Στις 17 Ιουνίου γιορτάζεται φέτος η Ημέρα του Πατέρα. Η ετήσια κινητή γιορτή, την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, καθιερώθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα στις ΗΠΑ προς τιμή του πατέρα, των πατρικών δεσμών και του πατρικού ρόλου στην κοινωνία, σε αντιστοιχία με την Ημέρα της Μητέρας, η οποία επίσης ξεκίνησε να εορτάζεται την ίδια εποχή στις ΗΠΑ, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη.
Στη γέννηση, στα ξενύχτια, στις πρώτες λέξεις, στα πρώτα βήματα, στις πρώτες εκδρομές που θυμόμαστε, στις πρώτες μέρες στο σχολείο, στις πρώτες ασκήσεις μαθημάτων γραμματικής και αριθμητικής, στα πρώτα φροντιστήρια, στα πρώτα χόμπυ -με ειδίκευση στην εκμάθηση ποδηλάτου, ποδοσφαίρου, κολύμβησης στην πισίνα και τη θάλασσα, γυμναστικής και άλλων σπορ στη φύση- στα πρώτα πάρτυ, στις πρώτες σχολικές εκδηλώσεις, στις πρώτες τελετές αποφοίτησης και βράβευσης, είναι εκεί, μας κρατά το χέρι και στέκεται δίπλα μας.
Μα, και πολύ αργότερα, βασικά σε όλη τη ζωή μας…, είναι πάλι σταθερά εκεί, μαζί με τη μαμά -είτε ζουν μαζί είτε έχουν τραβήξει διαφορετικούς δρόμους και τον βλέπουμε τα Σαββατοκύριακα και τις διακοπές- στις χαρές και τις λύπες μας, στις επιτυχίες και αποτυχίες μας, σε κατακτήσεις και λάθη μας, σε αναζητήσεις και πισωγυρίσματα, σε θετικές και αρνητικές μας περιπέτειες, να «βάλει πλάτη για εμάς», να μας συμβουλεύσει, να μας «μαλώσει», να διαφωνήσει μαζί μας ή να μας επιβραβεύσει. Και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει η πλάτη και η επιβράβευση του μπαμπά από την παιδική ηλικία για να προχωρήσουμε στη ζωή. Αντίθετα, η απουσία του, φυσική ή ψυχική, από το πλάι μας, είναι τόσο αισθητή, που συχνά μας καθορίζει σε όλη την προσωπική μας πορεία.
Με το πέρασμα του χρόνου, κάποτε οι γονείς μας φεύγουν σωματικά από το πλάι μας και τότε η απουσία τους γίνεται οδυνηρή. Δυστυχώς, αυτό μπορεί να συμβεί και στην ευαίσθητη παιδική και εφηβική ηλικία και είναι ένα τραύμα που δεν θα κλείσει ποτέ. Για πολλούς από εμάς αυτό θα γίνει στην ενηλικίωση, όταν ήδη έχουμε κάνει τη δική μας οικογένεια. Και πάλι όμως πονάει. Όταν χάσουμε τη μαμά ή τον μπαμπά, τα πρόσωπα με την απόλυτη ανιδιοτελή αγάπη και αφοσίωση σε εμάς, τότε αρχίζουμε να ψαχνόμαστε και να κατανοούμε ότι η παρουσία τους δεν είναι παντοτινή. Παραμένουν όμως οι αναμνήσεις μαζί τους, οι αρχές που μας έδωσαν, οι οικογενειακές χαρές και λύπες, ένα άλυτο, φυσικό «δέσιμο». Κι έτσι συνεχίζουμε να πορευόμαστε στις δικές μας σχέσεις και επιλογές ζωής.
Τι είναι ο μπαμπάς, είτε η παλαιά πατρική φιγούρα στις προηγούμενες γενιές είτε με τη σύγχρονη, συμμετοχική μορφή; Είναι ο φύλακας-άγγελος, που νιώθουμε από μικροί ότι είναι δίπλα μας, ότι θα μας στηρίξει και θα μας προστατεύσει από κάθε απειλή και κακό. Δυστυχώς, στην πορεία διαπιστώνουμε ότι οι κίνδυνοι και οι απειλές στην πραγματική ζωή είναι τόσοι πολλοί και ότι ο μπαμπάς δεν είναι άτρωτος, ούτε τέλειος. Άλλωστε, μπαμπάς δεν γεννιέσαι, γίνεσαι και εξελίσσεσαι συνέχεια, μαζί με τα παιδιά σου! Όμως, σημασία έχει η αγάπη και η συνεχής προσπάθειά του να στέκεται δίπλα μας, με όλα τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του. Κι όταν φύγει, βάζεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται -ακόμη κι αν ήταν αυστηρός ή μαλώνατε στην άγρια εφηβεία σου- «τι θα έλεγε ο μπαμπάς» σε αυτόν που σε πλήγωσε, «τι θα έκανε ο μπαμπάς» σε μία δυσκολία στη δουλειά ή «τι θα με συμβούλευε ο μπαμπάς» σε ένα δίλημμα ζωής. Αυτά τα ερωτήματα δεν σταματούν όσο θα ζεις ο ίδιος, γιατί απλά τον «κουβαλάς» μέσα σου ως τον παντοτινό φύλακα-άγγελό σου!
Δρ Αικατερίνη Λάμπρου - Σύμβουλος Τύπου & Επικοινωνίας Α΄ Πρεσβεία της Ελλάδας στην Κύπρο, Γραφείο Τύπου & Επικοινωνίας