Ουρές, πολλές ουρές. Ουρές από διασώστες. Πότε τους χρειαστήκαμε, πότε τους φωνάξαμε, πότε μαζεύτηκαν όλοι αυτοί, δεν καταλάβαμε. Σιγά κύριε, μην σπρώχνεστε. Όλοι θα προλάβετε. Μην ανησυχείτε κύριος, ναι, μπορεί να μας σώσετε πρώτος, ποιος ξέρει, κάντε υπομονή, όπως κάνουμε κι εμείς. Μείνετε στην ουρά, πίσω, πίσω απ’ την κίτρινη γραμμή. Μην σπρώχνεστε. Σεμνά. Σεβαστείτε την ουρά κύριε. Θα μας σώσετε κάποια στιγμή, το καταλάβαμε. Πίσω απ’ τη γραμμή, μη σπρώχνεστε.  

Είναι πολλοί οι διασώστες κι είναι η ουρά μεγάλη. Στο τέλος αν τους μετρήσουμε θα μας βγουν περισσότεροι κι από όλους εμάς που σπρώχνονται για να σώσουν. Μα τι έχει αυτή η χώρα και όλοι σφάζονται να την σώσουν και να μας σώσουν; Εμείς μια χαρά ήμασταν. Με την οικογένειά μας, πέντε φίλους, τις δουλειές και τα όνειρά μας. Τελείωσε το πάρτι μας είπαν και τώρα πρέπει να μαζέψουμε όλοι μαζί τα σπασμένα. Μα εγώ δεν ήμουν καλεσμένη σ’ αυτό το πάρτι κύριε, δικά σου τα σπασμένα, γιατί με βάζεις να τα μαζεύω εγώ; 

Εγώ δεν φταίω κύριος. Δεν θέλω να με σώσεις. Μην διεκδικείς θέση στο πάνθεον των σωτήρων. Αν θες γήπεδο, λεωφόρο, αεροδρόμιο στο όνομά σου, παρ’ το και μην προσπαθείς να με πείσεις. Πάρε και ότι cash ξέμειναν, απ’ το πάρτι που ήσουν καλεσμένος. Παρ’ τα κι αυτό. Όσο προσπαθείς να με πείσεις, τόσο περισσότερο θόρυβο δημιουργείς με τα σπασμένα σου.

Δεν μπορώ ν’ ακούω άλλο θόρυβο κύριε. Άσε με εδώ στη γωνιά μου. Όχι άλλη οχλαγωγία. Μπες στην σειρά, πίσω απ’ την κίτρινη γραμμή,  να σώσεις πρώτα τον εαυτό σου, να μαζέψεις τα σπασμένα σου. Και μην σκουντάς.