Ο Tufan Vudali βρέθηκε στην Κοιλάδα της Σολέας, από την Κερύνεια, για να βοηθήσει ως εθελοντής στην κατάσβεση των πυρκαγιών. Ένας άλλος Ελληνοκύπριος εθελοντής που συνάντησε πάνω στα βουνά, πρόσεξε το τατουάζ στο χέρι του και το φωτογράφισε, ανεβάζοντάς το στο διαδίκτυο. 

Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Τελικά τι φταίει και είμαστε χώρια; Ποια είναι πραγματικά η αιτία που 42 χρόνια δεν μπορούμε να ξηλώσουμε τα συρματοπλέγματα, να σβήσουμε τις γραμμές και να ζήσουμε ενωμένοι;

Έψαξα να βρω αυτό το παιδί, ήθελα να τον ρωτήσω τι σκέφτεται, πώς νοιώθει, τι ελπίζει. Ο Tufan έγραψε στη City για όλα εκείνα που έζησε και όλα όσα περιμένει να γίνουν στην Κύπρο μας απ’ εδώ και πέρα.

«Μάλλον, θα πρέπει αρχικά να απολογηθώ για τα κακά αγγλικά μου και έπειτα να συστηθώ. Με λένε Tufan Vudali, και ζω με τους γονείς μου στην Κερύνεια. Δεν κατάγομαι όμως απ’ εκεί. Η μητέρα μου και η οικογένεια της κατάγεται από τη Λεμεσό, όπως και οι περισσότεροι που ζουν στην Κερύνεια. 

Ο πατέρας μου κατάγεται από το Καλό Χωριό της Λάρνακας, το λέει και στο επίθετο μας «Vuda», που στα ελληνικά σημαίνει Καλό Χωριό, με την κατάληξη «li», να σημαίνει «από το Καλό Χωριό». Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι γιατί όταν είπα πώς θέλω να πάω να βοηθήσω τους εθελοντές που μάχονταν πάνω στα βουνά, να σβήσουν τη φωτιά, πολλοί από τους φίλους μου και αρκετοί άλλοι, που στην ουσία δεν έχουν κανέναν δικαίωμα να με κρίνουν, θύμωσαν μαζί μου.

Έλεγαν πώς το Τρόοδος και η φωτιά είναι στην άλλη πλευρά των συνόρων και δεν μας αφορά, δεν είναι δική μας υπόθεση. Δεν βλέπω σύνορα, η φύση δεν έχει σύνορα. Ακόμη και το τατουάζ μου δεν έχει σύνορα… 

​Ανεβαίνοντας στα βουνά, το μόνο που έβλεπα ήταν η καταστροφή που έφερε η φωτιά, δεν μπορούσα να σκεφτώ θετικά. Η μόνη σκέψη που μου τριβέλιζε το μυαλό, ήταν πώς θα γινόταν να ξαναφτιάξουμε αυτό το δάσος και ότι θέλω να ζήσω πολλά χρόνια, για να το δω πράσινο και ζωντανό και πάλι.

Αυτά που είπα για την οικογένεια μου πιο πάνω, η καταγωγή τους αποδεικνύει πώς όλο το νησί είναι το σπίτι μας, το καταφύγιο μας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις δύο κοινότητες, αλλά σε όλους τους ανθρώπους που κατοικούν στο νησί και έχουν διαφορετική καταγωγή, αλλά βρήκαν μια ζεστή αγκαλιά και μια στέγη σε αυτό το νησί. Η Κύπρος είναι το σπίτι για όλους όσους ζουν στην Κύπρο. Δεν έχει να κάνει με την θρησκεία ή με την εθνικότητα.

Σχετικά άρθρα: Το τατουάζ ενός Τ/κ εθελοντή με την Κύπρο και τα λόγια του Καζαντζάκη

Βρέθηκα μέσα στη φωτιά, τόσα πολλά συναισθήματα, τόσες πολλές σκέψεις που θέλω να βάλω στο χαρτί, αλλά οι λέξεις που ξέρω δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που έζησα. Στο παρελθόν έτυχε να αντιμετωπίσω 3-4 φορές κάποιες μικρές εστίες φωτιάς, αλλά ποτέ δεν είχα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τα αποτελέσματα μιας πραγματικής καταστροφής.

Όσες συντονισμένες προσπάθειες και να κάνουν οι Τουρκικές Αρχές, για να μας διαφθείρουν και να μας αλλοιώσουν την κουλτούρα μας, τις απορρίπτουμε. Γι’ αυτό χάραξα τα λόγια του Καζαντζάκη στο χέρι μου, για να τα κοιτάω όποτε φοβάμαι και να παίρνω θάρρος.

Πριν οδηγήσουμε στο σημείο της καταστροφής, φανταζόμουν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, αυτό που αντίκρισα όμως δεν είχε καμία σχέση με όσα είχα φανταστεί. Στη διαδρομή για το βουνό, σταματήσαμε ξαφνικά λόγω της φωτιάς. Από πάνω μας 4 ελικόπτερα προσπαθούσαν να σβήσουν τις εστίες, και ο καπνός ήταν πυκνός και μαύρος.

Ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν το Τρόοδος, και η πρώτη μου επίσκεψη ήταν πριν μερικούς μήνες –ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που είδα χιόνι. Ένα πανέμορφο λευκό τοπίο, ένοιωθα τόσο οικεία. Τώρα πλέον δεν μπορώ να θυμηθώ αυτή την ομορφιά, μου είναι δύσκολο. Το μόνο που γυρνάει στο μυαλό μου είναι ο πυκνός καπνός, οι στάχτες στο έδαφος και τα καμένα δέντρα.

Το χειρότερο κομμάτι όμως για μένα ήταν που δεν αντίκρισα ούτε ένα ζώο σε ένα τόσο μεγάλο δάσος, γιατί όλα είχαν καεί.

Δεν είδα πουλιά, δεν είδα λαγούς, δεν είδα ερπετά. Τίποτα…

Βρέθηκα μέσα στη φωτιά, τόσα πολλά συναισθήματα, τόσες πολλές σκέψεις που θέλω να βάλω στο χαρτί, αλλά οι λέξεις που ξέρω δεν αρκούν για να περιγράψουν αυτό που έζησα. 

Ο Σπύρος, ένα από τα παιδιά που συνάντησα στο βουνό, μόλις είδε τα τατουάζ μου, ζήτησε να τα βγάλει φωτογραφία και να τα αναρτήσει με κάποιο σχόλιο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. Το σχόλιο έκλεινε με τα εξής λόγια: «Τελικά υπάρχει ελπίδα για το μέλλον της χώρας μας». Το μετέφρασα στο google translate «Finally there's hope for the future of our country»!

Ανεβαίνοντας στα βουνά, το μόνο που έβλεπα ήταν η καταστροφή που έφερε η φωτιά, δεν μπορούσα να σκεφτώ θετικά. Η μόνη σκέψη που μου τριβέλιζε το μυαλό, ήταν πώς θα γινόταν να ξαναφτιάξουμε αυτό το δάσος και ότι θέλω να ζήσω πολλά χρόνια, για να το δω πράσινο και ζωντανό και πάλι. 

Ο Σπύρος όμως, βρήκε την θετική πλευρά σε όλη αυτή την καταστροφή και έβγαλε φωτογραφία τα τατουάζ μου. Όπως μου είπε, τον έκαναν να νοιώσει πώς τελικά υπάρχει ελπίδα, δεν έχουν χαθεί όλα. Ίσως να φταίνε τα λόγια του Καζαντζάκη, ίσως και πάλι να φταίει η καλοσύνη που έχει μέσα του.

Ειρήνη! Ναι αυτό θέλω για τη χώρα μου. Ειρήνη, τόσο εδώ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό θα μας οδηγήσει στην πραγματική λύση και την ελευθερία.

Καμία φωτιά δεν τρόμαξε τον Σπύρο, από το να σκεφτεί θετικά και ελεύθερα. «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λεύτερος…». Αυτές οι λέξεις είναι ο μέντορας μου, η πυξίδα που μου δείχνει το σωστό δρόμο. 

Όταν τις πρωτοδιάβασα, πίστευα πώς ο συγγραφέας με κορόιδευε, γιατί δεν ήμουν ποτέ ένας γενναίος άντρας, αντίθετα πάντα έψαχνα τον εύκολο και τον ανώδυνο δρόμο. Αυτά τα λόγια όμως με σημάδεψαν, εκείνη τη στιγμή ένοιωσα πώς βρήκα το αληθινό μονοπάτι για την ελευθερία, τόσο την σωματική όσο και την πνευματική.

Δεν μπορώ να τα διαβάσω στα ελληνικά, αλλά ήθελα να χαράξω πάνω μου τα λόγια αυτά, όπως είναι αυθεντικά-αληθινά, όπως αληθινή είναι και η κυπριακή κουλτούρα. Γεμάτη βάθος και σημασία. 

Όσες συντονισμένες προσπάθειες και να κάνουν οι Τουρκικές Αρχές, για να μας διαφθείρουν και να μας αλλοιώσουν την κουλτούρα μας, τις απορρίπτουμε. Γι’ αυτό χάραξα τα λόγια του Καζαντζάκη στο χέρι μου, για να τα κοιτάω όποτε φοβάμαι και να παίρνω θάρρος.

Για να μου θυμίζουν πώς όταν φοβάσαι σίγουρα θα χάσεις, και η σωτηρία βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν μπορώ να ταυτιστώ πλήρως με την ελευθερία του Καζαντζάκη, αφού η ελπίδα που έχω στην ψυχή αλυσοδένει κάθε κομμάτι του κορμιού μου. 

Ειρήνη! Ναι αυτό θέλω για τη χώρα μου. Ειρήνη, τόσο εδώ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό θα μας οδηγήσει στην πραγματική λύση και την ελευθερία.

​Δεν μπορώ να τα διαβάσω στα ελληνικά, αλλά ήθελα να χαράξω πάνω μου τα λόγια αυτά, όπως είναι αυθεντικά- αληθινά, όπως αληθινή είναι και η κυπριακή κουλτούρα. Γεμάτη βάθος και σημασία.

Και δεν αναφέρομαι για μια λύση που θα μας δοθεί από τρίτους και από ξένες δυνάμεις. Δεν είμαι διανοούμενος, ούτε καταλαβαίνω πολλά από πολιτική. Αλλά ο Καζαντζάκης έχει δίκαιο… Πρέπει να σταματήσουμε να ελπίζουμε, και να αρχίσουμε να εργαζόμαστε σκληρά όσο ποτέ άλλοτε, για να γίνουμε και πάλι ένα. Αλλά να το κάνουμε όλοι μαζί…

Χωρίς όρους, χωρίς έγγραφα, χωρίς ατζέντες, χωρίς εξωτερικές επιρροές. Μόνοι μας, όλοι οι Κύπριοι, μπορούμε να κάνουμε την ειρήνη εφικτή. Να ενώσουμε ξανά την Κύπρο, και να υπενθυμίσουμε στον υπόλοιπο κόσμο πώς σε αυτό το μικρό νησί, υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να παλέψουν και να αγωνιστού για την ελευθερία».