Ποτέ δεν μου άρεσε να ισοπεδώνω τα πάντα. Πάντα προσπαθούσα να κρατώ μια απόσταση και να κοιτάζω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Δεν παθιαζόμουν ποτέ με τη μέρα των ερωτευμένων, για παράδειγμα, ούτε και την απαξίωνα, όμως, ωσάν να ήταν η μεγαλύτερη κατάρα της ανθρωπότητας. Τόσο όσο.
Την ίδια στάση κρατούσα μέχρι πρότινος και για τη Μέρα της Γυναίκας. Μιας μέρας που όλοι μας (οι άντρες) θεωρούμε «καθήκον μας» να προσφέρουμε ένα λουλούδι στις «γυναίκες μας», να πούμε μια καλή κουβέντα και ύστερα να επιστρέψουμε στα δικά μας, αντρικά επιτεύγματα.
Έτσι έκανα κι εγώ, ή κάπως έτσι. Μεγαλώνοντας σε μια κατ’ εξοχήν πατριαρχική κοινωνία, είναι δύσκολο να αποβάλεις όλα τα στερεοτυπικά κατάλοιπα που σου έχουν αφήσει τα χρόνια που πέρασαν. Πάντα ένιωθα πως κάτι με ξενίζει σε όλο αυτό, πως κάτι με ενοχλεί αλλά δεν μπορούσα να προσδιορίσω το τι.
Φέτος, όμως, είναι αλλιώς. Φέτος η εικόνα είναι ξεκάθαρη και άκρως προβληματική.
Φέτος δεν αντέχω να ακούσω άλλες ευχές για τη σημασία της γυναίκας στη κοινωνία. Φέτος αηδιάζω στην εικόνα των καλοζωισμένων πολιτικάντιδων και άλλων αρχόντων που θα δηλώνουν περιχαρείς το πόσο αγαπάνε τις γυναίκες της ζωής τους. Το πόσο σημαντική στάθηκε η συμβολή και η στήριξη τους στην ανάδειξη και την καριέρα τους.
Γιατί φέτος έχουμε «φάει» κατάμουτρα όλη την απαξίωση, την υποβάθμιση και την περιθωριοποίηση της γυναικείας υπόστασης και αξιοπρέπειας από την πολιτεία, το κράτος και την κοινωνία. Φέτος, έχουμε δει όλη την τοξική αρρενωπότητα να απλώνει τα χέρια της και να σκοτώνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, τη γυναίκα σε κάθε της ύπαρξη και οντότητα. Φέτος κάθε ευχή, κάθε επιθυμία, κάθε κακογραμμένη (ή καλογραμμένη) ανακοίνωση προκαλεί αποστροφή και μένος.
Ειδικά φέτος, η Ημέρας της Γυναίκας μόνο γιορτή δεν μπορεί να είναι, αν ήταν ποτέ δηλαδή. Ειδικά φέτος που μετράμε δεκάδες (ή και περισσότερες) γυναικοκτονίες, άλλες τόσες καταγγελίες έμφυλης βίας και παρενόχλησης, κάθε είδους, φέτος που η γυναίκα παλεύει και πάλι για τα αυτονόητα σε έναν κόσμο που εξακολουθεί να είναι φτιαγμένος για άντρες, οι όποιες ευχές δεν μπορούν παρά να θεωρηθούν κενές και ανούσιες.
Το πρόβλημα δεν είναι η Ημέρα της Γυναίκας ως θεσμός, το πρόβλημα είναι που εξακολουθούμε να νιώθουμε, να φερόμαστε, να ευχόμαστε και να λειτουργούμε λες και οι γυναίκες γύρω μας είναι απλώς καλεσμένες στον κόσμο μας και τις ευχαριστούμε για όσα προσφέρουν σε αυτόν, για να μπορούμε εμείς (οι άντρες) να εξελισσόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι (;).
