Αντισυμβατικός, αθυρόστομος, κάπως επιπόλαιος, μα πάνω απ’ όλα ένας από τους πιο σημαντικούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές του 20ου αιώνα, ο οποίος σημάδεψε το ποδόσφαιρο όσο λίγους, όχι μόνο για τη δεξιοτεχνία και το ταλέντο του, αλλά και για την ιδιαίτερη συμπεριφορά του η οποία πολλές φορές του δημιούργησε προβλήματα με το νόμο.

Χθες, ο Ντιέγκο Μαραντόνα κατάφερε να επισκιάσει τη νίκη της Αργεντινής με 2-1 επί της Νιγηρίας και να γίνει viral trend για περίπου τον ίδιο λόγο που το 1986 στον αγώνα του Παγκόσμιου Κυπέλλου μεταξύ της Αργεντινής και της Αγγλίας, η πρώτη πήρε την πρόκριση εξ αιτίας του χεριού του Μαραντόνα ή όπως ο ίδιος το χαρακτήρισε αργότερα, του Θεού. 

Σε μία στιγμή έξαρσης και έντασης πάνω στις κερκίδες, ο διάσημος Αργεντινός ποδοσφαιριστής σήκωσε τα μεσαία του δάχτυλα με περηφάνια και κατάφερε ξανά να κάνει όλο τον κόσμο να μιλάει γι’ αυτόν.

 

Όλοι (σε Facebook και Twitter) μιλάνε για τον Μαραντόνα

Και μπορεί λίγο αργότερα να ζήτησε συγνώμη γι’ αυτή του την αναιδή κίνηση, ωστόσο όταν 32 χρόνια πριν τα χέρι του χάριζε στην Αργεντινή την πρόκριση δεν έδειξε ίχνος μεταμέλειας, ακόμη και όταν αρκετά χρόνια αργότερα παραδέχτηκε δημόσια ότι όντως το πρώτο γκολ που είχε πετύχει τότε ήταν κάπως… άκυρο. «Δεν στεναχωρήθηκα που σκόραρα με το χέρι. Σε καμία περίπτωση! Ούτε τότε, ούτε τριάντα χρόνια αργότερα, ούτε πρόκειται, ακόμα και στο... νεκροκρέβατό μου», αναφέρει στο βιβλίο «Άγγιγμα Θεού - Πώς κατακτήσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο του '86 στο Μεξικό», στο οποίο περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια ότι έγινε στον αγώνα τότε. 

 

Το γκολ που γράφτηκε στην ιστορία και ο μύθος που το ακολούθησε

Ο αγώνας Αργεντινή - Αγγλία στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 1986 στο Μεξικό, έμεινε στην ιστορία για τα δύο γκολ που πέτυχε ο Ντιέγκο Μαραντόνα, οδηγώντας την Αργεντινή σε νίκη 2-1 επί της Αγγλίας. Ο λόγος ήταν ότι το πρώτο γκολ σημειώθηκε με το χέρι και κατακυρώθηκε ως έγκυρο, και μάλιστα έμεινε στην ιστορία ως «το Χέρι του Θεού», ενώ το δεύτερο γκολ σημειώθηκε αφού ο Μαραντόνα είχε τρέξει μία ξέφρενη πορεία, με 60 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα, περνώντας 5 Άγγλους παίκτες.

Στο 51' (6ο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου) ύστερα από λανθασμένο γύρισμα του ποδοσφαιριστή της Αγγλίας Steve Hodge, ο Μαραντόνα έτρεξε προς την μπάλα, η οποία κατευθυνόταν ψηλοκρεμαστά προς την μικρή περιοχή. Ο τερματοφύλακας της Αγγλίας, Peter Shilton, αντέδρασε εγκαίρως με έξοδο, τρέχοντας επίσης προς την μπάλα, με σκοπό να την αποκρούσει. Μάλιστα ήταν σε σαφώς πιο πλεονεκτική θέση για κάτι τέτοιο, καθώς ήταν 20 πόντους ψηλότερος από τον Μαραντόνα: 1,85 έναντι μόλις 1,65 μέτρα. Την καθοριστική στιγμή, ωστόσο, ο Μαραντόνα σήκωσε το αριστερό του χέρι και πρόλαβε την μπάλα, χτυπώντας τη δυνατά με αυτό και στέλνοντάς την στα δίχτυα. Ο Τυνήσιος διαιτητής Ali Bin Nasser, μη βλέποντας την παράβαση, καταλόγισε το τέρμα ως έγκυρο.

«Αυτή η μπάλα είναι δική μου», σκέφτηκα. «Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα παίξω με τις πιθανότητες. Αν δώσει φάουλ, ας το δώσει. Πήδηξα ψηλά, κάτι που δεν περίμενε ο Σίλτον. Νομίζω πως πίστευε ότι θα πάω κατά πάνω του. Πρόλαβα τον Σίλτον επειδή εκείνη την εποχή βρισκόμουν στην καλύτερη φυσική κατάσταση της καριέρας μου. Πήδηξε, άλλα εγώ πήδηξα πριν από αυτόν επειδή έβλεπα την πορεία της μπάλας, ενώ αυτός έκλεισε τα μάτια του», σημειώνει σε άλλο απόσπασμα του βιβλίου.

 

Ενώ συνεχίζει λέγοντας: «Όταν πάτησα στο έδαφος άρχισα να πανηγυρίζω. Η μπάλα κατέληξε με δύναμη στα δίχτυα. Τη βρήκα με τον καρπό μου, αλλά ήταν λες και την είχα χτυπήσει με το πόδι, ούτε καν με το κεφάλι. Κατέληξε στα δίχτυα και δεν υπήρχε τρόπος να έχουν δει πώς σημείωσα το γκολ. Ούτε ο διαιτητής, ούτε ο επόπτης, ούτε ο Σίλτον, ο οποίος ήταν επικεντρωμένος στην πορεία της μπάλας. Ο μόνος που συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί ήταν ο Τέρι Φένγουικ, ο οποίος βρισκόταν ανάμεσα σε εμένα και την μπάλα. Όμως, εκτός απ' αυτόν, κανείς άλλο δεν είδε κάτι. Συνέχιζα να πανηγυρίζω. Έτρεχα χωρίς να κοιτάζω πίσω. Τότε, ήρθε προς το μέρος μου ο Σέρχιο Μπατίστα και με ρώτησε: ‘Τη βρήκες με το χέρι, ε; Χρησιμοποίησες το χέρι σου;’. Του απάντησα: ‘Σκάσε και συνέχιζε να πανηγυρίσεις’.»

«Περίμενα τους συμπαίκτες μου να με αγκαλιάσουν, αλλά κανείς δεν ήρθε... Τους είπα: Ελάτε να με αγκαλιάσετε, αλλιώς ο διαιτητής δεν θα το μετρήσει». Ο διαιτητής όμως δεν είχε διακρίνει καλά τη φάση και νόμισε ότι ο Μαραντόνα είχε χτυπήσει την μπάλα με κεφαλιά. Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες των Άγγλων, και ιδίως του Peter Shilton και του Terry Fenwick, ούτε ο διαιτητής, ούτε ο επόπτης (Bogdan Dotchev από τη Βουλγαρία) άλλαξαν γνώμη.

Στη συνέντευξη τύπου μετά τον αγώνα, ο Μαραντόνα, αντί να παραδεχτεί την παράνομη κίνηση που έκανε, δήλωσε ότι το γκολ επετεύχθη: «un poco con la cabeza de Maradona y otro poco con la mano de Dios» («λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού») αφήνοντας στην ιστορία το γκολ με αυτό το όνομα. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να παραδεχτεί επίσημα ότι σκόραρε με το χέρι.

 

Από το χέρι του Θεού στο Γκολ του Αιώνα 

Λες και ήθελε να επανορθώσει το λάθος του, ο Μαρανόντα, μόλις 4 λεπτά από το πρώτο (άκυρο γκολ), ξανακατεβαίνει στην περιοχή και σημειώνει το δεύτερο γκολ του αγώνα για την Αργεντινή. Ένα γκολ που χαρακτηρίστηκε ως «γκολ του αιώνα».

Ο Μαραντόνα έχει μόλις περάσει τον τερματοφύλακα της Αγγλίας, Peter Shilton, και πλασάρει την μπάλα στην εστία, ενώ ο Terry Butcher (νούμερο 6) προσπαθεί ανεπιτυχώς να σταματήσει το πλασάρισμα.

 

Ο Héctor Enrique έδωσε την μπάλα στον Μαραντόνα, 10 μέτρα πίσω από την μεσαία γραμμή του γηπέδου, μέσα στο δικό τους μισό γήπεδο. Τότε ο Μαραντόνα ξεκίνησε μία ξέφρενη πορεία, στην οποία έτρεξε 60 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα, περνώντας 5 Άγγλους παίκτες: τους Steve Hodge, Peter Beardsley, Peter Reid, Terry Butcher (δύο φορές) και Terry Fenwick. Φτάνοντας στην μικρή περιοχή, ο Μαραντόνα πλάσαρε και τον τερματοφύλακα της Αγγλίας, Peter Shilton, και έκανε το 2-0. Κάπως έτσι η Αργεντινή παίρνει την πρόκριση, παρά το ένα τέρμα που σημείωσε αργότερα η Αγγλία, περνάει στους τελικούς και καταλήγει να κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο.