Το πιο κάτω κείμενο δεν είναι απόσπασμα από μυθιστόρημα, αλλά μια ιστορία που συνέβη στην Κύπρο, σε ένα μικρό χωριό, με πρωταγωνίστριες μια 17χρονη μαθήτρια και μια καθηγήτρια.
Την ιστορία ανήρτησε στο διαδίκτυο μια άλλη εκπαιδευτικός.
Κύπρος, 2018
Ήτανε μόλις 17 χρονών… αγνώστου πατρός… Ζούσε με τη γιαγιά της σε ένα μικρό χωριό της Κύπρου, μιας και η μάνα προτίμησε να κάνει άσωτη ζωή και η μικρή προφανώς στεκόταν εμπόδιο στα σχέδια της.
Ένας μικρός θάνατος η απόρριψη, μα ένας μεγαλύτερος και πιο αληθινός εκείνος που ακολούθησε… της γιαγιάς της. Οι εφημερίδες έγραψαν τροχαίο δυστύχημα κι έτσι η γιαγιά έκλεισε για πάντα τα μάτια… να μην βλέπει να μην ακούει… να μην ξέρει και η μάνα θεώρησε πρέπον να πετάξει το παιδί έξω απ’ το σπίτι για να μην διεκδικήσει ποτέ την περιουσία της γιαγιάς…
Ήταν τελειόφοιτη, στη Γ’ Λυκείου. Την επόμενη μέρα είπε στην καθηγήτρια των Μαθηματικών πως έβγαλε όλο το βράδυ έξω, περιφερόμενη δεξιά κι αριστερά ψάχνοντας ένα μέρος να εναποθέσει το ρημάδι το κορμάκι της. Εκείνη την πήρε χωρίς δεύτερη σκέψη στο σπίτι μαζί της. Το δίλημμα ήταν μεγάλο γιατί είχε κι αυτή τη δική της οικογένεια… αλλά μπροστά στα απεγνωσμένα μάτια της μικρής η ανθρωπιά δεν περίσσευε και δεν ήταν ούτε διαπραγματεύσιμη.
Πέρασαν λίγες μέρες και η καθηγήτρια δέχτηκε καταγγελία από τη μάνα της μικρής για απαγωγή ανηλίκου. Αναγκάστηκε να πηγαίνει καθημερινώς στο αστυνομικό τμήμα και να υπογράφει ένα χαρτί στο οποίο επιβεβαίωνε ότι διαμένει μόνιμα στο νησί κι ότι δεν είχε κανένα σκοπό να διαφύγει στο εξωτερικό. Ειδοποιήθηκαν ως έπρεπε οι αρμόδιες υπηρεσίες και ήταν θέμα ημερών να αναλάβει την μικρή το Γραφείο Ευημερίας.
«Σας παρακαλώ κυρία, μη με αφήνετε, τουλάχιστον όχι εσείς…».
Λιώνω... Σ’ το γράφω και λιώνω… Άκουγα την ιστορία απ’ το στόμα της ίδιας της καθηγήτριας, που είχα την ευλογία να γνωρίζω και παρακαλούσα να μην την είχε αφήσει κι ας πλήρωνε οποιοδήποτε τίμημα γι’ αυτήν την απόφαση.
Η μικρή, σε λίγες μέρες θα γινόταν 18 χρονών. Είχε το δικαίωμα να επιλέξει το που θέλει να μείνει.
«Δεν θέλω να πάω στη στέγη», είπε, «θέλω να μείνω μαζί με την καθηγήτριά μου…».
Εκείνη την κράτησε… την κράτησε 8 ολόκληρους μήνες, μέχρι να τελειώσει το Λύκειο… Κι ύστερα η μικρή άνοιξε τα φτερά της. Η καθηγήτρια, μετά από διαπραγματεύσεις, πέτυχε να εξασφαλίσει το 60% των σπουδών της μικρής σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του νησιού, στη Νομική Σχολή και ανέλαβε η ίδια το 40% των εξόδων.
Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, μένει μόνη της σε ένα διαμέρισμα που ενοικιάζει γι’ αυτήν μια πολύ γνωστή κυρία, επέτρεψε μου όμως καλύτερα να κρατήσω την ανωνυμία της και συνεχίζει τις σπουδές της με τη βοήθεια της καθηγήτριάς της.
Θα μου πεις τώρα, γιατί στο λέω… Γιατί δεν είναι λίγες εκείνες οι φορές που επέστρεψα εξαντλημένη απ’ τη δουλειά και δεν ήξερα τι να κάνω… που κοιτούσα το πρόσωπο ενός παιδιού στα 5 του χρόνια κι έβλεπα μπροστά μου τον έφηβο των 15 χρόνων, μόνο κι ανυπεράσπιστο να ζητάει βοήθεια και να ‘χω δεμένα τα χέρια…
Σήμερα κατάλαβα πως μέσα στην απελπισία των ημερών και στο παρανάλωμα των αξιών, υπάρχει ελπίδα… Όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν αυτή την καθηγήτρια, ναι, υπάρχει ελπίδα. Τίποτα δεν είναι εύκολο, μα η ανθρωπιά προϋποθέτει πάνω απ’ όλα αυτοθυσία και ρίσκο. Μπορεί να μην κατάφερε να αλλάξει την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, μα γι’ αυτήν τη μικρή έχει σίγουρα αλλάξει τον κόσμο…
Μάρθα Κανάρη
Φεβρουάριος, 2019
* Φωτογραφία: Μιχάλης Μιχαηλίδης
