Γράφει η Μ.Γ

Λένε ότι πρέπει να ζεις την κάθε μέρα, σαν να είναι η τελευταία σου. Η τραγική αλήθεια είναι ότι όντως μπορεί να είναι η τελευταία σου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, μια memento mori μέρα της Μαρμότας, αλλά ένα ουσιαστικό carpe diem, μια συνειδητή ρύθμιση πλοήγησης «ζήσε χωρίς να ανησυχείς για το αύριο».

Το στοίχημα «δεν είναι να κερδίσεις το θάνατο, αλλά να κερδίσεις την ζωή», όπως είπε κάποτε ο αγαπημένος Γιώργος Καπουτζίδης. Να κάνεις σε αυτή τη ζωή, σε αυτή την «γύρα» ένα πέρασμα σε στυλ «my way» όπως το έχει διηγηθεί ο κύριος Σινάτρα. Δεν είναι σημαντικό να ξέρεις πότε και πώς θα φύγεις. Είναι σημαντικό να ξέρεις που είσαι και τι κάνεις, να είσαι παρόν στη ζωή σου με θέληση και βούληση. Να πρωταγωνιστείς, να γράφεις και να ζεις την ιστορία σου.

Γνωρίζω, βέβαια, ότι αυτό είναι αγώνας, είναι όμως και αυτό μια πλευρά της ζωής. Η ζωή είναι και αγώνας. Αγώνας από τη μια «θετικός» με την έννοια ότι παίρνει μια μορφή «δράσης» με το να στηρίζεις αυτό που είσαι, αυτά που αγαπάς και την προσωπική προσπάθεια σου και από την άλλη «αρνητικός» με την έννοια ότι παίρνει μορφή «αντίδρασης», αφού είναι ο αγώνας που αφορά στην αντίσταση και στην αντιμετώπιση όλων αυτών των αντίξοων καταστάσεων και «αντίξοων» ανθρώπων, που θα βρεθούν στο δρόμο σου και θα σταθούν εμπόδιο στην προσπάθεια σου είτε άμεσα είτε έμμεσα, δηλητηριάζοντας την μέσω της κριτικής, της αμφισβήτησης και της μόνιμης υποτίμησης. Η επιτυχία και η αποτυχία βέβαια έχουν απόσταση μια σκέψη, η πρώτη τη δική σου και η δεύτερη …αυτή των άλλων.

Η ανθρώπινή ζωή είναι αληθινά εύθραυστη και αληθινά μικρή. Για να την τιμήσεις πρέπει να την σέβεσαι, να προσέχεις να μην την αδικείς και τη δική σου και των άλλων, να προσέχεις που πατάς και που πληγώνεις, πού δίνεις σημασία και τι αγνοείς, να έχεις στο νου σου να εκτιμάς, να λες αυτά που αισθάνεσαι, να εννοείς αυτά που λες και αυτά που κάνεις, να χαίρεσαι με την χαρά και να πονάς με την λύπη και όχι το αντίθετο, να ζεις με πρόθεση και να μην ζεις τυχαία, γιατί τότε θα είσαι τυχαίος.

Οι άνθρωποι με σκοπό, με αποστολή είναι πραγματικά σαγηνευτικοί. Τους βλέπεις να εμφανίζονται «τυχαία» την πιο κατάλληλη στιγμή και να δίνουν απλές λύσεις στα πιο πολύπλοκα προβλήματα με καθαρό μυαλό και καθαρή καρδία. Δεν απολογούνται για το σιωπηλό τους μεγαλείο, αλλά ούτε δίνουν σημασία στην κοινωνική καταπίεση και κατακραυγή που καταδιώκει κάθε άνθρωπο που επιλέγει ένα δικό του δρόμο. 

Γιατί αυτό είναι το Mάτριξ – μια σειρά από κλισέ που προσπαθεί ο περίγυρος επιρροής οποιασδήποτε ακτίνας – μικρότερης ή μεγαλύτερης- να σου επιβάλει με μέθοδο πλύσης εγκεφάλου από τη στιγμή που γεννιέσαι. Και κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να δραπετεύσουν απ’ αυτό επιλέγοντας ένα τρόπο ζωής, ένα μονοπάτι, που κάπως ξεχωρίζει από όλα τα άλλα. Το χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων είναι ότι σκέφτονται και πράττουν σύμφωνα με αυτά που πιστεύουν με σεβασμό στον εαυτό τους και στους άλλους, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται – που συνήθως αυτό συνεπάγεται – μια μοναξιά μέσα στην πίστη τους για το τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι πρέπον και τι όχι.

Και το απαύγασμα της γοητείας τους είναι ακριβώς αυτό· ότι παραμένουν ακλόνητοι στα πιστεύω τους, αντιστέκονται και επιμένουν. Και δυστυχώς κάποιοι από αυτούς φεύγουν νωρίς, γίνονται «χωρικοί του απέραντου γαλάζιου» και η ζωή γίνεται πιο βαρετή χωρίς αυτούς, όμως όσο και αν πονάει η απώλεια δεν δίνεις πίσω ούτε ένα δευτερόλεπτο, ούτε μια σκέψη, από την ζωή που έζησες με αυτούς. Η ζωή μαζί τους στο γκρίζο είναι αδιαπραγμάτευτη και μη εμπορεύσιμη.

Έχεις όμως αρκετά εφόδια για να ζήσεις μια ζωή με νόημα, όλοι έχουμε.