Η επισήμανση του κύριου Σταύρου, ενός τυφλού συμπολίτη μας, με τον οποίο μιλήσαμε μόλις την προηγούμενη Παρασκευή, ήταν μια από τις πιο εύστοχες απαντήσεις που έλαβα ποτέ στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.

Μιλάμε για πρόβλημα και πάντοτε συνηθίζουμε να το φορτώνουμε σε αυτόν που μας βολεύει. Στον θεωρητικά αδύναμο. Ποιος όμως είναι ο αδύναμος στην περίπτωση του κύριου Σταύρου και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση; Ο ίδιος, που βγαίνει από το σπίτι του με το μπαστούνι για να πάει στον σύλλογο της γειτονιάς να πιει έναν καφέ με τους φίλους του, περνώντας ανάμεσα σε σταθμευμένα πάνω στο πεζοδρόμιο αυτοκίνητο, υπερπηδώντας σπασμένες πλάκες πεζοδρομίου και βαρέλια και σκύβοντας για να μην κτυπήσει πάνω σε κλαδιά δέντρων και θάμνους, ή οι κάτοικοι της περιοχής στην οποία διαμένει (ανάμεσά τους και οι γείτονές του) οι οποίοι επιμένουν να του κλείνουν τον δρόμο και να του βάζουν εμπόδια;

Αυτός που είπε πως ο σεβασμός είναι κάτι που κερδίζεται θα πρέπει μάλλον να αναθεωρήσει. Πώς δηλαδή πρέπει να κερδίσω τον σεβασμό σου για να μην παρκάρεις στο πεζοδρόμιο από το οποίο θα περάσω με το παιδικό καρότσι; Πώς πρέπει να κερδίσω τον σεβασμό σου για να μην αφήσεις το αμάξι στο σημείο που θα περάσω με το τροχοκάθισμα; Πώς πρέπει να κερδίσει τον σεβασμό μας ο κύριος Σταύρος για να μην αφήνουμε αυτοκίνητα, βαρέλια και ότι άλλο σκεφτούμε στο μήκους ενός μέτρου πεζοδρόμιο από το οποίο θα περάσει για να πάει να συναντήσει τους φίλους του λίγο πιο κάτω από το σπίτι του;

Δυστυχώς, σε αντίθεση με τη βλακεία που εξαπλώνεται ραγδαία και θεραπεύεται δύσκολα, ο σεβασμός δεν είναι μεταδοτικός.

Χρειάζεται προσπάθεια, πολλή προσπάθεια, για να ξεπεράσουμε τη βλακεία και να πάμε στον σεβασμό.

Αυτή την κατάσταση που ενώ θα έπρεπε να είναι δεδομένη και αυτονόητη, εντούτοις δύσκολα τη συναντά κανείς. Τον σεβασμό στον κάθε άνθρωπο, σε κάθε επίπεδο και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και της ζωής μας.

Και επειδή όπως φαίνεται κάποιοι δεν καταλαβαίνουν με τον καλό τρόπο (όχι, ο καλός τρόπος δεν βγάζει πάντα το φίδι από την τρύπα), μάλλον θα πρέπει απλώς να εφαρμοστεί κατά γράμμα ο νόμος και να τιμωρούνται όσοι χρησιμοποιούν τα πεζοδρόμια για οποιοδήποτε άλλο σκοπό πέραν του περπατήματος. Είμαστε άθλιοι όταν ανεχόμαστε ένας τυφλός συμπολίτης μας να συγκρούεται (με ή χωρίς εισαγωγικά) με τον κάθε ανεγκέφαλο που του βάζει τρικλοποδιές. Ά-θ-λ-ι-ο-ι!

Άθλιος, φυσικά, είναι ο τόπος μας γενικότερα, με τις μηδαμινές υποδομές για τα άτομα με οποιασδήποτε μορφής αναπηρία, παρόλο που και καλά είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα, παρόλο που και καλά είμαστε στο 2018.

Είμαστε άθλιοι και ανεπαρκείς που μετατοπίζουμε το πρόβλημά μας πάνω στον θεωρητικά αδύναμο.

Αλήθεια, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι το πρόβλημα το έχει ο κύριος Σταύρος, ο κάθε κύριος Σταύρος, και όχι εμείς;

* Η συνέντευξη θα δημοσιευθεί στη CITY αλλά και στο ΣΙΓΜΑ εντός των προσεχών ημερών. Ακούγοντας τα όσα αναφέρει ο ίδιος στην κάμερα, είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι η βλακεία στην Κύπρο κυμαίνεται σε ψηλότερα για την εποχή (2018) επίπεδα, και ότι ο σεβασμός είναι (σχεδόν) ανύπαρκτος ως έννοια και ως φιλοσοφία στην κοινωνία μας.