Η ταινία που ξεχωρίσα φέτος πιο πολύ από κάθε άλλη είναι το «Her» του Spike Jonze. Μια στυλιζαρισμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας (;) με ένα -όσο περιέργο κι αν σου ακούγεται- αρκετά ρεαλιστικό σενάριο. Σε αυτές τις δύσκολες εποχές που διανύουμε, όχι τόσο σε οικονομικό, αλλά κυρίως σε συναισθηματικό επίπεδο, ο Jonze μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον, δέκα χρόνια από τώρα, σε ένα ελαφρώς φουτουριστικό Λος Άντζελες, και μας δείχνει, μέσα από την ερωτική ιστορία του Theodore και της Samantha, ένα preview για το τι μέλλει γενέσθαι με τις ανθρώπινες σχέσεις. Πρωταγωνιστής σε αυτή την ταινία είναι ο Joaquin Phoenix. Καμία σχέση με τους «macho» χαρακτήρες που τον έχουμε συνηθίσει στο παρελθόν. Εδώ μεταμορφώνεται σε ένα μοναχικό και ευαίσθητο συγγραφέα, τον Theodore Twobly, που κερδίζει τα προς το ζην γράφοντας συγκινητικά, προσωπικά γράμματα για άλλους ανθρώπους. Ζει σε ένα πολυτελές διαμέρισμα με υπέροχη θέα, αλλά ζει μόνος. Βαθιά πληγωμένος μετά το χωρισμό του, βρίσκει ξανά το νόημα της ζωής μέσα από την καθημερινή του επαφή με ένα σύγχρονο, προχωρημένο λειτουργικό σύστημα, τη Samantha (αχ αυτή η σέξι βραχνή φωνή της Scarlett Johansson...) μια έξυπνη, ευαίσθητη και εκπληκτικά αστεία γυναικεία φωνή. Καθώς οι ανάγκες της και οι επιθυμίες της αυξάνονται σε συνδυασμό με τις δικές του, η φιλία τους γίνεται πιο βαθιά και καταλήγει σε μια έντονη σχέση και μια αμοιβαία αγάπη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Jonze κέρδισε φέτος το Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Στην ταινία θα ακούσεις ατάκες που θα σε προβληματίσουν και που θα σε κάνουν να σκεφτείς. «Πως μοιράζεσαι τη ζωή σου με κάποιον;» ρωτά με απορία το κομπιούτερ-Samantha τον άνθρωπο-Theodore. «Χμ... Άντε τώρα, τι της απαντάς;» σκέφτηκα μόλις άκουσα την ερώτηση. Ότι οι άνθρωποι μάθαμε πλέον να ζούμε μόνοι και εγωιστικά; Ότι δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας; Ότι φοβόμαστε να ερωτευτούμε; Να πληγωθούμε, να ρισκάρουμε, να τσαλακωθούμε, να «επενδύσουμε» στους άλλους; Ότι δύσκολα μπορούμε να ξεστομίσουμε πια τη λέξη «σ’ αγαπώ»; Ότι κρυβόμαστε πίσω από την ασφάλεια μιας οθόνης; Ότι παριστάνουμε κάποιους άλλους; Ακόμα χειρότερα, ότι παριστάνουμε αυτούς που θα θέλαμε (αλλά δεν τολμούμε) να γίνουμε; Ότι κάνουμε «poke» για να κερδίσουμε την προσοχή των άλλων; Ότι κάνουμε «like» για να τους δείξουμε το ενδιαφέρον μας; Ότι κάνουμε τόσο εύκολα «delete» πλέον ανθρώπους, ιστορίες και καταστάσεις; Ότι κάνουμε όλο και περισσότερους «φίλους» στο Facebook, ενώ στην πραγματικότητα απομακρυνόμαστε από τους πραγματικούς μας φίλους; Ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να μοιραζόμαστε δημόσια τα σώψυχα μας με εκατοντάδες αγνώστους, αλλά όχι με τους δικούς μας ανθρώπους; Ότι προτιμούμε να κάνουμε share «στιγμές», παρά να τις ζούμε; Ότι όλη μας η καθημερινότητα περιστρέφεται γύρω από έναν υπολογιστή; «Πως μοιράζεσαι τη ζωή σου με κάποιον;» ρωτά έναν άνθρωπο το λειτουργικό σύστημα Samantha. Σάματι πως εμείς ξέρουμε; Όχι, η ηλεκτρονική σχέση του Theodore και της Samantha δεν μοιάζει καθόλου βγαλμένη από ένα ακραίο φουτουριστικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Δυστυχώς, μοιάζει απόλυτα σημερινή. Συμβαίνει τώρα. Συμβαίνει σε μένα, συμβαίνει σε σένα. Η συναισθηματική αφυδάτωση είναι εδώ. Το ίδιο και η ανθρώπινη αποξένωση. Το ξέρεις και το ξέρω. Τότε γιατί κανείς μας δεν κάνει κάτι γι’ αυτό;
* Η ταινία «Her» παίζεται ήδη στους κινηματογράφους.
PS: Στο soundtrack της ταινίας θα ακούσεις το υποψήφιο για Όσκαρ «Moon Song» της Karen O. που στην ταινία ερμηνεύουν ο Joaquin Phoenix και η Scarlett Johansson.