Με αφορμή τις αλλεπάλληλες φωτιές των τελευταίων μερικών ημερών στον Ακάμα, την «ανάπτυξη» που έπεται και εν μέσω εικασιών για το ποιος «κρούζει» το ίσως τελευταίο εναπομείναν παρθένο κομμάτι του νησιού που ονομάζεται Κύπρος, θυμήθηκα ξανά την εξήγηση που είχε δώσει μια φίλη Παφίτισσα, η οποία θα μπορούσε να δοθεί ως απάντηση στην ερώτηση «ποιος καίει τον Ακάμα;».

Δεν αγαπάμε τον τόπο μας όσο πρέπει να τον αγαπάμε. Ενώ η Κύπρος είναι ένα όμορφο νησί, όπως είναι, θέλουμε να χαλάσουμε αυτό που είναι και να κάνουμε κάτι άλλο που δεν είμαστε. Θέλουμε να κτίσουμε ουρανοξύστες, θέλουμε να κάνουμε 500 μαρίνες, λες και ο τουρίστας θα έρθει στην Κύπρο για τη μαρίνα. Θέλουμε να διώξουμε ότι αγνό και παρθένο υπάρχει, να το χαλάσουμε, διότι νομίζουμε πως θα κάνουμε πιο ωραίο το τοπίο. Είναι πολύ λίγος ο κόσμος που αγαπά την Κύπρο ως έχει.

Σίγουρα είναι και το οικονομικό κομμάτι, σε κάποια φάση όμως θα χαθεί το ενδιαφέρον για την Κύπρο αν συνεχίσουμε έτσι. Ο τουρίστας έρχεται για να απλώσει την πετσέτα του στην άμμο, να πάει στα χωριά, να δει το φυσικό τοπίο, αφού ζει σε μια μεγαλούπολη και άρα δεν έχει την ευκαιρία να το δει εκεί που ζει… Κι εμείς τι κάνουμε, του προσφέρουμε το ίδιο σκηνικό που θα δει και εκεί που ζει; Αν συνεχίσουμε έτσι, θα χαθεί αυτό το κάτι ξεχωριστό σε λίγο καιρό

Το πιο πάνω αποτελεί απόσπασμα μιας ωραίας κουβέντας που κάναμε, φέτος το καλοκαίρι, με την Έλενα Μιχαήλ. Μια βέρα Παφίτισσα η οποία εδώ και πολλά χρόνια δουλεύει στο κομμάτι του τουρισμού.

* Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στη διαδρομή που ενώνει την Ίνια με την παραλία των χελώνων στη Λάρα