Μίλα μου
«Στην Κύπρο μεγάλωσα και δεν την αλλάζω με τίποτα»
Η Κρίστια Κίρκοβα Ανδρέου γεννήθηκε πριν 24 χρόνια στη Λευκωσία από πατέρα Κύπριο και μητέρα Βουλγάρα. Μεγάλωσε στη Λεμεσό κι αυτό ίσως εξηγεί τη μεγάλη αγάπη που έχει για τη θάλασσα και τις καταδύσεις.
Πέμπτη 30 Αυγούστου 2018
9 λεπτά
Γράφει ο Δημήτρης Τοκαρής
Ανήσυχο μα συνάμα καλλιτεχνικό πνεύμα, ήταν αναμενόμενο να ακολουθήσει ένα δημιουργικό δρόμο. Με μεταπτυχιακό στις Καλές και Εφαρμοσμένες Τέχνες, έχει ήδη συμμετοχή σε πολλές ομαδικές και ατομικές εκθέσεις, ενώ οι followers στην σελίδα που πρόσφατα δημιούργησε αυξάνονται ραγδαία.
Πολλοί από αυτούς σχολιάζουν κυρίως τη δουλειά της, αλλά δεν λείπουν και αυτοί που ενδιαφέρονται όχι τόσο για τα έργα της αλλά περισσότερο για την -εντυπωσιακή ομολογουμένως- δημιουργό τους: χθες, κάποιος της έστειλε ένα τραγούδι που έγραψε ειδικά για αυτήν, ενώ αρκετοί της έχουν κάνει διαδικτυακή πρόταση γάμου!
Τις προτάσεις γάμου τις αντιμετωπίζει με χαμόγελο, όπως και ο σύντροφός της, ο Ανδρέας, που ενώ είναι ο μεγαλύτερος θαυμαστής της δεν φαίνεται να ζηλεύει την δημοτικότητα της Κρίστιας.
Ετοιμάζω την ηχογράφηση και ξεκινάμε.
-Τι βρήκες στον Ανδρέα;
Γελά ξαφνιασμένη αφού δεν περίμενε αυτή να είναι η πρώτη μου ερώτηση.
-Ένα χαμόγελο, που έδωσε σπίθα φωτός και χρώμα σε έναν κόσμο μαυρόασπρο.
-Όμορφη απάντηση, μ’ αρέσει. Κύπρο ή Βουλγαρία;
-Στην Κύπρο μεγάλωσα έτσι δεν την αλλάζω με τίποτα, παρόλο που μου αρέσει το κλίμα και η φύση στη Βουλγαρία.
-Από πού αντλείς έμπνευση;
-Από την καθημερινότητά μου. Παρατηρώ με προσοχή τα πάντα γύρω μου, πρόσωπα και καταστάσεις. Η επαφή με άλλους ανθρώπους είναι τροφή για τον ψυχικό μου κόσμο και όσα προσπαθώ να δημιουργήσω. Με γοητεύουν επίσης στοιχεία της ανατολικής μυθολογίας, όπως για παράδειγμα οι δράκοι. Αγαπημένα μου θέματα, το ανθρώπινο σώμα και τα συναισθήματα!
-Μα ζωγραφίζονται τα συναισθήματα; Ρωτώ απορημένος!
-Μα πίνακας που δεν εκφράζει συναισθήματα είναι νεκρός ακόμη κι αν είναι τεχνικά άρτιος!
-Βρήκες το στυλ που σε εκφράζει ή ακόμη πειραματίζεσαι;
-Τη στιγμή που σταματάς να ψάχνεσαι και να πειραματίζεσαι δεν έχεις λόγο να είσαι πλέον καλλιτέχνης. Προσωπικά, θα πειραματίζομαι όσο ζω και δημιουργώ, με υλικά και τεχνικές, τόσο στη ζωγραφική όσο και στη γλυπτική.
-Ως παιδί πώς θυμάσαι τον εαυτό σου;
-Να κρατώ περισσότερα πινέλα παρά κούκλες και να με μαγεύουν οι σκιές, τα χρώματα, η προοπτική.
Ο Πικάσο είχε πει πως κάθε παιδί είναι ένας καλλιτέχνης, το πρόβλημα είναι πώς θα καταφέρεις να παραμείνεις καλλιτέχνης όταν μεγαλώσεις.
Θυμάμαι, στο σημείο αυτό, μια παιδική μου εμπειρία. Ήμουν περίπου δέκα χρονών, όταν σε ένα καφενείο έκανα με μολύβι το σκίτσο ενός γέρου που σύχναζε εκεί. Φεύγοντας άφησα το σκίτσο στο τραπέζι και το είδε τυχαία ένας πολύ γνωστός ζωγράφος και γλύπτης που έμενε λίγο έξω από το χωριό, σε μια μεγάλη φάρμα την οποία είχε μετατρέψει σε ένα τεράστιο ατελιέ. Ζήτησε να μάθει ποιος είχε φτιάξει το σκίτσο και όταν του είπαν «ένα παιδάκι», ήλθε και ρώτησε τους γονείς μου αν με άφηναν να εργαστώ ως βοηθός του για το καλοκαίρι. Πήγα με μεγάλο ενθουσιασμό και θυμάμαι πως η πρώτη μου αποστολή ήταν να ραντίσω ένα πήλινο φρεσκοφτιαγμένο ανάγλυφο. Δυστυχώς, το ράντιζα για τόση πολλή ώρα, ώστε στο τέλος έλιωσε. Απολύθηκα! Ήταν η πρώτη και τελευταία μου εμπειρία στο χώρο της Τέχνης.
-Τι κάνεις όταν δεν είσαι στο στούντιο σου;
-Μ’ αρέσει ο χορός -έκανα 7 χρόνια μπαλέτο-, η μουσική και το κολύμπι. Η θάλασσα είναι ο λόγος που μ’ αρέσει τόσο πολύ η Λεμεσός, ενώ λατρεύω και να εξερευνώ τη φύση.
Τελειώνει η σύντομη κουβέντα μου με την Κρίστια και νιώθω μια ανακούφιση. Σε ένα τόπο με τόσο λειψή παιδεία και καλλιέργεια, υπάρχουν ακόμη νέοι που είναι όμορφοι, απλοί, ονειρεύονται και δημιουργούν. Υπάρχει ακόμη ελπίδα.