Σύμφωνα με στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα το 2016 από την Πνευμονολογική Εταιρεία Κύπρου, οι θάνατοι από κάπνισμα στην Κύπρο ανέρχονται γύρω στους 600-650 ετησίως, αριθμός που μας κατατάσσει στις πρώτες θέσεις στην Ευρώπη σε ό,τι αφορά στη θνησιμότητα από το κάπνισμα.

Μάλιστα, παρότι υπάρχουν σε ισχύ αυστηροί αντικαπνιστικοί νόμοι, ουδείς δεν εφαρμόζεται, τουλάχιστον στον βαθμό που προβλέπεται.

Σαφώς και η διακοπή του καπνίσματος δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, αν μάλιστα εξασκείς χρόνια αυτό το «σπορ». Είναι η συνήθεια, είναι η εξάρτηση, είναι η απόλαυση που θεωρείς ότι σου προσφέρει και είναι και η θέληση, που λείπει από τους περισσότερους καπνιστές, ίσως, γιατί φοβούνται ότι θα αποτύχουν αν το προσπαθήσουν.

Ναι, μπορεί να ισχύουν τα πιο πάνω. Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι όλα είναι θέμα σκέψης και μυαλού και όχι μιας φυσικής ανάγκης.

Πέντε Κύπριοι, πρώην φανατικοί καπνιστές, εξηγούν στη City πώς κατάφεραν να ξεκολλήσουν από το τσιγάρο και να διώξουν όλο εκείνο τον καπνό που τους «τύφλωνε» τόσα χρόνια.

Μιχάλης Χριστοδούλου

Μεγαλώνοντας, αντιλαμβανόμουν πως το τσιγάρο δεν ήμουν εγώ. Δεν μου ταίριαζε. Η χαζομάρα της εφηβείας πέρασε, όπως χάθηκε και η παρέα.

Σήμερα, τέσσερα χρόνια μετά που σταμάτησα το κάπνισμα μπορώ να πω ότι δεν θυμάμαι καν τον εαυτό μου να καπνίζει. Το ξεκίνησα καθαρά από περιέργεια κάπου εκεί κοντά στα 16, αλλά ταυτόχρονα για να βιώσω και εγώ την κουλτούρα που πίστευα σαν χαζός έφηβος ‘πως θα γινόμουν κομμάτι της: του τσιγάρου’. Οι εφηβικές παρέες, τα σκασιαρχεία από το σχολείο, ο χαβαλές, ταίριαζαν γάντι μ’ ένα τσιγάρο στα κρυφά στις καφετέριες της εποχής, στο πάρκο δίπλα από το λύκειο, στις εξόδους και φυσικά στις τουαλέτες του σχολείου. Το ένα τσιγάρο έγιναν δύο, μετά τρία και ούτω καθεξής. Ήταν το κοινό μας μυστικό, η συνενοχή που μας έδενε ως εφηβική παρέα. Μετά ήρθε ο στρατός όπου το τσιγάρο είναι πιο απαραίτητο ακόμη κι από το νερό. Γίνεται ο καλύτερός σου φίλος, η παρέα σου στη σκοπιά, η ασχολία σου όταν κωλοβάρας εκείνες τις ατελείωτες ώρες ανίας στο κυπριακό στράτευμα. Τα μερικά τσιγάρα της εφηβείας γίνονται δύο σχεδόν πακέτα ημερησίως στο στρατό και έπειτα η ανάγκη να είσαι cool τύπος στο πανεπιστήμιο. Δεν εθίστηκα ποτέ στο τσιγάρο. Κάπνιζα συνειδητά, φανατικά με απόλαυση. Περνώντας τα 30 μπήκα σε σκέψεις να το σταματήσω. Δοκίμασα μερικές φορές ανεπιτυχώς χωρίς να είμαι ουσιαστικά αποφασισμένος. Ήταν ακριβώς η ίδια διαδικασία μίας αποτυχημένης δίαιτας. Το τσιγάρο μεγαλώνοντας αντιλαμβανόμουν πως δεν ήμουν εγώ. Δεν μου ταίριαζε. Η χαζομάρα της εφηβείας πέρασε, όπως χάθηκε και η παρέα, τα λεφτά τελείωναν γρήγορα και υπολόγιζα πως ξόδευα μηνιαίως 130-150 ευρώ σε τσιγάρα. Το 2013 κάποια προβλήματα στο στομάχι με ανάγκασαν να απέχω από τον καφέ, πράγμα που με έκανε να μειώσω και το τσιγάρο. Πέρασα παράλληλα από το πακέτο στα πιο φθηνά στριφτά τσιγάρα για οικονομικούς λόγους. Οι πόνοι στο στομάχι που ήταν ανυπόφοροι συνειδητοποιούσα πως γίνονταν εντονότεροι όταν κάπνιζα. Απ’ την άλλη το να στρίβω τσιγάρο ήταν μία διαδικασία εκνευριστική καθώς αδέξιος, αφού κάθε μου τσιγάρο έμοιαζε με… κουπέπι. Ένα πρωί ξύπνησα, δεν ξανακάπνισα και αποφάσισα να ξοδεύω τα χρήματα στα ταξίδια και στο σκύλο μου! Από τον Οκτώβριο του 2013 μέχρι σήμερα δεν μου έλειψε στιγμή, ούτε καν το σκέφτηκα, ούτε το πεθύμησα, ούτε τίποτα… Μόνο στη σκέψη της γεύσης που θα μου αφήσει στο στόμα μου ‘ρχεται εμετός!

 

Μαρία Ιωαννίδου

Επειδή ήξερα πως αν ήθελα μπορούσα να καπνίσω, αυτή η αίσθηση ελευθερίας με βοήθησε να μην καπνίζω σχεδόν ποτέ.

Άρχισα το κάπνισμα, όπως σχεδόν όλοι στο σχολείο στα 16 μου. Ήταν για πλάκα κλασικά και επειδή ήταν 'cool'. Στο πανεπιστήμιο συνέχισα, καπνίζοντας περίπου 1 κουτί τη μέρα, γιατί πάλι ήταν 'cool'. Σε κάποια φάση όμως άρχισα να μην παίρνω όλο τον καπνό κάτω, γιατί μια μέρα έφτυσα αίμα και αγχώθηκα. Το κάπνισμα, συνεχίστηκε μέχρι τα 35 μου. Κάπνιζα περίπου 10 τσιγάρα τη μέρα, συνήθως με τον απογευματινό καφέ ή τα βράδια με το ποτό. Ποτέ δεν είχα την ανάγκη για πρωινό τσιγάρο ή για τσιγάρο μετά το φαγητό. Μου άρεσε απλά η γεύση του. Στα 35 μου γνώρισα τον φίλο μου, ο οποίος δεν κάπνιζε. Εκείνη την περίοδο δεν κάπνιζα πολύ αλλά μετά από λίγο καιρό, από σεβασμό, σταμάτησα το κάπνισμα. Επειδή ήξερα πως αν ήθελα μπορούσα να καπνίσω, αυτή η αίσθηση ελευθερίας με βοήθησε να μην καπνίζω σχεδόν ποτέ, παρά μόνο 1-2 τσιγάρα στις καλοκαιρινές μου διακοπές. 5 χρόνια μετά, μπορώ να δηλώσω εντελώς καθαρή.

 

Δημήτρης Μανουσάκης

Πιστεύω, (εγώ το διαπίστωσα) ότι η δύναμη που έχει ο καθένας μέσα του, είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να νικήσει μια κακή συνήθεια.

Κάπνιζα δύο πακέτα την ημέρα για 30 χρόνια. Ήταν μια καθημερινή του Μαΐου το 2012. Ξύπνησα νωρίς το πρωί όπως έκανα κάθε μέρα, για να πάρω την κόρη μου στο σχολείο. Όταν επέστρεψα απ’ το σχολείο, η σύζυγός μου είχε ήδη έτοιμο καφέ και βγήκαμε στο μπαλκόνι του διαμερίσματος για να τον πιούμε. Στο πακέτο μου είχα ένα τσιγάρο και εκείνη στο δικό της τρία. Αφού τα καπνίσαμε ετοιμάστηκα για να πάω στο γραφείο. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής είπα, θα σταματήσω σε περίπτερο για να αγοράσω δύο - τρία πακέτα. Την ώρα που το αποφάσισα όμως, έπιασε μια πολύ δυνατή μπόρα και ήταν αδύνατο να σταματήσω. Έφτασα λοιπόν στην εργασία μου γύρω στις εννέα το πρωί, χωρίς τσιγάρα. Μόλις στάθμευσα το αυτοκίνητο βρήκα στην είσοδο του Σίγμα τον συνάδελφο διευθυντή σκηνής Λευτέρη Κολοκοτρώνη ο οποίος κάπνιζε την ίδια μάρκα μαζί μου και του ζήτησα τσιγάρο μέχρι να βγω εκτός συγκροτήματος για να αγοράσω. Μου είπε ότι τελείωσαν και τα δικά του. Ακολούθησε σύσκεψη στο γραφείο του διευθυντή ειδήσεων (τότε ήταν ο Ντίνος Μενελάου). Η σύσκεψη διήρκησε περίπου μία ώρα και φτάσαμε αισίως στις 10 και κάτι χωρίς να έχω βάλει τσιγάρο στο στόμα μου για σχεδόν δυόμιση ώρες. Όταν τελείωσε η σύσκεψη έφυγα με κινηματογραφιστή του σταθμού για μια διάσκεψη. Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής έβρεχε καταρρακτωδώς και δεν σταματήσαμε σε περίπτερο, ενώ ήταν προτεραιότητά μου. Μόλις τελείωσε η διάσκεψη έπρεπε να πάω επείγον μέσα στο γραφείο διότι με ήθελε ο κύριος Μενελάου. Με αυτά και αυτά μέχρι τις 12.30 το μεσημέρι δεν κάπνισα. Είπα τότε στον εαυτό μου να κάνω ένα τεστ αν μπορώ ν’ αντέξω μία μέρα χωρίς τσιγάρο. Τα κατάφερα παρά το γεγονός ότι κατά διαστήματα μου έλειπε πολύ. Κάθε φορά που ένοιωθα έλλειψή νικοτίνης ξέφευγα μ’ ένα παιχνίδι στο κινητό… Γύρω στις 7μμ έφυγα από το γραφείο και κατευθυνόμουν προς το σπίτι. Με πήρε τηλέφωνο η σύζυγός μου και ζήτησε αν μπορώ να της φέρω δύο πακέτα τσιγάρα. Απάντησα εντάξει και όταν πήγα στο περίπτερο έβαλα πάνω απ’ όλα το πείσμα μου ότι πρέπει να τηρήσω την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου ότι δεν θα καπνίσω μια μέρα. Έτσι αγόρασα τσιγάρα μόνο για τη σύζυγό μου. Όταν πήγα στο σπίτι μου είπε να πάμε να καπνίσουμε στο μπαλκόνι και της απάντησα ότι το έκοψα για σήμερα. Αφού ξέσπασε σε γέλια μου απάντησε εντάξει και με πείραζε συνέχεια. Κατάφερα εκείνη την ημέρα και κοιμήθηκα χωρίς να καπνίσω. Την επόμενη μέρα το πρωί, όσο περίεργο και αν ακούγεται, είπα θα δοκιμάσω και σήμερα τον εαυτό μου. Το δοκίμασα και το πείσμα μου υπερίσχυσε την ανάγκη της νικοτίνης. Ξέρω ότι η ιστορία μου ακούγεται, ή μπορεί ν’ ακουστεί περίεργη. Πιστεύω όμως, (εγώ το διαπίστωσα) ότι η δύναμη που έχει ο καθένας μέσα του είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να νικήσει μια κακή συνήθεια. Σήμερα αισίως έφτασα τα έξι χρόνια καθαρός και όχι απλώς δεν μου λείπει, αλλά διερωτώμαι γιατί κάπνιζα τόσα χρόνια.

 

Ανδρέας Γιόρτσιος

 Για το επιτυχές αποτέλεσμα νομίζω ότι ευθύνεται και το ότι δεν ήθελα εγώ πλέον να συνεχίσω να καπνίζω.

Άρχισα το κάπνισμα δυστυχώς, σε πολύ μικρή ηλικία, στα 14 γιατί ήταν «μαγκιά» στο γυμνάσιο να καπνίζεις εκείνα τα χρόνια. Έκτοτε και για πολλά χρόνια, δεν είχα κάνει σκέψεις να το κόψω ως που έτυχε να κάνω μια σχέση και το κάπνισμα ήταν ενοχλητικό. Προσπάθησα να το κόψω, όχι για μένα προφανώς, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να κάνω ότι κι όταν ήμουν 14, δηλαδή να καπνίζω κρυφά! Το 2009 όντας αρχισυντάκτης του περιοδικού «Όμικρον Άντρας», θα κάναμε σε μια έκδοση θέμα για τις μεθόδους διακοπής του καπνίσματος. Μια απ’ αυτές ήταν βιωματικού τύπου. Έπρεπε δηλαδή να παρακολουθήσεις μια συνεδρίαση επί 5 ώρες. Πήγα λοιπόν για να μπορέσω να γράψω στο ρεπορτάζ για τη μέθοδο. Το αποτέλεσμα ήταν από τη μέρα εκείνη ως σήμερα να μην ξανά βάλω τσιγάρο στο στόμα μου και να μη μου δημιουργηθεί έκτοτε η επιθυμία να καπνίσω. Εκτός από τη μέθοδο, για το επιτυχές αποτέλεσμα νομίζω ότι ευθύνεται και το ότι δεν ήθελα εγώ πλέον να συνεχίσω να καπνίζω. Μετά από 25 χρόνια που κάπνιζα, ζω πλέον χωρίς καπνό, βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής μου, οι αισθήσεις της γεύσης και της οσμής, είδα αλλαγή στην αντοχή μου και έφτασα σε σημείο που ειδικά το χειμώνα αποφεύγω τις εξόδους, διότι ως γνωστό η νομοθεσία για απαγόρευση του καπνίσματος δεν εφαρμόζεται και με ενοχλεί ο καπνός.

 

Μαρίνος Νομικός

 Είμαι 9 χρόνια καθαρός τώρα (ούτε μία γαμημένη τζούρα) και -όπως όλοι οι converted- πιο φανατικός αντικαπνιστής από εκείνους που δεν κάπνισαν ποτέ.

Άρχισα να καπνίζω στην εφηβεία γιατί τα «Τσακάλια» του Δαλιανίδη το έκαναν να μοιάζει τόσο γαμάτο. Μέχρι τα 30 μου έφτασα να καπνίζω δυόμισι πακέτα οπότε είπα να το γυρίσω στο στριφτό μπας και η διαδικασία του στριψίματος βοηθούσε στο να καπνίζω λιγότερο. Αποτέλεσμα: έστριβα 20 τσιγάρα σε μια καθισιά ώστε να έχω έτοιμο πακέτο. Fuck it. Ξύπνησα μια μέρα με φωνή Σωτηρίας Μπέλλου και είπα πως αν δεν γίνω ρεμπέτισα θα πρέπει να το κόψω. Μαχαίρι. Και αυτό έκανα. Την πρώτη εβδομάδα το έπαιζα άνετος, στον μήνα έπεσα σε κατάθλιψη και με τα μούτρα στο φαϊ, στο εξάμηνο είχα πάρει ήδη 15 κιλά και στον χρόνο ανέπνεα χωρίς να ακούγομαι σαν τρίψιμο επιφάνειας με γυαλόχαρτο. Είμαι 9 χρόνια καθαρός τώρα (ούτε μία γαμημένη τζούρα) και -όπως όλοι οι converted- πιο φανατικός αντικαπνιστής από εκείνους που δεν κάπνισαν ποτέ. Γιατί ήμουν εκεί και ξέρω…