Αρχαιοελληνικά ονόματα, περίεργοι συνδυασμοί δύο ή και περισσότερων ονομάτων, ονόματα λατινογενή κοκ, έχουν δημιουργήσει μια τάση που κάποιοι θεωρούν μια λογική εξέλιξη και άλλοι κατακρίνουν ως μεταμοντέρνα καμώματα.
Ο Πρωτοπρεσβύτερος Παρασκευάς Παπαμιχαήλ γράφει στη CITY, σχολιάζοντας το συγκεκριμένο γεγονός:
Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία συνεχώς μεταβάλλεται: θρησκευτικός, πολιτικός γάμος και άλλες μορφές οικογενειών, συνθέτουν το κοινωνικό γίγνεσθαι της κυπριακής κοινωνίας. Μέχρι πρότινος τα ονόματα προέρχονταν από το στενό περιβάλλον, του παππού και της γιαγιάς.
«Σήμερα, τα ονόματα που προτιμώνται είναι τα χριστιανικά, τα αρχαιοελληνικά, καθώς επίσης και ονόματα που προέρχονται από πολιτιστικό περιβάλλον του ενός εκ των γονιών.
Το θέμα δεν είναι να ικανοποιήσουμε τις δικές μας απαιτήσεις, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το ότι το παιδί μας δεν θα έχει ονομαστική εορτή.
Αυξανόμενη τάση εμφανίζουν τα ονόματα που προέρχονται από τον καλλιτεχνικό χώρο, όπως επίσης και από τον ευρύτερο πολιτικό, όπως Ερνέστο κ.λ.π. και κατά περιόδους ονόματα που χαρακτηρίζονται από τοπωνύμια, όπως Χρυσοβαλάντο, Τροοδία.
Εκείνο όμως που είναι άξιο αναφοράς είναι τα διπλά ονόματα, είτε για να ικανοποιηθούν και οι δύο πλευρές, είτε για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία τους καθώς επίσης και η καθιέρωση δύο ή και περισσότερων αναδόχων.
Δεν υπάρχουν απαγορευτικά ονόματα γιατί τις περισσότερες φορές τα ονόματα προέρχονται από το αγιολόγιο της εκκλησίας μας. Το θέμα δεν είναι να ικανοποιήσουμε τις δικές μας απαιτήσεις, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη το ότι το παιδί μας δεν θα έχει ονομαστική εορτή.
Στα δε διπλά ονόματα δεν υπάρχει αντίρρηση αν τα δυο ονόματα συνθέτουν ένα, π.χ. Μαρία-Άννα (Μαριάννα), Άννα-Μαρία (Ανναμαρία), Μαρία-Ελένη ή Έλενα (Μαριαλένη) κ.λ.π.
Σε άλλες περιπτώσεις που τα ονόματα δεν συνθέτουν ένα, τελικά επιλέγεται το ένα για πρακτικούς λόγους. Υπάρχουν δε περιπτώσεις όπου η επιλογή δύο ονομάτων π.χ. Ανδρέας-Κυριάκος γίνεται για ικανοποίηση των παππούδων -υπάρχει δυστυχώς αυτή η λυπηρή ανάγκη η οποία προκαλεί ουσιαστικά προβλήματα, γιατί η μία οικογένεια αποκαλεί το παιδί Ανδρέα και η άλλη Κυριάκο.
Το πρόβλημα εδώ μεταβιβάζεται στο παιδί. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος, απλώς η Εκκλησία προσεγγίζει αυτό το θέμα με διάκριση και αγάπη. Σίγουρα, πάντως, δεν τίθεται θέμα αναγνώρισης ή συνέχισης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Το κριτήριο επιλογής του ονόματος αφορά το ζευγάρι και μόνο αυτό.
Προσωπικά, πιστεύω ότι ο λόγος που αγαπά ο παππούς ή η γιαγιά το εγγόνι, δεν εξαρτάται από το όνομα. Αν αυτό είναι προϋπόθεση, σε μια οικογένεια δηλαδή με πολλά παιδιά, ο παππούς και η γιαγιά θα αγαπούν μόνο αυτό που έχει το όνομά τους;
Ωστόσο, είναι καλό είναι να επιλέγονται ονόματα τα οποία εορτάζουν για τους λόγους που αναφέραμε πάρα πάνω. Έχουμε ένα ωκεανό ονομάτων από το αγιολόγιο και την ελληνική μας κουλτούρα, που υπερικανοποιούν και τις πιο απαιτητικές προτιμήσεις. Τίποτε, ειλικρινά, δεν είναι ικανό να υπερφαλαγγίσει το μεγάλο θαύμα της δημιουργίας, πόσω μάλλον η ονοματοδοσία.
Οι Έλληνες διακρίθηκαν περισσότερο από κάθε άλλο λαό για τον πλούτο των προσωπικών ονομάτων. Η χαρά και η υπερηφάνεια των Ελλήνων ήταν το προσωπικό τους όνομα, ποτέ το επάγγελμα ή ο τίτλος. Η έλλειψη ονομάτων και ονοματοδοσίας από κάποιο λαό θεωρούνταν ανέκαθεν έλλειψη πολιτισμού».
