Ο Γιώργος Κλεάνθους (πλήκτρα), ο Γιώργος Σάββα (τύμπανα), ο Γιώργος Γρηγορίου (φωνή) και ο Ρολάνδης Λαζίδης (κιθάρα) είναι εκ των ιδρυτικών μελών του συγκροτήματος, ενώ ο Ανδρέας Βασιλείου (κιθάρα) και ο Ξάνθος Παττίχης (μπάσο) αποτελούν τις νέες προσθήκες.

Η χημεία μεταξύ τους είναι απίστευτη. Επικοινωνούν με κώδικες, τους οποίους αρχικά αδυνατώ να αποκωδικοποιήσω. Κινούνται σε μια δική τους -αμνησιακή- συχνότητα και δείχνουν απίστευτα ευτυχισμένοι που βρίσκονται εκεί τη δεδομένη στιγμή για τον δεδομένο λόγο. Τους κοιτάζω και πιάνω τον εαυτό μου να χαμογελά. Μου θυμίζουν εφήβους που δημιουργούν την πρώτη τους μπάντα. Δεν είναι, όμως, έφηβοι. Είναι έξι ενήλικες με βαρυφορτωμένο πρόγραμμα που, παρ’ όλα αυτά, κάνουν τα αδύνατα δυνατά, για να βρεθούν μία φορά τη βδομάδα για πρόβα. «Υπήρξε φορά που κανονίσαμε πρόβα η ώρα 11 το βράδυ. Όλοι κάνουμε θυσίες γι’ αυτό το πρότζεκτ. Αλλά η ενέργεια που παίρνουμε πίσω αξίζει κάθε θυσία», θα μου πουν χαρακτηριστικά.

Η πόρτα του στούντιο κλείνει και οι έφηβοι μετατρέπονται σε επαγγελματίες μουσικούς. Κάθομαι σε μια γωνιά και τους χαζεύω, ενώ στο μυαλό μου έρχονται οι στιγμές που ως έφηβη κι εγώ τούς είχα ακούσει σε μουσικές σκηνές και συναυλιακούς χώρους. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως όσοι -παραμονές Χριστουγέννων- περάσουν την πόρτα των συναυλιών τους, θα πάθουν σίγουρα ΑΜΝΗΣΙΑ.

Συνέντευξη: Άντρια Γεωργίου

Πάρτι στον 13ο όροφο

Οι ΑΜΝΗΣΙΑ δημιουργήθηκαν ως μια εφηβική μπάντα. Κάπου στο 2000. Τότε κάποιοι από εμάς ήμασταν ακόμη μαθητές και θέλαμε να κάνουμε την πλάκα μας, να παίξουμε μουσική. Ακούγαμε Τρύπες, εξού και το όνομα της μπάντας. Βρήκαμε ο ένας τον άλλο τυχαία, ξεκινήσαμε πρόβες πάλι κάπως τυχαία και σιγά σιγά το γλυκό άρχισε να δένει. Δέσαμε και σαν παρέα και τελικά είπαμε να βγούμε να παίξουμε. Έτσι και έγινε. Παίξαμε μέχρι το 2012. 27 Δεκεμβρίου του 2012 ήταν το τελευταίο μας live, στο Savino, στη Λάρνακα. Σε αυτά τα τελευταία μας live γινόταν χαμός. Ο κόσμος έκανε ουρές και κάποιοι μάς έλεγαν εκ των υστέρων ότι δεν κατάφεραν να μπουν μέσα, για να μας δουν.

Συμμετείχαμε σε συναυλίες και παίξαμε στις μεγαλύτερες μουσικές σκηνές του νησιού. Ήμασταν μια παρέα παιδιών που ουσιαστικά εμφανίστηκε από το πουθενά, αλλά έκανε πολύ «θόρυβο». Παίξαμε με σπουδαία συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Magic de Spell, Υπόγεια Ρεύματα, Κίτρινα Ποδήλατα. Σε ένα λάιβ, το 2010, στο γήπεδο του Ορφέα, ήταν να ερχόταν ο Γιάννης Αγγελάκας, αλλά τελευταία στιγμή ήρθε ο Ανεστόπουλος. Τραγούδησε και ο Παύλος Παυλίδης στη συναυλία. Θυμόμαστε τα πάντα από εκείνη την εποχή. Δεν ήταν μόνο το ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε με καταξιωμένους καλλιτέχνες. Περισσότερο ήταν η μεταξύ μας φάση. Οι στιγμές πάνω και κάτω από τη σκηνή. Κάθε μας λάιβ ήταν γιορτή, ένα τεράστιο πάρτι.

Διαλύσαμε τελικά, λόγω άλλων υποχρεώσεων που είχαμε. Κάποια φάση νιώσαμε κιόλας ότι είχαμε παίξει τα πάντα από ελληνικό ροκ. Τότε ο κύκλος είχε κλείσει, αλλά πάντα γυρόφερνε στο μυαλό μας η ιδέα της επανένωσης.

Κάποιος φεύγει μ’ ένα πλοίο…

Κάποια στιγμή μας έγινε πρόταση να παίξουμε σε μια κρουαζιέρα. Δεν θα πληρωνόμασταν, αλλά θα κάναμε δωρεάν διακοπές για τέσσερις μέρες. Την προηγούμενη της αναχώρησης παίζαμε στη Λεμεσό, οπότε φτάσαμε στο λιμάνι κατευθείαν από το live. Καταλήξαμε να πίνουμε μπίρες και τεκίλες η ώρα δέκα το πρωί. Αφού εν τέλει καταφέραμε να επιβιβαστούμε, πήγαμε για sound check, αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι δεν μπορούμε να παίξουμε λόγω τεχνικών προβλημάτων. Ξεμείναμε, ωστόσο, στο πλοίο και φυσικά κάναμε παρέα με τον Φράνκο, τον barman. Για τέσσερις μέρες πίναμε δωρεάν ποτά και δοκιμάζαμε τις αλχημείες του Φράνκο. Όταν φτάσαμε στην Κύπρο, μάς ενημέρωσαν ότι χρωστάμε πάνω από 2000 ευρώ σε ποτά. Δεν ξέρουμε τι είχε γίνει, αλλά τελευταία στιγμή σωθήκαμε από τον μπασίστα του άλλου συγκροτήματος που ήταν δικηγόρος. Ζήσαμε πολλές όμορφες στιγμές, οι οποίες είναι ανεκτίμητες. Τις θυμόμαστε ακόμη και σήμερα στις πρόβες και γελάμε.

«Ένας για όλους, όλοι για έναν»

Είχαμε πάντα πολλή χημεία μεταξύ μας. Και αυτό βγαίνει και στο παίξιμό μας. Κάναμε επτά χρόνια να βρεθούμε μουσικά, αλλά είναι λες και δεν πέρασε ούτε μέρα. Μέσα στα χρόνια ο καθένας έκανε τα δικά του πρότζεκτ, παίξαμε με άλλα συγκροτήματα, αλλά η μουσική ποτέ δεν σταμάτησε να υπάρχει στη ζωή μας. Όπως και η φιλία μας. Κρατήσαμε επαφή σε προσωπικό επίπεδο και κάποιοι ξανασυνεργαστήκαμε σε άλλα πρότζεκτ.

Αναμφισβήτητα, τώρα είναι η καλύτερη φάση των Αμνησία. Ωριμάσαμε μουσικά, αλλά και οι δύο νέες προσθήκες, ο Ξάνθος στο ηλεκτρικό μπάσο και ο Αντρέας στην κιθάρα, έδωσαν άλλο αέρα στην μπάντα. Δέσαμε υπέροχα μεταξύ μας και αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Και όταν συμβαίνει, νιώθεις πραγματικά πολύ τυχερός. Ο καθένας παίζει για να κάνει τον άλλο να ακούγεται καλύτερα. Team players. Ένας για όλους και όλοι για έναν.

Για να ακούσουμε ελληνικό ροκ, έπρεπε να το παίξουμε

Πριν από 2-3 χρόνια είπαμε να πιάσουμε πάλι τη φάση, αλλά δεν μας βγήκε. Συχνά-πυκνά μάς το ζητούσε και ο κόσμος. Οπότε, φέτος είπαμε «ή τώρα ή ποτέ». Και τελικά, ήταν τώρα! Μας είχε λείψει να παίξουμε μαζί οι ίδιοι άνθρωποι που παίζαμε και τότε. Μας είχε λείψει να νιώσουμε αυτά που νιώθαμε τότε που ήμασταν πιο νέοι, πιο επαναστάτες.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πλέον μπάντες που να παίζουν αυτήν τη μουσική. Η ελληνική ροκ σκηνή της δεκαετίας του ’90 κρύβει «διαμάντια», τα οποία, όμως παραμένουν κρυμμένα, γιατί τα περισσότερα συγκροτήματα που παίζουν ροκ, επιλέγουν τη σιγουριά των πιο γνωστών και εμπορικών τραγουδιών του είδους. Δεν είναι ότι εμείς δεν τα γουστάρουμε ή τα σνομπάρουμε, αλλά πάντα γουστάραμε λίγο παραπάνω αυτά τα τραγούδια που για κάποιο λόγο είχαν ξεμείνει στο περιθώριο. Οπότε, για να τα ακούσουμε έπρεπε να τα παίξουμε.

Στα λάιβ θα παίξουμε κατά κύριο λόγο covers από Τρύπες, Διάφανα Κρίνα, Ενδελέχεια, Ξύλινα Σπαθιά, Magic de Spell, Παύλο Σιδηρόπουλο. Είναι, όμως, μέσα στα πλάνα μας να γράψουμε και δική μας μουσική. Θέλουμε να δώσουμε μια άλλη επιλογή στον κόσμο είτε αγκαλιαστεί είτε όχι. Οι «παλιοί» δημιουργοί φεύγουν, δυστυχώς, ο ένας μετά τον άλλο και κάποιος πρέπει να παραλάβει τη σκυτάλη. Δεν ακολουθούμε συνταγή επιτυχίας, ακολουθούμε κατά βάση συνταγή, για να γουστάρουμε. Και αν εν τέλει όλο αυτό έχει θετικό αποτέλεσμα, ακόμη καλύτερα!



8 χρόνια πρiν, στο Kingston town, στη Λεμεσό

Κάποτε ήσαν άνθρωποι, ήσανε φίλοι και γνωστοί

Με την επανένωσή μας, προσδοκούμε ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, τότε που η μουσική ήταν τρόπος ζωής, έκφρασης και επανάστασης. Έχουν αλλάξει πολλά στο πέρασμα των χρόνων. Η ευκολία που χαρακτηρίζει τη ζωή μας γενικότερα, έχει επηρεάσει και τη μουσική, αλλά και τον τρόπο, με τον οποίο ο κόσμος πλέον την αντιλαμβάνεται. Τότε που ήμασταν πιτσιρίκια, δεν υπήρχαν κινητά ούτε ίντερνετ και η μουσική δεν αντιμετωπιζόταν ως προϊόν προς κατανάλωση. Αγοράζαμε ένα cd και έπρεπε να το «λιώσουμε», μέχρι να γίνει κτήμα μας. Αγοράζαμε εκ περιτροπής -γιατί το χαρτζιλίκι ήταν ελάχιστο- τα καινούργια cd που κυκλοφορούσαν και μαζευόμασταν σε διάφορα φιλικά σπίτια, για να τα ακούσουμε. Ήταν ωραίες εποχές. Τώρα, ακούμε ένα κομμάτι για 30 δευτερόλεπτα και αν δεν μας «κερδίσει» ευθύς εξαρχής, πάμε κατευθείαν στο επόμενο. Δεν αντιμετωπίζεται, όμως, έτσι η μουσική. Πρέπει κανείς να είναι υπομονετικός και να δίνει χρόνο στον εαυτό του, ώστε να αφομοιώνει την τέχνη. Ακόμα χειρότερα, σήμερα ο κόσμος ακούει ό,τι του σερβίρει το σύστημα. Όπως ακριβώς ντύνεται, κουρεύεται ή ερωτεύεται όπως κάποιοι άλλοι επιλέγουν γι’ αυτόν.

Ο ακροατής, αναμφισβήτητα, φέρει μεγάλη ευθύνη γι’ αυτό που συντελείται γύρω του. Εξίσου μεγάλη ευθύνη φέρει, όμως, και ο δημιουργός. Γι’ αυτό κι εμείς θέλουμε με το πρότζεκτ των ΑΜΝΗΣΙΑ να κτυπήσουμε κατά κάποιον τρόπο το κατεστημένο και να συμβάλουμε στη δημιουργία μίας μουσικής επανάστασης υπό την έννοια της εμφύσησης στο κοινό μίας μουσικής παιδείας. Και αν αυτή η προσπάθεια εκτιμηθεί, τότε, ίσως, να έχουμε βάλει κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι στο να εδραιωθεί εκ νέου η εν λόγω μουσική στη συνείδηση του κόσμου.


Από τις πρόσφατες πρόβες

ΑΜΝΗΣΙΑ, γιατί δεν θέλετε θλιμμένους στη γιορτή σας;

Ένας στίχος που μάς εκφράζει ως μπάντα είναι το «Τι γυρεύουμε εμείς μέσα στη νύχτα των άλλων». Τι γυρεύουμε; Ήρθαμε να ενοχλήσουμε, να κάνουμε φασαρία. Και ένας άλλος είναι, φυσικά, το «Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης παθαίνουν αμνησία». Κι εμείς έχουμε προ πολλού περάσει αυτήν τη χώρα!

Σε αυτήν, όμως, τη γιορτή μας δεν θέλουμε θλιμμένους. Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε το reunion, την ίδια στιγμή ξεκίνησε και η δική μας γιορτή. Σίγουρα όλοι περνάμε τις φάσεις μας, εύκολες και δύσκολες. Όταν, όμως, κλείνει η πόρτα του προβάδικου όλα μένουν έξω. Είναι σαν να συντελείται εκείνη την ώρα ένα είδος τελετουργίας που σταδιακά οδηγεί στην κάθαρση. Και το μαγικό είναι πως δεν καταβάλλουμε καμία προσπάθεια για να γίνει αυτό, αλλά βγαίνει εντελώς αβίαστα, κατά κάποιον τρόπο υποσυνείδητα. Το ίδιο επιθυμούμε να συμβεί και στα lives. Θέλουμε η δική μας ενέργεια να διαλύσει κάθε υπόνοια θλίψεως. Θέλουμε όλος ο κόσμος να συντονιστεί στη συχνότητά μας και να φύγει λίγο «διαφορετικός» στο τέλος της βραδιάς. Καμία θλίψη δεν χωράει στη γιορτή μας. Αυτή η γιορτή χωράει μόνο όλο τον κόσμο.

*Οι ΑΜΝΗΣΙΑ θα εμφανιστούν στις 22 Δεκεμβρίου στο Savino live (22:30) στη Λάρνακα (τηλ.: 99860304/99426011) και στις 23 Δεκεμβρίου στο Down Town (22:30) στη Λευκωσία (τηλ.: 99810011).