Η τέχνη είναι ωφελιμιστική. Είτε παίρνει θέση για τα πράγματα, οπότε προσφέρει πολιτισμό, είτε δεν παίρνει και άρα προσφέρει φασισμό και καταναλωτισμό.

Πού αποδίδετε τη μεγάλη επιτυχία της παράστασης;

Είναι η ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, εμπλουτισμένη με τα αντίστοιχα τραγούδια. Είναι η ιστορία από τη μεταπολίτευση μέχρι τώρα. Όλα αυτά τα δεινά που έχουμε περάσει, εμπλουτίζονται με τραγούδια, κατάλληλα τραγούδια, που αναφέρονται σε κάθε εποχή και σε κάθε γεγονός. Ο λόγος του Οδυσσέα Ιωάννου που έγραψε τα κείμενα, ενώ είναι και αφηγητής, δεν είναι καθαρά πολιτικός. Είναι πολιτικός χωρίς να φαίνεται. Περιγράφει στην ουσία τα συναισθηματικά αποτελέσματα των καταστάσεων που περάσαμε.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κυρίαρχο συναίσθημα στην παράσταση είναι η χαρμολύπη;

Δεν μπορούμε να περνάμε όλα τα βάσανα με σκυμμένο το κεφάλι. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, οι κακές καταστάσεις θέλουν και την αντιπαράθεσή τους που είναι το χιούμορ… Ναι, κυριαρχεί μια χαρμολύπη. Εναλλάσσονται τα συναισθήματα πολύ γρήγορα το ένα με το άλλο. Και αυτό είναι κάτι που έγινε σκόπιμα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Χρωστάμε περισσότερα στους ποιητές μας απ’ ότι στους δανειστές μας» (κριτική για την παράσταση Εννέα και Πέντε)

Συχνά λέμε ότι δεν γράφονται πια τραγούδια όπως παλιά. Αυτή την άποψη τη συμμερίζεστε;

Είναι αλήθεια πως δεν γράφονται πια, όπως παλιά, μουσικές και στίχοι και ποίηση. Στις μέρες μας καθετί παλιό φαντάζει και πιο σημαντικό, και όντως είναι. Ευτυχώς όμως υπάρχουν φωτεινές εκλάμψεις από νέους ανθρώπους που δεν θα τους δούμε στην τηλεόραση, δεν θα τους ακούσουμε εκεί, παρά μόνο σε μουσικές σκηνές.

Τι διαφορετικό είχε η τότε εποχή σε σχέση με τη μουσική;

Είχε μόρφωση και καλλιέργεια και γνώση. Οι συνθέτες ήξεραν μουσική. Δεν έπαιρναν μια κιθάρα και να βγάλουν ένα τραγουδάκι. Έκαναν ενορχηστρώσεις, έκαναν θεατρικά έργα, έκαναν μουσικά έργα. Τώρα υπάρχει μόνο το τραγούδι.

Στα 40 χρόνια της ενασχόλησής σας με το τραγούδι και παρόλο που λατρευτήκατε από τον κόσμο, νιώθετε να σας έχουν προσπεράσει κάποια τρένα;

Δεν στερούμαι πράγματα. Ίσα-ίσα που μου δίνει λόγο ζωής η δημιουργία, το τραγούδι. Είμαι τυχερός που μπορώ και ζω από το «επάγγελμα» αυτό. Όχι, δεν μου στερεί τίποτα. Άλλωστε, το μόνο που θέλω στη ζωή μου είναι η μουσική.

Παλιά οι συνθέτες είχαν καλλιέργεια και γνώση, ήξεραν μουσική. Δεν έπαιρναν μια κιθάρα και να βγάλουν ένα τραγουδάκι. Έκαναν ενορχηστρώσεις, έκαναν θεατρικά έργα, έκαναν μουσικά έργα. Τώρα υπάρχει μόνο το τραγούδι.

Πώς θα προσδιορίζατε σήμερα τον εαυτό σας ως καλλιτέχνη, αν σας ρωτούσε σχετικά ένας θρύλος της παγκόσμιας μουσικής;

Θα έλεγα ότι ανήκω στην προοδευτική μουσική, δεν ανήκω στην επιδερμική μουσική. Έτσι κι αλλιώς, γνωρίζω ότι η τέχνη είναι ωφελιμιστική, που σημαίνει είτε παίρνει θέση για τα πράγματα οπότε προσφέρει πολιτισμό είτε δεν παίρνει και άρα προσφέρει φασισμό και καταναλωτισμό.

Το σύνθημα «Βασίλη ζούμε για να σ’ ακούμε», 20 ή 30 χρόνια μετά, διεγείρει ακόμα το ίδιο σημείο του εγκεφάλου σας, σας προκαλεί το ίδιο αίσθημα;

Αυτά τα συνθήματα που μου λένε τα παιδιά έχουν να κάνουν με την οικειότητα που έχουμε μεταξύ μας. Το «Zούμε για να σ’ ακούμε» δεν είναι αλήθεια, αλλά μια υπερβολή ειπωμένη με χιούμορ. Έτσι εκφράζουν την οικειότητά τους. Όπως και να ’χει, το απολαμβάνω, ενώ απαντώ κι εγώ με άλλα συνθήματα (γέλια).

INFO

Παρασκευή 2 Ιουνίου, Δημοτικό Κηποθέατρο, Λεμεσός, 20.30. Πληρ. 25373763.

Πηγή φωτογραφιών: arive.gr