Κάπως έτσι περιγράφει ο Μάριος Τακούσιης, ο ένας εκ των δύο βασικών συντελεστών του Τακούσιης-Καραπατάκης Πρότζεκτ, το υλικό του νέου τους δίσκου με τίτλο «Colours of Another Sky» και κάπως έτσι αναφέρεται στη διαφοροποίησή του σε σχέση με τις δύο προηγούμενες δουλειές τους.

«Ο νέος δίσκος έχει παρόμοια ακούσματα με τον προηγούμενο, σχεδόν ίδιοι παίκτες, ο David Lynch στο σαξόφωνο, ο Κρητικός Ζαχαρίας Σπυριδάκης στη λύρα, ο Στέλιος Ξυδιάς στα ντραμς (σ.σ. οι οποίοι θα είναι και στην επικείμενη εμφάνισή τους στο Ριάλτο), στην ουσία όμως κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Εδώ, η μουσική μας είναι περισσότερο βασισμένη στο μινιμαλισμό. Δεν μας ενδιέφερε, δηλαδή, να δείξουμε τις δεξιότητες του κάθε παίκτη όπως συμβαίνει συνήθως με την jazz, έστω κι αν η μουσική μας είναι κάτω από αυτήν την ομπρέλα. Δεν θέλαμε, για παράδειγμα, να φύγει εντελώς κάποιος μόνος του ή να δείξει τεχνική. Σκοπός μας είναι να μπορεί ένα κομμάτι να σε αγγίξει πραγματικά. Αφοσιωθήκαμε στη μελωδία, στην ενορχήστρωση. Παρόλο που στα περισσότερα κομμάτια παίζουν 3-4 άτομα, ενορχηστρωτικά και ο τρόπος που είναι καμωμένα, έχουν ενδιαφέρον. Εδώ δεν υπάρχει το στερεότυπο, το american concept, ότι παίζουμε μια μελωδία και μετά φεύγουμε σόλο».

 

Στο νέο δίσκο δεν υπάρχει το στερεότυπο, το american concept, ότι παίζουμε μια μελωδία και μετά φεύγουμε σόλο για να δείξουμε τις δεξιότητες των παικτών. Εδώ η μουσική μας είναι περισσότερο βασισμένη στο μινιμαλισμό.

Γενικά, τι είναι αυτό που καθιστά ιδιαίτερο το Τακούσιης-Καραπατάκης Πρότζεκτ; «Τρία πράγματα. Ότι χρησιμοποιούμε την κρητική λύρα, το άταστο μπάσο, ένα όργανο που δεν το ακούς συχνά στην jazz -συνήθως ακούς το ακουστικό μπάσο-, όπως και λύρα την οποία πολύ σπάνια ακούς στην ευρωπαϊκή Jazz, ενώ το τρίτο που καθιστά ιδιαίτερη τη μουσική μας είναι, θεωρώ, οι ίδιες οι συνθέσεις».

 

Εξαιρετικά περιγράφει τις συνθέσεις των Τακούσιη και Καραπατάκη ο Φώντας Τρούσιας σε μια πέρα για πέρα εύστοχη κριτική στο blog Δισκορυχείον. Αναφέρει μεταξύ άλλων: «Οι μουσικές τους ενώ εκκινούν από την jazz, σκαλώνουν σταθερά στην παράδοση (τη δική τους την κυπριακή, την κρητική, τη μικρασιάτικη)... Είναι οι επεξεργασίες των μελωδιών, είναι τα απέριττα παιξίματα, που εναντιώνονται σε κάθε τύπο και μανιέρα, είναι οι διαδοχές των οργάνων, είναι τα μετρημένα soli, που ποτέ δεν ελέγχονται για “μούρη” και επίδειξη. Είναι, τέλος, ο τρόπος σύμπλευσης του “χθες” με το “τώρα”, που γίνεται με όρους σεβασμού και υψηλής αισθητικής». [Διάβασε εδώ ολόκληρο το κείμενο της εξαιρετικής κριτικής]

 

Πέρα όμως από τα ‘είναι’ της εν λόγω δισκοκριτικής, είναι και κάτι άλλο, εξίσου σημαντικό. Είναι το γεγονός πως, μετά από αρκετό καιρό, θα παίξουν ξανά όλοι μαζί. Ο ενθουσιασμός του Γαβριήλ Καραπατάκη, με τον οποίο επίσης μιλήσαμε, είναι κάτι περισσότερο από εμφανής. «Μετά τις συναυλίες που κάναμε πέρσι, είτε εγώ μαζί με τον Μάριο ως ντουέτο είτε και ως τρίο, είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα παίξουμε ξανά ως κουιντέτο. Μάλιστα, αμέσως μετά τη Λεμεσό πάμε Μόναχο για συναυλία, ενώ τον Μάιο θα παίξουμε επίσης στο Βερολίνο αλλά και στο Ruhrfestspiele Recklinghausen, ένα από τα πιο παλιά και πιο μεγάλα θεατρικά φεστιβάλ στην Ευρώπη».

Δευτέρα 4 Απριλίου, Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός, 20.30, €12 & €10. Πληρ. 77777745.