Στο πλαίσιο του Cyprus Film Days 2014, στο site του φεστιβάλ μπορείτε, μεταξύ άλλων, να διαβάσετε και συνεντεύξεις με ανθρώπους που -για τους δικούς του λόγους ο καθένας- αγαπάνε αυτό το σπουδαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ που πραγματοποιείται στην Κύπρο. O συνεντευξιαζόμενος για το τρίτο Festival Lovers Quick Talk είναι ο Μιχάλης Καλοπαίδης της Zedem Media, Υπεύθυνος οπτικοακουστικής κάλυψης του φεστιβάλ.

Πρώτη φορά δούλεψα για το Cyprus Film Days... το 2010. Wow, ούτε εγώ κατάλαβα ότι έχουν περάσει κιόλας 4 χρόνια!

Θυμάμαι την πρώτη μέρα της κινηματογράφησης... όταν είχα γνωρίσει την Καλλιτεχνική Επιτροπή. Από την πρώτη στιγμή με κέρδισαν σαν άτομα με το πάθος που έχουν γι’ αυτό που κάνουν.

Αυτό που κάνει το φεστιβάλ ξεχωριστό... είναι η όμορφη ατμόσφαιρα που επικρατεί. Ειδικά στις προβολές της Λεμεσού λόγω της Πλατείας Hρώων.

Ως δημιουργός θεωρώ πως το έργο που επιτελεί το φεστιβάλ… είναι πολύ σημαντικό γιατί, όπως και το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους αλλά και το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, δίνει τη δυνατότητα στο κυπριακό κοινό να παρακολουθήσει ταινίες που αλλιώς δεν θα έρχονταν στους κινηματογράφους, ταινίες που αντιπροσωπεύουν την τέχνη του σινεμά, που έχουν κάτι να πουν και που δεν επιδιώκουν απλώς να πουλήσουν.

Φέτος ανυπομονώ να δω… To “Evaporating Borders”, ένα ντοκιμαντέρ από την Iva Radivojevic, η οποία ζούσε για πολλά χρόνια στην Κύπρο, ενώ τώρα ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Το “Evaporating Borders” όμως έχει γυριστεί στην Κύπρο και πραγματεύεται το θέμα της μετανάστευσης. 

Η ταινία που παρακολούθησα στο πλαίσιο του φεστιβάλ και ξεχώρισα ήταν.... ο “Μαχαιροβγάλτης” του Γιάννη Οικονομίδη.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά... τα σχόλια που ακούω διαχρονικά από τους καλεσμένους του φεστιβάλ, οι οποίοι έρχονται από το εξωτερικό χωρίς να περιμένουν κάτι συγκεκριμένο και εντυπωσιάζονται με την πολύ καλή οργάνωση και την επιλογή των ταινιών.

Ελπίζω πως κάποια στιγμή... το φεστιβάλ θα φιλοξενηθεί και στη Λάρνακα. Είναι κάπως άδικο να βλέπεις διαχρονικά κόσμο από τη Λάρνακα να ταξιδεύει στη Λεμεσό και στη Λευκωσία για να παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες και να μην υπάρχει έστω μια μέρα προβολών στη Λάρνακα, έτσι ώστε να αρχίσει να “κτίζεται” περισσότερο η κουλτούρα του παγκόσμιου κινηματογράφου και σε άλλες πόλεις.