Ονομάστηκε, λοιπόν, «εικαστική παρέμβαση» με στόχο να υποδειχθεί «ο ευτελισμός του πολιτισμού» - αφορμή, είπαν, τα των επιδείξεων ρούχων μόδας σε αρχαιολογικούς χώρους στην Ελλάδα.

Προσωπικά και μόνο, εάν αυτό το αντιαισθητικό τερατούργημα θεωρείται «εικαστική παρέμβαση», επειδή απλά ονομάστηκε έτσι, εάν θεωρείται τέχνη, στη γραμμή, φαντάζομαι, αντίστοιχων περιέργων που αυτοαποκαλούνται τέχνη, εκτίθεται ανεπανόρθωτα το εκπαιδευτικό σύστημα επειδή επέτρεψε σε παιδαγωγό να υπονομεύσει την όποια καλλιτεχνική συνείδηση καλλιεργείται στα παιδιά.

Στα 17 τους, έστω, τα παιδιά δεν έχουν διανύσει την παιδευτική εκείνη πορεία που απαιτεί μια τέτοια «εικαστική παρέμβαση». Μάλλον, όμως, ούτε ο καλλιτέχνης τη διήνυσε. Διότι οι εικαστικές παρεμβάσεις γίνονται από καλλιτέχνες με βαθιά παιδεία στη φιλοσοφία της τέχνης. Τα έργα τους, με στόχευση πολιτικοκοινωνική, είναι γέννημα περίσκεψης και μελέτης των ανθρωπίνων συμπεριφορών.

Στην περίπτωση του Παγκυπρίου ποσώς ενδιαφέρει το καλλιτεχνικό έργο της/του εικαστικού. Ενδιαφέρει μόνο πως είναι παιδαγωγός και παιδαγωγική δεν είναι ο προσανατολισμός συνειδήσεων προς συγκεκριμένες «εκμοντερνισμένες» ιδέες. Παιδαγωγική είναι η ετοιμασία ελεύθερων συνειδήσεων που θα μπορούν, στην ενηλικίωσή τους, να επιλέγουν και να πράττουν ελεύθερα.

 

Το συγκεκριμένο, δήθεν εικαστικό συμβάν, συνιστά κατάφορη καταπίεση της πνευματικής ελευθερίας των παιδιών μας: τα εσώρουχα στο κεφάλι του γυναικείου αγάλματος και οι ζαρτιέρες στο ανδρικό εκπέμπουν σαφή σεξιστικά μηνύματα τα οποία προκαλούν και χρήζουν κοινωνικής καταδίκης.

Το σχόλιο του δήθεν παρεμβατικού εικαστικού έργου δεν είναι παρά η υποτίμηση του γυναικείου πνεύματος (εσώρουχα στο κεφάλι) και, μάλλον, η σεξουαλικότητα γενικότερα.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ: ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΕΝΑ ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΗΘΗ

 

Το σχολείο δεν είναι χώρος ελεύθερης δράσης του καλλιτέχνη/παιδαγωγού. Τα όρια της ελευθερίας της τέχνης ο καλλιτέχνης/παιδαγωγός να τα ελέγξει και να τα διερευνήσει εκτός σχολικού χρόνου και χώρου. Στο σχολείο τα παιδιά δεν καθοδηγούνται συνειδησιακά προς επιλογές προσωπικές μας. Καθοδηγούνται με ελευθερία και επιστημοσύνη έτσι ώστε, όταν έρθει η ώρα να επιλέξουν αν θα ντύσουν με εσώρουχα ιστορικά μνημεία, να μπορέσουν, με οξυμένη την κρίση, να προασπιστούν την παράδοση από οποιαδήποτε επίβουλη μοντερνοσύνη.

Η/ο παιδαγωγός υπερέβηκε τα όρια της ελευθερίας της παιδαγωγικής από τη στιγμή που κατηύθυνε την ελεύθερη συνείδηση των παιδιών μας στο όνομα της «τέχνης». Με τέτοια εκτρώματα «τέχνης» ευτελίζουμε την κάθε έννοια τέχνης ή πολιτισμού, ονομάζουμε τη γελοιότητα τέχνη. Με τέτοια εκτρώματα «τέχνης», εντός του σχολικού χώρου, παραβιάζουμε τα όρια άσκησης της παιδαγωγικής και αναπαράγουμε αλλότριους ξενισμούς. Καιρός οριοθέτησης.

Πέραν από την ιδιότητά της που αναφέραμε στην πρώτη γραμμή του άρθρου, η Μαριάννα Παφίτη κατά τ’ άλλα αυτοπροσδιορίζεται ως ένας απλός άνθρωπος που παλεύει να μείνει όρθιος… κυριολεκτικά.

Διάβασε εδώ τη συνέντευξη που παραχώρησε στη CITY.