Έχει ο βιασμός το savoir faire του; Ένας λογικός άνθρωπος θα σου έλεγε πως όχι. Δεν γίνεται να έχει. Δεν πρέπει να έχει. Ο βιασμός είναι βιασμός.

Όταν όμως η δικαστική εξουσία, με συγυρισμένο και καθωσπρέπει τρόπο ανακοινώνει την ποινή ενός θύτη, στα μάτια και τα αυτιά μας φαντάζει σάμπως και τελικά, ακόμα και μία τόσο απάνθρωπη πράξη διέπεται από ένα εξίσου απάνθρωπο savoir faire.     

Στο χρυσοπράσινο φύλλο ξανάνοιξε πρόσφατα δικαστική υπόθεση που αφορά σε απαγωγή και βιασμό 50άχρονης γυναίκας από δύο 27άχρονα ρεμάλια και pardon για τα γαλλικά.

Τα ρεμάλια αυτά την βίασαν διαδοχικά, αυτή ικέτευσε να την αφήσουν ελεύθερη και τα υπόλοιπα που ειπώθηκαν στο δικαστήριο μπορείς πάνω κάτω να τα φανταστείς, γιατί έχεις δει πολλές τέτοιες ταινίες κι απ’ τις πολλές που είδες άρχισε το μυαλό σου να τζελοποιείται και να συγχέει την πραγματικότητα με την προσομοίωσή της στο κινηματογραφικό πανί. 

Το συμβάν αυτό όμως δεν αφορά σε κινηματογραφικό καρέ αλλά σε περιστατικό που συνέβη σε άνθρωπο, εδώ, στο χρυσοπράσινο φύλλο.   

Πίσω στα νομικίστικα, το Κακουργιοδικείο εξέτασε την υπόθεση και καταδίκασε τα δυο ρεμάλια σε δώδεκα χρόνια φυλάκιση για τον βιασμό και τρία χρόνια για την απαγωγή. Το Ανώτατο Δικαστήριο όμως, πριν λίγες μέρες, αποφάσισε πως η ποινή αυτή είναι «έκδηλα υπερβολική» και την μείωσε στην δεκαετία.

Κάνε ένα pause εδώ και συνεχίζουμε.

Ένας νορμάλ άνθρωπος μπορεί να αναρωτηθεί: Τι σημαίνει «έκδηλα υπερβολική» κύριοι Μύρωνα Νικολάτε, Περσεφόνη Παναγή και Κατερίνα Σταματίου; Πώς καθορίζεται το υπερβολικό;

Και οι τρεις δικαστές θα απαντήσουν και θα συγκεκριμενοποιήσουν την απόφασή τους αιτιολογώντας πως:

«Δεν χρησιμοποιήθηκε υπέρμετρη βία για τον εξαναγκασμό του θύματος αλλά μόνο εκφοβισμός και ένα χαστούκι».

Γιατί αν σου γυρίσουν ένα, δύο ή πέντε χαστούκια, αν σε χαϊδέψουν την ώρα που σε βιάζουν ή σε ξυλοκοπήσουν ανελέητα, η ποινή του θύτη διαφοροποιείται αναλόγως. Να τα ακούνε κι αυτοί που προτίθενται να βιάσουν, μην χαστουκίσετε πέραν της μίας φοράς. Mε το γάντι. Mην σπαταλήσετε τα νιάτα σας στην φυλακή.

«Δεν χρησιμοποιήθηκε οποιοδήποτε όπλο».

Γιατί ένα πιστόλι, ένας σιδερολοστός, κάτι να ‘χαν τα παιδιά την ώρα που βιάζαν την γυναίκα, μια διαφορά θα την έκανε. Θα έπαιρνε άλλες διαστάσεις ο βιασμός, σύμφωνα πάντα με το δικαστήριο. Έστω κι ένα πλαστικό όπλο απ’ τα Τζάμπο, θα προκαλούσε επιπλέον σασπένς, θα άλλαζε την όλη πράξη.

«Το θύμα υποβλήθηκε σε επιπρόσθετες σεξουαλικές προσβολές και είχε δυσμενή, αλλά όχι ιδιαίτερα σοβαρά ψυχολογικά αποτελέσματα».

Εντάξει, μετά το πρώτο πενθήμερο αν κατάφερε η γυναίκα να κοιμηθεί, αν βγήκε απ’ το σπίτι και πήγε σουπερμάρκετ, αν και αν, μια χαρά είναι. Ψυχολογικό κανένα. Να γυρίσει ο μήνας και θα το ξεχάσει λέμε.   

«Το θύμα δεν είναι ούτε μεγάλης, ούτε πολύ μικρής ηλικίας».

 

Εδώ είμαστε. Γιατί η γυναίκα στα πενήντα, κρίνει το δικαστήριο τώρα, δεν είναι ούτε μικρή, ούτε μεγάλη. Έφαγε τόσο όσο τα ψωμιά της. Μην σου πω ότι είναι και καλύτερη λεία για επίδοξους βιαστές.

Δεν γίνεται, δεν πρέπει να υπάρχει savoir faire στον βιασμό κύριοι. Οι ποινές οφείλουν να είναι παραδειγματικές κι όχι ποινές χάδι και κίνητρο μαζί στο μυαλό του κάθε αρρωστημένου. Δεν υπάρχει κατάλληλη ηλικία για να υποστείς ένα βιασμό, ούτε είναι μετρήσιμο το ψυχολογικό ή ψυχοσωματικό που μπορεί να σου προκαλέσει.

Ο βιασμός είναι βιασμός.

Μπορεί να είναι καλύτερα να μην ξέρουμε πως φτιάχνονται τα λουκάνικα, όπως λέει και ο Μπίσμαρκ, αλλά τους νόμους μας, και τις ποινές που τους συνοδεύουν, θέλουμε να ξέρουμε πως φτιάχνονται και οφείλουμε να τους αμφισβητούμε.

Σε άλλη περίπτωση είμαστε απλά θεατές και δέκτες ακόμα μίας είδησης. Ενός ακόμα κινηματογραφικού καρέ στην ζωή ενός άγνωστου συνανθρώπου μας. Είμαστε, απλά, λιγότερο άνθρωποι.