Επιμέλεια: Θέκλα Γεωργίου

 

Τα συναισθήματα που προκαλεί το άκουσμα της σειρήνας είναι ανάμεικτα. Κάποιοι από εμάς ταράζονται και πληγώνονται αφού πηγαίνουν πίσω σε μέρες άσχημες για τον τόπο μας. Άλλοι, πάλι, θεωρούν απαραίτητο το άκουσμά τους ως υπενθύμιση ότι αυτό το μικρό, στον χάρτη νησί έχει βιώσει πολλές φουρτούνες. Ενώ υπάρχει και η άποψη ότι είναι κι αυτός ένας τρόπος να αναρωτηθούν ίσως οι νεότεροι για τον λόγο που συμβαίνει και ενδεχομένως να αποτελέσει το έναυσμα για να το ψάξουν λίγο περισσότερο σε επίπεδο ιστορίας.

Μάλιστα, όταν κάναμε πέρσι το άρθρο αναφορικά με το πού βρίσκονται οι σειρήνες που ακούμε κάθε χρόνο [πάτησε εδώ για να δεις το άρθρο], «έπαιξαν» διάφορα σχόλια, με πολλούς χρήστες να αναρωτιούνται αν πρέπει όντως να διαιωνιστεί αυτή η κατάσταση.

Ως εκ τούτου, σκεφτήκαμε να ρωτήσουμε κόσμο, πρόσφυγες και μη, άτομα διαφόρων ηλικιών, να δούμε τι άποψη έχουν επί του θέματος.

Θεωρείς πως οι σειρήνες πρέπει να συνεχίζουν να ηχούν κάθε χρόνο ή πιστεύεις ότι η συνήθεια αυτή πρέπει να σταματήσει;

Πιο κάτω οι απαντήσεις:

 

Χριστίνα, 59 ετών, Καϊμακλί

Θεωρώ πως είναι αχρείαστο αυτό που γίνεται. Τότε που ήμουν στα 16 μου χρόνια ένοιωθα συγκίνηση, ανατρίχιαζα, πλέον όμως οι γενιές άλλαξαν και κανένας δεν ασχολείται. Δεν δημιουργεί τα συναισθήματα που μπορούσε να προκαλέσει κάποτε, πολλοί από αυτούς που το βίωσαν από πρώτο χέρι δεν ζούνε πλέον. Ας ακουστούν οι σειρήνες όταν επιτέλους θα βρεθεί λύση και το νησί μας θα είναι και πάλι ελεύθερο.

Φάνης, 54 ετών, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο

Θεωρώ ότι πρέπει να συνεχίσουν. Για να μην ξεχνάμε, να θυμόμαστε. Θέλω να θυμάμαι. Θέλω να τις ακούω για να ξυπνούν οι μνήμες, έστω και αν κάθε φορά τα συναισθήματα είναι έντονα και πονούν. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Αυτά τα συναισθήματα είναι που μας κρατούν ακόμη δεμένους με όσα αφήσαμε πίσω.

Πέτρος, 27 ετών, Λευκωσία

Είμαι υπέρ, γιατί ιστορικά είναι ένα πρόσφατο γεγονός. Ακόμα και αν δεν το βίωσε η δική μας γενιά, πολλοί που έζησαν τον πόλεμο και την τραγικότητα της κατάστασης βρίσκονται ακόμα εν ζωή. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούμε τις σειρήνες κάθε χρόνο και να μην ξεχνάμε τα όσα συνέβησαν τότε.

Σοφία, 62 ετών, πρόσφυγας από τον Γερόλακκο

Εγώ προσωπικά στο άκουσμά τους πληγώνομαι, γιατί μου φέρνει στο μυαλό μνήμες από τα όσα έχω ζήσει εκείνη την περίοδο. Όμως θέλω να συνεχίσουν να ακούγονται κάθε χρόνο έτσι ώστε οι νέοι να ρωτούν και οι παλιοί να μπαίνουν στη διαδικασία να εξηγούν τον λόγο ύπαρξής τους και ταυτόχρονα να αφηγούνται τα όσα έλαβαν χώρο σε αυτό το νησί, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα ξεχαστεί τίποτα, ποτέ.

Δώρα, 39 ετών, Πάφος

Συμφωνώ με το να παίζουν οι σειρήνες γιατί θεωρώ πως είναι ωφέλιμο να ξυπνά τις μνήμες και να μας θυμίζει ότι η μισή μας πατρίδα είναι σκλαβωμένη, κάτι το οποίο είναι απαράδεκτο εφόσον είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που είναι υπό κατοχή.

Αριστόδημος, 74 ετών, πρόσφυγας από τον Ποταμό του Κάμπου

Μου ξυπνάνε άσχημες αναμνήσεις αυτές οι σειρήνες, πολύ άσχημες. Αλλά, αν σταματήσουν να ακούγονται δυνατά και να σπέρνουν έστω για εκείνη τη μία στιγμή τον φόβο, πώς θα μάθουν τα εγγόνια μας τι έγινε στην Εισβολή; Έγιναν πολύ άσχημα πράγματα που δεν θέλω να θυμάμαι, αλλά πρέπει να θυμάμαι και τα νέα παιδιά πρέπει να ξέρουν.

Χαράλαμπος, 42 ετών, Πάφος

Διαφωνώ απόλυτα με αυτό που γίνεται γιατί μεγαλώνει την αβεβαιότητα, αφού δημιουργεί σκέψεις για το ενδεχόμενο ενός πολέμου. Με αυτόν τον τρόπο ο κόσμος τρομοκρατείται. Επίσης, ξυπνά μνήμες από τις άσχημες εκείνες μέρες που όλοι μας θέλουμε να αφήσουμε πίσω και να προχωρήσουμε. Είναι καιρός να κλείσουμε εκείνο το άσχημο κεφάλαιο που περιλαμβάνει άσχημες εικόνες από το παρελθόν και να ασχοληθούμε με την πραγματικότητα που ζούμε τώρα, να δούμε τι θα κάνουμε από εδώ και πέρα.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΣΕΙΡΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ

Σάββας, 58 ετών, πρόσφυγας από Άγιο Ερμόλαο της Κερύνειας

Είμαι υπέρ, γιατί είναι σημαντικό να θυμούμαστε τι έγινε, όχι μόνο για τα γεγονότα τα ίδια, αλλά και για τα λάθη που έγιναν. Ως λαός ξεχνούμε πολύ εύκολα το παρελθόν και αυτός είναι ένας τρόπος να μας θυμίζει τι έγινε. Τέλος, δεν θεωρώ πως τέτοιες πρακτικές είναι ανασταλτικός παράγοντας στις όποιες προσπάθειες γίνονται για επανένωση και λύση.

Έλενα, 48 ετών, Πάφος

Να συνεχίσουν να ηχούν γιατί η πατρίδα μας βρίσκεται ακόμη υπό κατοχή και οι σειρήνες αυτές πρέπει να υπενθυμίζουν στις νέες γενιές την εισβολή. Με αυτόν τον τρόπο ενημερώνονται και οι ξένοι που μένουν στην χώρα μας για τα γεγονότα που είχαν ως αποτέλεσμα να μοιραστεί η Κύπρος στα δύο.

Σταύρος, 21 ετών, Κοκκινοχώρια

Βρίσκονται δίπλα από το παράθυρο του σπιτιού μου, του δωματίου μου. Στην αρχή με τρόμαζαν για αυτό και αποφάσισα να μην κοιμάμαι εκείνες της νύχτες μέχρι να ακούσω τις σειρήνες. Να ηχούν, ναι! Να μην σταματήσουν ποτέ μέχρι να φτάσει εκείνη η μέρα  που οι πρόσφυγες θα πάνε πίσω στα σπίτι τους. Μέχρι να έρθει η μέρα που οι οικογένειες θα βρούνε τους συγγενείς τους... Μέχρι την ημέρα εκείνη που οι εγκληματίες που διέπραξαν το πραξικόπημα να καταδικαστούν. Να ηχούν, ναι! Και να θυμίζουν στην νεολαία ότι ζούμε σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα.

Σωτήρης, 51 ετών, πρόσφυγας από το Λευκόνοικο

Πρέπει να συνεχίσουν. Να μας φακκά που πάνω όλα όσα εγίναν τότε. Ήδη εξεχάσαμε πολλά. Μπορεί κάθε φορά να ανατριχιάζω και να θυμούμαι ότι έγινε τότε, αλλά και πάλε αν σταματήσουν και ξεχάσουμε τότε εν χαμένο το παιχνίδι, γιατί όποιος ξεχνά είναι καταδικασμένος να επαναλάβει. Και δεν είναι μόνο αυτό, οι σειρήνες είναι μια αφορμή για τους νεότερους να ρωτήσουν και να μάθουν τι έγινε τότε. Οι μικρότεροι ακούνε τις σειρήνες και λαλούν τι εν τούτο;

Κωνσταντίνος, 37 ετών, Λευκωσία

Δεν πρέπει να σταματήσουν, πρέπει να ηχούν πιο δυνατά γιατί δεν παύει να είναι μία μαύρη επέτειος.

Μήδεια, 20 ετών, με γονείς πρόσφυγες από τον Ποταμό του Κάμπου

Αυτές οι σειρήνες δεν πρέπει να σταματήσουν διότι κρατούν το αίσθημα του «δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι» έντονο μέσα μας. Φέρνουν μνήμες από το παρελθόν που μπορεί να μην είναι ευχάριστες αλλά μνήμες πραγματικές και πέρα για πέρα αληθινές, μνήμες που κάποιοι από εμάς βιώσαν. Μνήμες που δεν πρέπει να ξεχαστούν και να σβηστούν ποτέ, γιατί αυτές είναι που μας δίνουν την ώθηση να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για αυτόν τον τόπο.

Ήβη, 55 ετών, πρόσφυγας από την Κερύνεια

Πρέπει να συνεχίζουν να ηχούν. Για να θυμούνται όσοι ξεχνούν και για να μαθαίνουν όσοι δεν ξέρουν.

Κυριακή, 21 ετών, Πάφος

Πιστεύω πως πρέπει να συνεχίσουν να ηχούν κάθε χρόνο στην επέτειο της εισβολής για να μην ξεχνάμε πως η μισή μας πατρίδα είναι σκλαβωμένη. Μας δίνουν μια μικρή γεύση από τον πόλεμο που έζησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας και έτσι οι νέες γενιές δεν θα μεγαλώσουν αγνοώντας την εισβολή που έγινε τότε και ακόμη ταλαιπωρεί το νησί μας.

John 25 ετών, Λευκωσία

Θεωρώ ότι πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται. Τι μας θυμίζει ο ήχος; Εκτός από την ημερομηνία που πάρα πολλοί ξεχνούν μας θυμίζει επίσης όλο τον πόνο, τη δυστυχία και τον εξευτελισμό που ένοιωσε ο τόπος μας, όχι μόνο εκείνη την ημέρα της εισβολής αλλά και τα μετέπειτα χρόνια, μέχρι και σήμερα. Όταν ξεχνάς την ιστορία του τόπου σου τότε είσαι καταδικασμένος να ξαναβιώσεις τον κύκλο που πρόκειται να κάνει.

Μαρία, 22 ετών, Λεμεσός

Η δική μου άποψη είναι ότι πρέπει να ακούγονται για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι. Σίγουρα, για όσους έζησαν τον πόλεμο δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά τέτοιες μέρες και ειδικά τη συγκεκριμένη μέρα που αποτελεί επέτειο της εισβολής, νομίζω ότι το άκουσμα της σειρήνας είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει για να μεταφέρει σε όσους δεν έζησαν τις εφιαλτικές εκείνες στιγμές τα ανάλογα συναισθήματα. Όσο για τους νέους, αν δεν είχε καθιερωθεί το άκουσμα της σειρήνας ίσως να μην θυμούνταν ποτέ εκείνη την θλιβερή μέρα.

Μάριος, 45 ετών, πρόσφυγας από τα Βαρώσια (Αμμόχωστος)

Φυσικά να συνεχίσουν να παίζουν, για να μην ξεχάσουμε ποτέ. Να θυμόμαστε πάντα τα λάθη που έγιναν τότε και από αυτά να μάθουμε, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όταν δεν την ξέρεις καλά. Και για τον τόπο σου οφείλεις να τη γνωρίζεις. Μπορεί να μην τα ζήσαμε εμείς οι ίδιοι προσωπικά γιατί ήμασταν μικρά ακόμη τότε, αλλά τα βιώναμε μέσα από τα μάτια των γονιών μας και έτσι πρέπει να τα βιώσει και η νέα φουρνιά.

Σχετικά άρθρα: Οι πρώτες μέρες μετά την Εισβολή [4 Κύπριοι -παιδιά τότε- θυμούνται]

Σάββας, 20 ετών, Πάφος

Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσουν. Δυστυχώς, μέσα στους ρυθμούς που έχει αποκτήσει η ζωή μας είναι το μόνο που έχει απομείνει για να μας θυμίζει την εισβολή. Είναι η ώρα που -θέλουμε, δεν θέλουμε- όλοι οι κύπριοι προβληματιζόμαστε. Επίσης, για να μαθαίνουν και τα μικρά παιδιά, που μέσα στο φόβο και την αγωνία τους ρωτούν να μάθουν γιατί παίζουν σειρήνες, διερωτώμενα τι έχει συμβεί. Και είναι εκεί που αρχίζουν και αντιλαμβάνονται τον πραγματικό κόσμο στον οποίο ζουν.

Ιωάννα, 37 ετών, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο

Η πρώτη σκέψη που έκανα όταν με ρώτησες ήταν ότι πρέπει να σταματήσουν, αλλά όταν το σκέφτηκα λίγο ακόμα, είπα ότι πρέπει να συνεχίσουν. Ναι, πρέπει να τις ακούμε για να θυμόμαστε, για να μαθαίνουν οι επόμενες γενιές τι έγινε τότε. Και μάλιστα πρέπει να ηχούν πιο δυνατά. Μέχρι να γίνει το «Δεν Ξεχνώ», «Θυμάμαι».

Αντώνης, 26 ετών, Λευκωσία

Θεωρώ πως πρέπει να εξακολουθούν να ηχούν, όχι μόνο για να μας θυμίζουν τα όσα έγιναν αλλά για να μας προετοιμάζουν για τα χειρότερα, έτσι ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε κάθε περίσταση.

Σοφία, 19 ετών, Λευκωσία

Ναι, πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι να βρεθεί μία λύση που θα μας λυτρώσει. Είναι σαν μία μικρή επιβεβαίωση για όσους το έζησαν όλο αυτό από πρώτο χέρι, πως δεν θα ξεχάσουμε ούτε εμείς -μετά τον θάνατό τους- και πως θα αποτελούν μία μικρή αφύπνιση για εμάς, τη νέα γενιά, αλλά και μια υπενθύμιση πως έχουμε πίσω μας μια ιστορία. Η γνώση αυτής της ιστορίας μπορεί να επιφέρει ένα καλύτερο αύριο.

Καταληκτικά...

Θέτοντας το ερώτημα αυτό δεν είχαμε ως στόχο να καταλήξουμε κατ’ ανάγκη σε κάποιο συμπέρασμα, ενώ σίγουρα καμία απάντηση δεν είναι σωστή ή λανθασμένη. Η άποψή του καθενός είναι σεβαστή, αφού μπορεί να «μετρηθεί» βάσει πολλών και διαφορετικών παραμέτρων, σε σχέση με τα βιώματά του, τις ιστορίες που έχει ακούσει, τα «θέλω» του και όχι μόνο. Το μόνο που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι πως η ημέρα της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο, αλλά και το πραξικόπημα που προηγήθηκε, ήταν δυο μαύρες μέρες για την Κύπρο και σίγουρα αποτελούν μια από τις θλιβερότερες πτυχές της σύγχρονης ιστορίας μας.