Υπάρχουν όμως κι αυτοί οι άλλοι. Αυτοί που εξακολουθούν να συντηρούν το μίσος, τον φόβο, την ανασφάλεια και την μισαλλοδοξία. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι ακαδημαϊκοί, οι δάσκαλοι, οι αγωνιστές, οι γονείς, οι δημοσιογράφοι, αυτοί οι νέοι.

Αυτοί που τόσα χρόνια μας ποτίζουν με δηλητήριο και μας σκοτώνουν σιγά σιγά κάθε ίχνος αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και φιλοξενίας. Δεν τους αδικώ, έτσι μεγάλωσαν, έτσι έμαθαν, έτσι ξέρουν και με αυτά ποτίζουν και τους επόμενους.

Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω εγώ, και δεν μας λέει κανένας απ’ αυτούς είναι τι πραγματικά φοβούνται και δεν μπορούν με τίποτα να σκεφτούν την πατρίδα τους ενωμένη, με τους κατοίκους της να ζουν αρμονικά, είτε αυτοί είναι οι Τουρκοκύπριοι, είτε είναι από τις Φιλιππίνες, το Βιετνάμ, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και πάει λέγοντας.

 

Αλήθεια τι φοβάστε; 

Με την πρόσφατη απόφαση του Υπουργείο Παιδείας να εντάξει στην ύλη του, λογοτεχνικά κείμενα και ποιήματα Τουρκοκυπρίων, ξέσπασε ένας τυφώνας αντιδράσεων που σάρωσε ότι βρήκε στο δρόμο του.

Με αποκορύφωμα τις αντιδράσεις γονιών και κηδεμόνων, οι οποίοι δεν μπορούσαν να διανοηθούν πώς τα παιδιά τους θα μάθαιναν «τούρκικα ποιήματα»

Αλήθεια τι φοβούνται; 

Το πιο συχνό επιχείρημα που προτάσσουν οι περισσότεροι, είναι η τουρκοποίηση της παιδείας μας και στη συνέχεια η δημιουργία σχολείων που θα παράγουν σύγχρονους ραγιάδες.

Θα ξεχάσουν λέει τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη και θα προσηλυτιστούν στον Μουσουλμανισμό. Και όλα αυτά γιατί θα διδαχθούν ένα ποίημα ενός Τουρκοκύπριου ποιητή ή σε μια πιθανή λύση ο γείτονας σου μπορεί να είναι Τουρκοκύπριος και αντί Παντελίδη, να ακούει Tarkan.

 

Αλήθεια αυτό φοβάστε;

Όλοι εσείς που κρατάτε το λάβαρο του Ελληνισμού και το επικαλείστε όποτε σας συμφέρει, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορείτε να συντάξετε μια σωστή και ορθογραφημένη πρόταση στα ελληνικά, όλοι εσείς που πηγαίνετε εκκλησία μόνο κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα και μετράτε τα λεπτά για να βρεθείτε στο τραπέζι με το φαγητό, ενώ παράλληλα βρίζετε επειδή καθυστερεί ο παπάς με τη λειτουργία, από ποιον φοβάστε;

Ένα έθνος το οποίο δεν αλλοιώθηκε (;) έπειτα από 300 χρόνια τούρκικης σκλαβιάς, θα δεχτεί πλήγμα από ένα ποίημα; Αυτό που φοβάστε είναι μάλλον ο ίδιος σας ο εαυτός και τα σαθρά θεμέλια στα οποία στηρίζετε τον ελληνισμό σας.

Το να είσαι Έλληνας δεν είναι απλά μια επιγραφή στην ταυτότητα, είναι η ψυχή που κουβαλάμε και είναι τόσο μεγάλη που δεν φοβάται να δώσει, να συγχωρήσει, να δεχτεί και να αγαπήσει άσχετα από χρώμα, φυλή και πιστεύω.

Άρα μήπως κατά βάθος φοβάστε πώς δεν είστε αρκετά Έλληνες; 

Το να επιθυμώ να δω τον τόπο μου ενωμένο και να βαδίζει μαζί ειρηνικά για ένα καλύτερο αύριο, δεν σημαίνει ούτε ότι είμαι φιλότουρκος, ούτε ανθέλληνας, ούτε προδότης, ούτε ότι ξεχνώ και δίνω λευκό συγχωροχάρτι.

Σημαίνει ότι κουράστηκα να παλεύω για την ειρήνη, όχι με τον «εχθρό», αλλά με τον γείτονα μου που προτιμά «τζίνοι ποτζιή, τζιαι μεις ποδα», παραδίδοντας στην ουσία την μισή του πατρίδα σε αυτούς που απεχθάνεται, μόνο και μόνο γιατί φοβάται ότι θα ξεβολευτεί.

 

Κι εγώ φοβάμαι 

Φοβάμαι τι θα φέρει το αύριο της λύσης, δεν ξέρω ούτε πώς θα είναι, ούτε και πώς θα εξελιχθεί. Φοβάμαι για τη πόλωση, τις αντιδράσεις, τον πόνο, τις βαριές κουβέντες, τις διαφωνίες, φοβάμαι όμως πολύ περισσότερο ένα αύριο διχοτομημένο, χωρίς ελπίδα επανένωσης.

Στο βόρειο τμήμα του νησιού δεν κατοικούν μυθικά τέρατα, κατοικούν άνθρωποι. Κάποιοι καλοί, κάποιοι κακοί και κάποιοι απλά αδιάφοροι, όπως συμβαίνει και στις ελεύθερες περιοχές, όπως συμβαίνει και σε κάθε γωνιά του πλανήτη.  

Εγώ φοβάμαι να μην έχω την επιλογή να τους γνωρίσω, να δώσω και να πάρω απ’ αυτούς, γνώσεις, εμπειρίες, αστεία, πειράγματα, γνώμες, διαφορετικές απόψεις, σεβασμό.

Φοβάμαι στην ιδέα να μην έχω ξανά ποτέ τη δυνατότητα να αρπάζω το αυτοκίνητο και να πηγαίνω εκδρομή στην Μόρφου, στην Αμμόχωστο, στην Κερύνεια ή στον Απόστολο Ανδρέα.

 

Εγώ αυτό φοβάμαι, εσύ τελικά τι είναι αυτό που φοβάσαι;