύνη της...

 

Δεν θέλει να μας στείλει σπίτια μας κομμάτια όμως. Θέλει να φύγουμε με χαμόγελο κι ανεβασμένοι. Οπότε, έχει φυλάξει για το τέλος το «Rolling in the Deep»: όλοι σηκώνονται, όλοι χειροκροτάνε. Από την οροφή πέφτει μια βροχή από χαρτάκια. Μια κυριολεχτική κάθαρση από λέξεις καθώς στο κάθε χαρτάκι είναι γραμμένος κι ένα στίχος της: «throw your soul through every open door», «it matters how this ends». Όντως... Και το όλο πράγμα τελειώνει απλά... Η μικρή της εξέδρα χάνεται στα έγκατα της σκηνής κι έχει φύγει... Χωρίς goodbye…Μέχρι το επόμενο «Hello»…

 

Info: H ευρωπαϊκή περιοδεία της Adele συνεχίζεται μέχρι τις 15 Ιουνίου.  Όλες οι ημερομηνίες είναι sold out αλλά στην επίσημη ιστοσελίδα της λειτουργεί υπηρεσία ανταλλαγής εισιτηρίων.

www.adele.com