Είμαι «καλαμαρού» και «γεναίκα». Ως εκ τούτου, αδυνατώ να αντιληφθώ στην ολότητά του, γιατί ο ενήλικος αντρικός πληθυσμός μιας ολάκερης χώρας πρέπει να έχει στο σπίτι του τουφέκι, δώρο από την -διχοτομημένη- πατρίδα.
Αυτή η αδυναμία, μου δημιουργεί ακόμη μία απορία: γιατί κάποιοι άρρενες, ενήλικοι κάτοικοι της ίδιας χώρας επιθυμούν να αποκτήσουν άδεια οπλοκατοχής ή οπλοχρησίας στη Κύπρο; Διπλό «γιατί»; Ότι τάχα; Δηλαδή αν μπουκάρουν σπίτι μου, προσπαθήσουν να κάνουν κακό στην οικογένεια μου και χρησιμοποιήσω το «προικιό» θα με καταδικάσει η στρατονομία, ενώ αν χρησιμοποιήσω το magnum και αποδειχτεί πως ήταν καθαρή και δικαιολογημένη πράξη αυτοάμυνας θα βγω «κούπα άπανη»; Σόρυ κιόλας αν λέω μαλακίες αλλά δεν ξέρω. Απλά απορώ.
Την απορία αυτή με το όπλο στα σπίτια των ανθρώπων την είχα ανέκαθεν. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τη λογική. Πριν αρχίσετε τις ανοησίες περί επιστράτευσης, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω πως βρισκόμαστε στο 2014. Καλημέρα σας και καλως ήρθατε.
Η οικογενειακή τραγωδία στο Στρόβολο, απλά επανέφερε το θέμα. Δικαιολογημένα, δε λέω, αλλά δυστυχώς επανέφερε μόνο αυτό το θέμα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να επαναφέρει και άλλα θέματα. Για παράδειγμα, τις ευθύνες των δασκάλων, των γειτόνων, των συγγενών, της αστυνομίας, των υπηρεσιών ευημερίας, των δικαστηρίων, των δημοσιογράφων. Όλων μας.
Γιατί να φταίει μόνο το ότι όλοι έχουν G3, κάποιοι εκ των οποίων τρελλοί; Με την ίδια λογική, όλοι έχουν μαχαίρια σπίτια τους εκ των οποίων κάποιοι, αιμοδιψείς. Όλοι έχουν αυτοκίνητα, κάποιοι εκ των οποίων ανεύθυνοι. Αν θα πρέπει να μαζέψουμε τα G3, να απαγορεύσουμε και την πώληση μαχαιριών, αλλά και αυτοκινήτων. Δεν το κάνουμε όμως. Κι ο λόγος που δεν το κάνουμε είναι γιατί θεωρητικά, υπάρχουν οι υπηρεσίες που ελέγχουν προληπτικά. Υπάρχουν υπηρεσίες στο στρατό, την αστυνομία και την τροχαία που λειτουργούν προληπτικά.... ή όχι; Αααα όχι! Γιατί τότε να μην είναι αυτό το πρόβλημα;
Τι είναι πιο εύκολο, να κάνεις τα στραβά μάτια ή να πάρεις την ευθύνη; Να κάνεις τα στραβά ματιά και να εύχεσαι να μην γίνει το κακό ή να πάρεις την ευθύνη και να δυσαρεστήσεις κάποιους; Αν γίνει όμως η στραβή και πάθουν κακό περισσότεροι άνθρωποι από τον έναν -τον εαυτό σου - ή τους λίγους -που φοβήθηκες να δυσαρεστήσεις- πόσο κακός θα λογάσαι τότε; Πόσο εύκολη θα είναι αυτή η περίπτωση;
Για να μην δυσαρεστήσουμε κάποιους, θρηνήσαμε θύματα ανίκανων οδηγών, θύματα διεφθαρμένων πολιτικών, θυμάτων ανώμαλων πατεράδων, θύματα διεστραμμένων κροίσων, θύματα ευθυνόφοβων υπαλλήλων και εξαρτημένων δημοσιογράφων.
Την «by the book» συμπεριφορά και επαγγελματική μας ευθιξία την εξαντλούμε σε ανθρώπους που δεν μπορούν να υψώσουν παράστημα. Σε φτωχούς, σε μη δικτυωμένους, σε όσους δεν έχουν κουμπαριές και μέσον.
Στην περίπτωση του Στροβόλου, ναι και η κατοχή του G3 ήταν πρόβλημα, αλλά και η απουσία των κοινωνικών υπηρεσιών ήταν πρόβλημα και η απουσία εμπεριστατωμένης δικαστικής απόφασης ήταν πρόβλημα και η απουσία του ενδιαφέροντος από τους δασκάλους ήταν πρόβλημα και η απουσία της πυγμής από όσους ήξεραν, ήταν πρόβλημα.
Τι θα λέγατε, έτσι για το γαμώτο, για μια φορά και μόνο, να κάνουμε ΟΛΟΙ τη δουλειά μας και να την κάνουμε σωστά; Χωρίς να περιμένουμε να την κάνει πρώτα ο άλλος; Να μην βγούμε ποτέ ξανά, αφού έγινε το κακό να πούμε πως είχαμε ακούσει πως υπήρχε πρόβλημα, πως είχε πειράξει κι άλλους, πως είχε απειλήσει κόσμο, πως είχε κάνει άπειρες τροχαίες παραβάσεις, πως είχε καλύψει υποθέσεις. Δεν είναι ο ένας, οι τρεις, οι δεκατέσσερις που «έφυγαν». Είναι και όσοι τους ήξεραν, τους αγάπησαν, τους έζησαν και θα τους λείψουν. Και είμαστε και οι υπόλοιποι που δεν έχουμε κουμπάρους, που μας αρέσει να ζούμε και να ζούμε εδώ.
Άντε και καλό μας Σαββατοκύριακο.