Ο Θεόδωρος Ασσιώτης, όταν προ καιρού βρέθηκε στην Αυστραλία, δεν πίστευε ότι θα πραγματοποιούσε το όνειρο του να κάνει ελεύθερη πτώση από τα 20.000 πόδια, βιώνοντας χιλιάδες εμπειρίες και συναισθήματα σε μόλις 5 λεπτά. Μια εμπειρία, ουσιαστική και γεμάτη, που όπως ο ίδιος γράφει στο κείμενο που ακολουθεί, τον δίδαξε 4 βασικές αξίες, τις οποίες θα κρατάει πλέον ως ενέχυρο για όλη του τη ζωή.  «Όταν κατάφερα λοιπόν να πραγματοποιήσω το στόχο μου, κάθισα σε ένα café στο  Port Douglas της Αυστραλίας, μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη, και αναλογίστηκα για λίγο τι έμαθα». 

 

O φόβος είναι κατασκεύασμα του μυαλού

Φράσεις όπως «νίκα το φόβο σου» είναι εύκολο να λεχθούν όταν πατάς γερά στη γη, αλλά έχουν μια εντελώς διαφορετική ερμηνεία και αποδοχή όταν βρίσκεσαι σε ένα αεροπλάνο με ένα αλεξίπτωτο στην πλάτη. Κι όμως εκείνο το ανακάτεμα στο στομάχι κατά τη διάρκεια της επιβίβασης και οι εικόνες και σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου κατά τη διάρκεια της αναμονής, με έκαναν να διερωτώμαι «τι στο καλό κάνω εδώ πέρα». Παρόλα αυτά, μετά που βίωσα μια καταπληκτική εμπειρία την οποία απόλαυσα δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, αναρωτιέμαι αν ο φόβος μου ήταν η θέα του κενού, το να μην ανοίξει το αλεξίπτωτο ή το να αιωρούμαι σε απόσταση από τη γη χωρίς κάποιο στήριγμα. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά ήταν παιχνίδια του μυαλού και όπως σε κάθε νέα εμπειρία, ο φόβος δεν είναι παρά ένα τοίχος προστασίας του μυαλού από το άγνωστο.

 

Δεν μπορείς να προδικάζεις, το τι θα συμβεί, εκτός κι αν το βιώσεις πραγματικά

Όταν πήρα την απόφαση να κάνω το άλμα από το αεροπλάνο, παρακολούθησα στο Youtube και διάβασα κριτικές και εμπειρίες ατόμων που είχαν κάνει αυτό το εγχείρημα. Αν και το ερώτημα «τι θα γίνει εάν δεν ανοίξει το αλεξίπτωτο;» γρήγορα διαγράφηκε από τη μνήμη μου, πολλοί ήταν αυτοί που ορκίζονταν ότι η καρδιά και το στομάχι τους σε κάποια στιγμή αντάλλαξαν θέσεις! Η δική μου εμπειρία ήταν διαφορετική και δεν έμοιαζε με καμία από αυτές που μελέτησα, πολύ απλά επειδή κάθε άνθρωπος προσεγγίζει μια κατάσταση από τη δική του οπτική γωνία. Η αίσθηση του να νιώθω το σώμα μου να παραδίνεται στη βαρύτητα (αλλά και στον θεότρελο συνοδό μου) ήταν κάτι ανάλαφρο και κάτι συναρπαστικό.

 

Οι φόβοι επιστρέφουν αλλά σε βρίσκουν δυνατότερο

Όταν φέρνω στο μυαλό μου την εμπειρία αυτή, συχνά ρωτώ τον ίδιο μου τον εαυτό πως βρήκα το κουράγιο να την πραγματοποιήσω. Σωματικά και ψυχικά παραμένω ο ίδιος άνθρωπος, πριν και μετά το άλμα, ωστόσο την εμπειρία αυτή την κρατώ σαν παράσημο και την χρησιμοποιώ εκεί και όπου χρειάζεται. Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινα ούτε νιώθω υπερήρωας, αλλά αντιμετωπίζω με περισσότερο θάρρος τις μικρές προκλήσεις της καθημερινότητας, όπως το να κάνω εκείνο το υποχρεωτικό τηλεφώνημα ή να πάρω την πρωτοβουλία να ξεκινήσω διάλογο για να κάνω μια νέα γνωριμία.

 

Δείχνοντας κουράγιο η ζωή σε επιβραβεύει

Σιχαίνομαι το φόβο! Συχνά το μόνο που κάνει είναι να σε αποτρέπει να ζήσεις εμπειρίες και συχνά αυτές είναι και οι πιο όμορφες που μπορείς να ζήσεις. Αν όμως άφηνα το φόβο να νικήσει εκείνη την μέρα για παράδειγμα, τότε δεν θα είχα ζήσει αυτή την καταπληκτική εμπειρία. Χρειάστηκε βέβαια πολύ κουράγιο εκείνη την μέρα, αλλά πραγματικά η επιβράβευση στο τέλος άξιζε και πραγματικά το χάρηκα που υπερνίκησα τον φόβο της στιγμής. Είμαι της σχολής του «ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» και πραγματικά το πιστεύω αυτό το ρητό, αφού οποιαδήποτε εμπειρία σε κάνει πιο ανθεκτικό, πιο σοφό, σου αφήνει ως σουβενίρ, αναμνήσεις. Όταν λοιπόν ο φόβος πάει να επικρατήσει της αδρεναλίνης, πάρε μισό λεπτό, ηρέμησε και απλά κάντε το, ότι κι αν είναι αυτό που σε φοβίζει.

 

*Το κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα onemanshow.com.cy