Σήμερα είναι πρωτομαγιά.
Είναι η μέρα που παραδοσιακά θα κρεμάσεις το μαγιάτικο στεφάνι σου έξω απ’ την πόρτα. Και μεταξύ των λουλουδιών, μπορείς να μπλέξεις σκόρδο και τσουκνίδα αν θες. Έτσι έκαναν παλαιότερα, για το μάτι, έλεγαν.
Σήμερα είναι επίσης η μέρα που γιορτάζουμε την επέτειο της εξέγερσης των εργατών του 1886 στο Σικάγο. Και για να μην τα ξαναλέμε, οι άνθρωποι ζητούσαν ότι έλεγε και το σύνθημά τους «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».
Κι επειδή δεν είχαν τηλεόραση να βγουν σε απογευματινή εκπομπή να κλαφτούν, βγήκαν στους δρόμους. Και μ’ αυτή την πολύ συγκεκριμένη πρόταση, μαζί και κάμποσες ανθρώπινες απώλειες, τα κατάφεραν.
Έκτοτε, έχει θεσπιστεί ως μέρα αργίας η πρωτομαγιά. Αργίας γι’ αυτούς που δουλεύουν δηλαδή.
Κάτσε να δούμε όμως τώρα, πόσοι είναι αυτοί που δεν δουλεύουν σήμερα που μιλάμε.
Σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία της χώρας -και πάντα μιλάμε για τους εγγεγραμμένους άνεργους, πρόσεξε- αγγίξαμε τους 52,772 περί τα τέλη Μαρτίου, τελευταία φορά που το τσεκάραμε.
Το ποσοστό του 19% προκύπτει λοιπόν μέσα απ’ τα τελευταία νούμερα που έχουμε στην διάθεσή μας. Κοντά ένας στους πέντε Κύπριους λοιπόν, έχουν αργία θέλουν-δεν θέλουν, καθημερινά, γιατί πολύ απλά δεν είναι εργαζόμενοι.
Κάτσε να δούμε τι γίνεται μες την χώρα αυτή τη στιγμή. Το κράτος συντηρεί για ένα εξάμηνο αυτούς τους εγγεγραμμένους ανέργους και τους παξιώνει κι ένα εξάμηνο επιπλέον κοινωνικές ασφαλίσεις. Έπειτα, το νούμερο αυτό, όπου νούμερο βλέπε άνθρωποι με καθημερινές ανάγκες, αφήνεται στο έλεος του Θεού και της αγοράς.
Μπορεί να σταθεί τυχερό και να τσιμπήσει καμιά εξάμηνη επιδοτούμενη απ’ το κράτος δουλειά, να πετύχει πόστο του ποδαριού να βγει ο μήνας, στην καλύτερη των περιπτώσεων να βρει τίποτα και να υπογράψει κάνα συμβόλαιο –τόσα θα σου δείχνω, τόσα θα ‘ναι τα μαύρα- για να περάσει. Α, και για οκτάωρο ούτε λόγος, να χαίρεται που έχει δουλειά, εποχές που είναι.
Κάπου εκεί, στο 19%, θα εντοπίσεις εκεί έξω κι ένα κάρο αγόρια και κορίτσια, που έχουν τελειώσει πρόσφατα τις σπουδές τους και είτε είναι εκτός δουλειάς ή –αν είναι τυχερά- εργοδοτούνται με τον βασικό, σε άσχετους με τον κλάδο ή τα όνειρά τους τομείς. Στο νούμερο αυτό βάλε και αυτούς που δεν κοντεύουν καν την ηλικία συνταξιοδότησης αλλά δεν είναι αρκετά νέοι ή δεν έχουν αρκετά φτωχό cv για να μπουν στην τρέντι κατηγορία «φθηνό προσωπικό».
Το πιο τραγικό είναι ότι οι ελπίδες προλαβαίνουν σήμερα να μαράνουν πιο γρήγορα κι απ’ τα λουλούδια του μαγιάτικου στεφανιού.
Ότι η πιο ρεαλιστική ευχή που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι να επιβραδυνθεί η αύξηση της ανεργίας κι όχι να μειωθεί.
Ελπιδοφόρο; Δε νομίζω.
Δεν ξέρω τι απέγιναν εκείνες οι νέες θέσεις εργασίες που λέγαμε. Που έχασε τον δρόμο εκείνη η ανάπτυξη που την περιμένουμε σαν την «Θεία απ’ το Σικάγο», που θα έρθει για να αποκαταστήσει, όχι τις ανιψιές της αλλά την αγορά και τον κόσμο. Ούτε ξέρω τι θα κάνουν αύριο, εργατική πρωτομαγιά που είναι, οι 52,772 -εγγεγραμμένοι- άνεργοι της χώρας.
Ναι, σήμερα δεν είναι αργία, είναι απεργία, θα μας πεις. Μόνο που πρέπει να ΄σαι εργαζόμενος για να κάνεις απεργία. Και υπάλληλος, για να γιορτάσεις την εργατική πρωτομαγιά.
Οι άνεργοι σήμερα υποθέτω θα περιοριστούν στο μαγιάτικο στεφάνι. Και θα βάλουν μέσα και σκόρδο και τσουκνίδες. Για το μάτι.
Όχι της γειτόνισσας αλλά του συστήματος, που τους άφησε χωρίς δουλειά.