Ας υποθέσουμε ότι πρέπει να παραστείς σε ένα θλιβερό γεγονός, όπως μία κηδεία. Κι εκεί που επικρατεί απόλυτη ησυχία και ακούγεται μόνο η φωνή του ιερέα, με όλο τον κόσμο γύρω σου να είναι θλιμμένος, εσύ ξαφνικά αρχίζεις να γελάς. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μπορείς να το σταματήσεις.

Σύμφωνα με την Kelley Hopkins-Alvarez, επαγγελματία ψυχολόγο και σύμβουλο, αυτή η αντίδρασή σου δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε ανεξήγητη.   

Η εξήγηση πίσω από το γέλιο στη διάρκεια σοβαρών καταστάσεων εξαρτάται κάθε φορά από το άτομο και το ψυχολογικό του υπόβαθρο. «Ασθενείς με Ελλειμματική Προσοχή- Υπερκινητικότητα (ADHD- Attention Deficit Hyperactivity Disorder), Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (OCD-Obsessive–compulsive disorder), διαταραχή του φάσματος του αυτισμού (ASD- Autism spectrum disorder) και άλλα, πολύ συχνά δυσκολεύονται με τις κατάλληλες συναισθηματικές αντιδράσεις σε θλιβερά ή τρομακτικά γεγονότα.

Υπάρχει επίσης ένα πολύ μικρό ποσοστό που εμπίπτει στην κατηγορία του κοινωνιοπαθούς, αυτοί η άνθρωποι δείχνουν να απολαμβάνουν τον πόνο των άλλων και στερούνται συμπόνοιας ή ανησυχίας για τους άλλους», εξηγεί η Hopkins-Alvarez.

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που κάποιος δεν ανήκει σε μία από αυτές τις κατηγορίες και δεν πάσχει από κάποια διαταραχή; Οι ψυχολόγοι εξηγούν πως υπάρχει κι ένας ακόμη λόγος που μπορεί κάποιος να το βιώνει αυτό. Ενδεχομένως υποσυνείδητα υπερασπίζεται τον εαυτό του από τον... εαυτό του.     

«Μερικές φορές οι άνθρωποι γελούν όταν συμβαίνει κάτι θλιβερό επειδή προσπαθούν να αποφύγουν το να ψάξουν και να βιώσουν σε βάθος τα συναισθήματά τους. Αυτή είναι συνήθως μια ασυναίσθητη διαδικασία, όχι κάτι που γίνεται συνειδητά. Με άλλα λόγια, το μυαλό δημιουργεί κάτι σαν τείχος για να αντιμετωπίσει και να παλέψει τα έντονα συναισθήματα. Είναι απολύτως φυσιολογικό», καταλήγει η Kelley Hopkins-Alvarez.  

Με πληροφορίες από LIFO