Αυτό το σχόλιο που έβαλε ως facebook status μια διαδικτυακή φίλη ήταν αρκετό για να ερεθίσει το σημείο εκείνο του εγκεφάλου στο οποίο βρίσκονται καλά φυλαγμένες οι αναμνήσεις των 90s.

Το βίντεο κλαμπ, οι κασέτες (του βίντεο αλλά και του κασετοφώνου), η «σπιθκιάσιμη» πίτσα, οι μοτόρες, τα arcade games, οι δισκοθήκες, τα στέκια, η ζωή χωρίς social media, οι σχέσεις, το φλερτ, τα ρούχα και τα παπούτσια, οι υπερβολές, οι μουσικές. Τι ωραία που περνούσαμε τότε! Τι ωραία χρόνια!

8 άτομα που έζησαν τα 90s σε όλο τους το μεγαλείο, αναπολούν στιγμές, επαναφέρουν εικόνες και γράφουν, ο καθένας για αυτό που του λείπει περισσότερο.

ΝΑΤΑΛΗ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ, 33

Οι ηχογραφήσεις σε κασέτες

Τι μου λείπει περισσότερο από τα 90s; Το τέλειο αίσθημα όταν στο ράδιο έπαιζε τραγούδι που μου άρεσε και το ηχογραφούσα σε κασέτα! Στον ήχο του τραγουδιού, έτρεχα -από όπου κι αν ήμουν, σαν να ήταν θέμα ζωής και θανάτου- για να βρεθώ δίπλα από το ράδιο και μην χάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο από την ηχογράφηση! Πατούσα με τεράστιο αίσθημα επιτυχίας τα κουμπιά play & record και ήλπιζα με όλη μου τη δύναμη να μη μιλήσει ο DJ πάνω από το τραγούδι. Φυσικά, πάντα, μα πάντα, αυτό γινόταν και είχα να ακούω τις αφιερώσεις μαζί με τα τραγούδια... Αξέχαστη φυσικά και η σχέση μολυβιού-κασέτας... Fanfare για «Now 34» κανείς;

ΑΝΤΡΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ, 42

Οι μοτόρες

Το λοιπόν, αγαπημένο πράμα που μου λείπει που τα 90s είναι μια Honda Chaly! Οι πρώτες γκομενοπαγίδες στα 90s.Ούλοι οι φίλοι μου είχαν που μια στο γυμνάσιο τζιαι ύστερα στο λύκειο. Ο μόνος που εν είσιε ήμουν εγώ επειδή ο παπάς μου ήταν αστυνομικός τζιαι εφώναζε ότι εν αληταρία να οδηγάς μοτόρα τζιαι πολλά επικίνδυνο! Τελοσπάντων, επειδή εγώ ήμουν τζιαι ο πιο πορωμένος με τις μοτόρες κάθε μέρα οδηγούσα τζιαι διαφορετική μοτορούα, αφού εδανείζαν μου οι παρέες τις δικές τους! Η πιο γαμάτη, δε, φάση που πιστεύκω μόνο 4-5 ατίθασοι εκάμναν την (δηλαδή εμείς), ήταν ότι μια-θκιό φορές το μήνα εκανονίζαμεν να πάμε Λεμεσό να φκούμε έξω… Εξεκινούσαμεν διπλοκάβαλο 2-3 μοτορούες οι οποίες είχαν αγωνιστικά εξώστ τα οποία που τον θόρυβο επάθενες πτώση τυμπάνου. 4 ώρες να πάμε, 4 ώρες να έρτουμε πίσω... Που τον παλιό τον δρόμο, ακόμα εν είχαμε το highway. Ερέσσαμεν μέσα που τες Αγγλικές Βάσεις που ήταν γεμάτο ταμπέλες «slow», «quiet hospital», τζιαι επελανίσκαμεν τους τοπους! Εφτάναμε Λεμεσό, εκάμναμεν θκιο γυρούς τον παραλιακό τζιαι θκιό-τρεις γυρούς μπροστά που τες δισκοθήκες που είσιε γκόμενες πόξω τζιαι καρτερουσαν να μπουν μέσα, εκάμναμεν κάμποσα βρουμβρουμβρουμ μεν τζιαι εν μας δουν, τζιαι ύστερα που λλίο ελαλούσαμεν «Ατε ρέ να ξεκινήσουμε να στραφούμε τζιαι έχουμε δρόμο μπροστά μας». Άλλες 4 ώρες να στραφούμε με το εξώστ να μας πελλανίσκει, με μέση ταχύτητα τα 50 χιλιόμετρα, τζιαι κάμποση κρυάδα να μας φακκά πουπάνω... Τα πιο όμορφα ταξίθκια ήταν τζιήνα!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΕΒΗΣ, 38

Το παιχνίδι και τα arcade games

Αυτό που μου λείπει περισσότερο από τα 90s, είναι αυτό που μου λείπει γενικότερα σήμερα. Το παιχνίδι! Όλων των ειδών, ήμουν παιδί ασυμμάζευτο και που με έχανες που με έβρισκες, ήμουν στους δρόμους να παίζω 'μήλο', 'χώρες', 'μαντήλι', 'βασιλέα', 'κρυφτό', 'ζεστό-κρύο', 'λάστιχο'… Όλα αυτά που ξεκάθαρα είναι αποτέλεσμα της παιδικής φαντασίας και που, μπορεί και να κάνω λάθος αν και δε νομίζω, δε βλέπω σήμερα συχνά στις γειτονιές. Λίγο η ντιτζιταλοποίηση της παιδικότητας, λίγο η 'κατακουζινίαση' των γονέων σήμερα με το να βγούνε τα παιδιά έξω να παίξουν… Δεν θέλω να είμαι από εκείνους τους 'εμένα τον τζαιρό μου'… αλλά εμένα τον τζαιρό μου τα κοπελλούθκια επαίζαν με την ψυσιή τους! Επίσης, στα 90s λάτρευα τα arcade games, εκείνο το Wonder Boy το είχα λιώσει, αλλά και τα 'Παιχνίδια χωρίς σύνορα'! Γενικά… το παιχνίδι. Και αφού δεν παίζουν τα παιδιά, μήπως να παίζουμε οι μεγάλοι; Εγώ, μια φορά, μέσα!

ΕΛΕΝΑ ΜΙΧΑΗΛ, 38

Η ζωή χωρίς social media

90s, ωραίες εποχές. Εκτός από όλα αυτά που έγιναν παγκόσμια, εκτός από τις μουσικές και τις τρελές άκυρες ενδυμασίες, τις τηλεοπτικές σειρές κτλ, εμένα, αυτό που μου λείπει είναι αυτή η γλυκιά «anti-social media» εποχή. Η εποχή που περιμέναμε το τηλέφωνο να κτυπήσει στο σπίτι, η εποχή που η έξοδος μας ήταν μόνο κάθε Σάββατο και θα βάζαμε τα «καλά» μας να βγούμε, η εποχή που περνούσαμε τα απογεύματα μας στα σφαιριστήρια, η εποχή που ο ήχος της λαντούας ήταν σήμα κατατεθέν, η εποχή που κάναμε κοπάνα από τα φροντιστήρια, η εποχή που στα πάρτι χορεύαμε slow μουσική και τα πρώτα φλερτ ήταν έντονα, η εποχή που αν μας άρεσε κανένα αγόρι κάναμε 5-6 γύρους στο διάλειμμα για να τον πετύχουμε σε κανένα διάδρομο. Η εποχή που τα μαργαρίτα στα μπαρ ήταν η νέα ανακάλυψη και μεθούσαμε με μια ρουφηξιά. Η εποχή που η Κάτω Πάφος ήταν στις δόξες της, η εποχή που οι παρέες ήταν ανέμελα συνδεδεμένες και η έννοια μας ήταν τα διαγωνίσματα και τα κους κους στα διαλείμματα. Η εποχή που αγαπήσαμε τους Friends, το Macarena και τις Spice Girls. Εμένα αυτό που μου λείπει ήταν η φιλία της εποχής, οι συμμαθητές μου, η γλύκα της εποχής και η ανάγκη να νοιώσουμε μέρος της παρέας, της φιλίας! Για αυτό τον λόγο και ακόμα έχουμε γλυκές φιλίες που κρατάνε χρόνια... Περάσαμε όμορφες στιγμές μοναδικές και η Πάφος τότε ήταν όμορφη! Απλή! Στα 90s η έννοια μας δεν ήταν τι θα ποστάρω στο Instagram ή στο Facebook, αλλά αν θα κάνουμε κανένα σκασιαρχείο για τσιγάρο αν θα πάμε κανένα γυρό αν θα μας πάρει τηλέφωνο... Και τα νέα τότε ήταν με μηνύματα ή ραβασάκια. Μα τι ωραία. Άσε, όσο τα σκέφτομαι τόσο μου λείπουν. Πριν δύο χρόνια κάναμε reunion όλα τα σχολεία της Πάφου. Και με πολλά παιδιά περάσαν χρόνια να βρεθούμε… αλλά ήταν λες και δεν πέρασε μια μέρα.

ΜΑΡΙΑ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, 39

Οι δισκοθήκες

Δημοσίευμα από το Περιοδικό της εποχής

Μου λείπουν οι δισκοθήκες των 90s. Οι δισκοθήκες με τα φωτορυθμικά και την ασημένια μπάλα στο ταβάνι! Μου λείπει η ανεμελιά εκείνης της εποχής. Τότε που χορεύαμε με τις ώρες… Ανέμελα, χωρίς σκοτούρες και έννοιες. Χορεύαμε μέχρι τα ξημερώματα. Χορεύαμε μέχρι τελικής  πτώσης! Παρέα με τη Γαρμπή, τη Χαλκίτη, τη Βίσση, την Αρβανίτη, τον Δάντη, τη Μαντώ, την Ευρυδίκη και τόσους άλλους… Ίσως αυτό που κάνει τις δισκοθήκες των 90s τόσο νοσταλγικές είναι ότι συνδυάζονται με τα βιώματα και τις γενικότερες συνθήκες της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου. Σίγουρα, κάθε εποχή προσαρμόζει τους τρόπους ψυχαγωγίας της σύμφωνα με την κουλτούρα και την παρούσα οικονομία της χώρας.  Έτσι και τότε λοιπόν βιώναμε μια εποχή με μια ευμάρεια, δυστυχώς επίπλαστη. Ήταν μια εποχή  πριν την οικονομική κρίση και τα realities… Αυτό από μόνο του κάνει τα 90s αξέχαστα και νοσταλγικά. Θυμάμαι το βράδι ντυνόμασταν υπερπαραγωγή! Το χειμώνα με γούνινο παλτό και μέσα full καλοκαιρινή ενδυμασία. Έτοιμοι για έξοδο!

HAJI MIKE, 57

Τα τραγούδια

Τα 90s σημαίνουν τόσα πολλά πράματα για μένα... Αυτά που ξεχωρίζω, ωστόσο, είναι το μουσικό κατάστημα «Τρεχαντήρι» -τότε έμενα στο διαμέρισμα πάνω από το εν λόγω κατάστημα- και φυσικά τα δύο τραγούδια που γράφτηκαν εκεί σαν demos, στο κασετόφωνό μου. Ο «Βράκαμαν» και η «Σταυρούλλα». Και βεβαίως ο Ζαχαρίας Χατζησιακαλλή, αλλιώς «Shugas», ο σούπερμαν παράγωγος που δημιούργησε τη μουσική για τα δυο τραγούδια που αλλάξαν τη ζωή μου για πάντα. Δίχως τον Shuga και το Ακί και Λάκη Πατταλή, στο Τρεχαντήρι, ειλικρινά σήμερα θα ήμουν άγνωστος. 90s επίσης είναι η τελευταία δεκαετία που το βινίλιο ήταν βασιλιάς ακόμα. Ήταν τόσο εύκολο στο Λονδίνο να κάμεις 1000 δίσκους και να τους κυκλοφορήσεις μόνος σου. Λείπει αυτή η ανεξαρτησία σήμερα που τότε μπορούσες να έχεις κάποια όνειρα και το πείσμα να είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης. Τέλος, τα 90s ήταν η τελευταία μου δεκαετία ως φοιτητής και DJ, η πρώτη μου δεκαετία ως καθηγητής και DJ.

ΜΑΡΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, 38

Τα θρυλικά στέκια της Πρωτεύουσας

Από τη δεκαετία του 90 θυμάμαι έντονα τις μαθητικές βραδιές στο κλαμπ «On Stage» στην Έγκωμη. Οι προσκλήσεις δίδονταν σε πράσινες καρτούλες και αν ξέραμε κάποιο απ’ τα παιδιά που δούλευαν εκεί, μας υπέγραφαν στην κάρτα για ένα ποτό δωρεάν. Θυμάμαι επίσης τα μέρη όπου συχνάζαμε καθημερινά για μπέργκερ, που ήταν το Big Boy στο Galaxias Center, στη Μακαρίου, αφού πριν κάναμε την καθιερωμένη στάση στο Groovy για να χαζέψουμε τα καινούρια cds που αφίχθηκαν στην Κύπρο, και το Dairy Queen στην Ευαγόρου. Επίσης, τις Παρασκευές τα απογεύματα και τα Σάββατα όταν μαζευόμασταν μπουλούκι στο Picadilly για ηλεκτρονικά και καταλήγαμε στον αίθριο χώρο μπροστά στην είσοδο του Zena Palace, που μεσουρανούσε τότε, για κουβέντα και φλερτ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΟΪΖΙΔΗΣ, 37

Η μανία με τις Wehrmacht

Ναι, αυτά ήταν τα πιο «in» παπούτσια της εποχής του 90, τα Wehrmacht boots! Θα μου πείτε τώρα, πώς είναι δυνατό να φορούσαμε αυτά σε ηλικία μόλις 14 χρόνων. Και το κυριότερο, πώς τα φορούσαμε από το πρωί μέχρι το βράδι, στο σχολείο, τα απογεύματα και στις βραδινές μας εξόδους. Παπούτσια για όλες τις περιπτώσεις που έβγαιναν σε τρίπατες ή δίπατες ή με ένα πάτο ανάλογα με το ύψος μας. Η αλήθεια είναι πως ήταν πολύ άβολες αλλά η αίσθηση του να φοράς μια τέτοια μπότα σε έκανε να νιώθεις αντράκι και fashion icon της εποχής.

Διάβασε επίσης (πάτησε στην εικόνα για να μεταφερθείς στο αντίστοιχο ρεπορτάζ)

 

20+1 εικόνες των κυπριακών 90s που μας έχουν λείψει

20 λευκωσιάτικα στέκια των 90s που δεν υπάρχουν πια

Τα σφαιριστήρια των 90s στην Κύπρο

Η πισίνα Champs Elysees στη Λευκωσία, τότε και τώρα

Τα καλοκαίρια των 90s σε Αγία Νάπα και Πρωταρά