Καθιερωμένη από την Επιτροπή Χορού του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου - UNESCO, το 1982, η Παγκόσμια Ημέρα Χορού, η οποία εορτάζεται στις 29 Απριλίου με έναυσμα την ημερομηνία γέννησης του δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου, Ζαν - Ζορζ Νοβέρ (1727 - 1810), γιορτάζει την 32η επέτειό της. Το φετινό μήνυμα ανέλαβε να συντάξει ο γάλλος με αλγερινές καταβολές πρωτοπόρος του hip-hop Μουράντ Μερζούκι.
Κάθε καλλιτέχνης υπερηφανεύεται για τη τέχνη του…
Κάθε καλλιτέχνης θα υπερασπίζεται εκείνη τη μορφή τέχνης που του άλλαξε τη ζωή.
Εκείνου που επεδίωξε και απώλεσε, και εκείνου που έχει την άσβεστη επιθυμία να μοιραστεί: είτε πρόκειται, για την ηχώ μιας φωνής, έναν κόσμο που ανακαλύπτεται, την ερμηνεία ενός κειμένου για την ανθρωπότητα, την μουσική χωρίς την οποία το σύμπαν θα σταματούσε να μας μιλά ή την κίνηση που ανοίγει το πέρασμα στη αρετή.
Έχω, για το χορό όχι μόνο την υπερηφάνεια ενός χορευτή και χορογράφου, αλλά και μία βαθιά ευγνωμοσύνη. Ο χορός ήταν αυτός που μου έδωσε την ευκαιρία μου. Έχει γίνει η ηθική μου με την αρετή της πειθαρχίας του, και μου έχει προσφέρει τα μέσα εκείνα μέσα από τα οποία ανακαλύπτω τον κόσμο καθημερινά.
Το πιο σημαντικό για εμένα από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι μου δίνει δύναμη κάθε μέρα, μέσα από την ενέργεια και την γενναιοδωρία του, όπως μόνο ο χορός μπορεί. Η ποίηση του με παρηγορεί.
Μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να υπάρχω χωρίς χορό; Χωρίς την ικανότητα της έκφρασης που μου έχει δώσει; Χωρίς την πεποίθηση που έχω βρει μέσα απ’ αυτόν για να ξεπεράσω τους φόβους μου, για να αποφύγω τα αδιέξοδα;
Χάρις στον χορό, που έχει βυθιστεί στην ομορφιά και την πολυπλοκότητα του κόσμου, έχω γίνει ένας πολίτης. Ένας ιδιόμορφος πολίτης που ανακαλύπτει ξανά τους κοινωνικούς κώδικες μέσα από τις συναναστροφές του, παραμένοντας πιστός στις αξίες της κουλτούρας hip-hop η οποία μεταμορφώνει την αρνητική ενέργεια σε θετική δύναμη.
Ο χορός είναι μια καθημερινή πηγή υπερηφάνειας. Ζω όμως μ’ αυτή την υπερηφάνεια ανήσυχος. Παρατηρώ την απώλεια των σχέσεων και την ανικανότητα κάποιων νέων της εργατικής τάξης, που μεγαλώνουν με ένταση και αγανάκτηση, να ονειρεύονται το μέλλον τους. Είμαι ένας από αυτούς, όπως είμαστε όλοι μας. Οδηγούμαι, ίσως περισσότερο από άλλους, να δώσω ένα παράδειγμα, να τους βοηθήσω να τροφοδοτήσουν την επιθυμία τους για ζωή.
Δεν είναι η κοινωνία πλουσιότερη με τον πλούτο του κάθε ενός από εμάς;
Ο πολιτισμός περισσότερο από κάθε άλλη δραστηριότητα, ενώνει. Οπότε να έχετε το θάρρος να παίρνετε ρίσκα, παρά τα όποια εμπόδια και μίσος, τα οποία αναμφίβολα θα αντιμετωπίσετε. Η ομορφιά του κόσμου θα είναι πάντα με το μέρος σας. Όπως υπήρξε ο χορός για μένα. Με την μοναδική του δύναμη να εξαφανίζει τις κοινωνικές και εθνικές διακρίσεις, αφήνοντας μόνο την κίνηση των σωμάτων στον πυρήνα τους, στους ανθρώπους που επιστρέφουν στην αγνή τους έκφραση, μοναδική και κοινόχρηστη.
Θα ήθελα να τελειώσω μεταφέροντας μια φράση του René Char, του οποίου τα λόγια μου υπενθυμίζουν καθημερινά να μην αφήνω κανένα να μας περιορίζει σε τυποποιημένους ρόλους.
«Εξαντλήστε την τύχη σας, κρατήστε γερά την καλή σας τύχη και πάρτε ρίσκα. Βλέποντας εσάς, θα το συνηθίσουν».
Οπότε προσπαθήστε, αποτύχετε, ξεκινήστε από την αρχή αλλά πάνω απ’ όλα χορέψτε, ποτέ μην σταματήσετε να χορεύετε!
Λίγα λόγια για τον Μουράντ Μερζούκι
Γεννήθηκε στη Λυών το 1972 και άρχισε να ασχολείται με τις πολεμικές τέχνες και τις τέχνες τσίρκου στην ηλικία των επτά χρονών. Στα δεκαπέντε του, συνάντησε για πρώτη φορά την κουλτούρα της hip-hop και μέσω αυτής ανακάλυψε τον χορό. Αποφάσισε να αναπτύξει αυτή τη μορφή θεατρικής τέχνης, ταυτόχρονα πειραματιζόμενος με άλλα χορογραφικά στυλ, και συγκεκριμένα με τους χορευτές Maryse Delente, Jean-Francois Duroure και Josef Nadj. Οι πλούσιες εμπειρίες του τροφοδότησαν την επιθυμία του να διευθύνει καλλιτεχνικά προγράμματα, αναμιγνύοντας τον χορό hip-hop με άλλα είδη. Το έκανε αυτό το 1989 μαζί με τους Kader Attou, Eric Menzino και Chaouki Saϊd όταν δημιούργησε την πρώτη του ομάδα, την "Accrorap". Το 1994 η ομάδα παρουσίασε την παράσταση «Athina» στο πλαίσιο του διετούς Φεστιβάλ Χορού της Λυών. Ήταν ένας θρίαμβος, μετέφερε τον χορό του δρόμου στο προσκήνιο. Τα ταξίδια του Μερζούκι τον έχουν οδηγήσει σε αχαρτογράφητες περιοχές, όπου ο χορός μπορεί να είναι μια πανίσχυρη μορφή επικοινωνίας. Για να αναπτύξει το δικό του καλλιτεχνικό στυλ και ευαισθησία, ο Μερζούκι ίδρυσε τη δική του ομάδα με το όνομα “Käfig”, το 1996. Τον Ιανουάριο του 2006, η Ομάδα “Käfig” εγκαταστάθηκε στο Espace Albert Camus στην περιοχή Bron. Αυτό ανάγκασε την σύνδεση του θεάτρου με το φεστιβάλ Karavel, που ιδρύθηκε το 2007 από τον Μουράντ Μερζούκι, το οποίο οργάνωνε περίπου δέκα ομάδες hip-hop και άλλα πολιτιστικά δρώμενα στην πόλη. Παράλληλα, οραματίστηκε και συνέλαβε έναν νέο χώρο χορογραφικής δημιουργίας και ανάπτυξης, το οποίο οδήγησε στην ίδρυση του Pôle Pik, το οποίο άνοιξε τις πόρτες του στην Bron το 2009. Τον Ιούνιο του 2009 ο Μερζούκι διορίστηκε διευθυντής του Κέντρου Χορού Créteil et du Val de Marne. Συνεχίζει να αναπτύσσει τα projects του από εκεί, με έμφαση στην ειλικρίνεια προς τον κόσμο. Μέσα σε 18 χρόνια ο χορογράφος έχει παρουσιάσει 22 παραγωγές, και η ομάδα του κάνει κατά μέσο όρο 150 παραστάσεις τον χρόνο ανά τον κόσμο.