Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, για πολλούς ή καλύτερα για πολλές γυναίκες αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή για έξοδο με φίλες και διασκέδαση, και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. Ωστόσο, υπάρχει και μία μεγάλη μερίδα γυναικών και ανδρών που τοποθετούνται κάπως διαφορετικά σε όλο αυτό, αναλύοντας λίγο πιο βαθιά την ουσία της συγκεκριμένης ημέρας.
Η Αναστασία Παπαδοπούλου με μία μακροσκελή ανάρτησή της στην προσωπική της σελίδα στο Facebook εκφράζει τη δική της άποψη επ’ αυτού, την οποία βρήκαμε αρκετά ενδιαφέρουσα και γι’ αυτό αναδημοσιεύσαμε.
«8η Μαρτίου λοιπόν για ακόμα μια φορά. Πρέπει να πω ότι είναι με ανάμεικτα αισθήματα που αντιμετωπίζω την 8η Μαρτίου κάθε χρόνο. Για μένα είναι ξεκάθαρη η σημασία αυτής της ημέρας. Είναι η απόδοση του ελάχιστου φόρου τιμής σε γυναίκες που πολέμησαν δίνοντας ακόμα και τη ζωή τους για να κερδίσουν τα αυτονόητα. Το δικαίωμα στην εργασία, στην ίση αμοιβή, το δικαίωμα ψήφου. Είναι η απόδοση τιμής σε αυτές που νιώθω ότι οφείλω τις πλείστες από τις ευκαιρίες που εγώ είχα στη ζωή μου. Ακόμα και αυτό το απλό δικαίωμα να γράφω εδώ αυτά που θέλω.
Για μένα το να λέμε σήμερα «να ζήσουν οι γυναίκες», είναι το αντίστοιχο του να λέμε να μας ζήσουν τα κακοποιημένα παιδιά την 18η Νοεμβρίου, ημέρα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών.
Και όμως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, η σημασία απόδοσης τιμής και περισυλλογής χάνεται στις σοφιστείες του επιπέδου «τις γυναίκες τις γιορτάζουμε κάθε μέρα». Στις διαφημιστικές εκστρατείες για ειδικές τιμές σε προϊόντα (συνήθως είδη καθαρισμού αλλά ας μην το σχολιάσω). Στις ειδικές ευκαιρίες και προσφορές στα κέντρα διασκέδασης μόνο για γυναίκες. Και κυρίως στην πανταχού παρόν πράξη του να μας δώσουν ένα γαρύφαλλο!
Ας μην παρεξηγηθώ. Λατρεύω τα λουλούδια. Μ´αρέσουν και οι προσφορές στα καταστήματα και κέντρα. Είναι η νοοτροπία που με ενοχλεί. Η νοοτροπία της εκμετάλλευσης και λανθασμένης ερμηνείας μιας σημαντικής ημέρας, συνδυασμένη με την άρνηση της αναγνώρισης των προβλημάτων. Η νοοτροπία που επιμένει να μου λέει ότι «αν είσαι καλή θα τα καταφέρεις μόνη σου». Χωρίς φυσικά να αναρωτιέται κανείς γιατί τόσες λίγες γυναίκες τα καταφέρνουν.
Γιατί μόνο 11 γυναίκες υπουργοί σε 60 χρόνια. Γιατί μόνο 9% των διορισμών στους ημικρατικούς οργανισμούς από το 1997 ως το 2015 ήταν γυναίκες; Γιατί μόνο 11 γυναίκες βουλευτές από τους 56; Γιατί μόνο 16% των διευθυντικών θέσεων σε επιχειρήσεις είναι γυναίκες; Γιατί μία στις 3 γυναίκες θα είναι θύμα βίας στη ζωή της; Γιατί άλλες τόσες θα είναι θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης αλλά συνήθως δεν θα μπορέσει να σπάσει τη σιωπή της; Γιατί το χάσμα συντάξεων μεταξύ αντρών και γυναικών είναι 50%;
Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Αυτά θέλω να σκέφτομαι σήμερα. Και ναι εκνευρίζομαι στην εύκολη και αιώνια απάντηση του «δεν ενδιαφέρονται». Ε ναι, συγνώμη που το 99% των γυναικών στην πιο παραγωγική τους ηλικία (30-45 χρόνων), στην ηλικία που γίνεται η μεγαλύτερη επαγγελματική ανέλιξη, πρέπει να πάρουν αποφάσεις σε σχέση με τις προτεραιότητες τους. Όταν οι προτεραιότητες τους πρέπει να είναι τα παιδιά τους, κάτι που για κανέναν άντρα στην Κύπρο δεν απαιτείται. Δεν λέω ότι οι άντρες δεν ενδιαφέρονται. Αλλά είναι οκ αν χάσουν κάθε μπάνιο κάθε βράδυ. Αν δεν αναλάβουν τις κούρσες. Αν δεν είναι εκεί σε κάθε παιδικά γενέθλια. Για αυτούς είναι οκ. Αλλά για μια μητέρα πότε είναι όκ;
Πολλά πράγματα δεν είναι «οκ» στην κοινωνία μας. Κυρίως, το ότι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε ότι οι ευκαιρίες δεν είναι ίσες. Ότι η αντιμετώπιση δεν είναι η ίδια. Ότι η προστασία από την βία δεν είναι αποτελεσματική. Ότι η νοοτροπία δεν είναι σωστή. Ότι το αποτέλεσμα δεν ευνοεί την ίδια την κοινωνία. Ότι κάποιες ναι τα καταφέρνουν, αλλά όχι όσες θα έπρεπε.
Τίποτα από αυτά δεν θα διορθωθεί με το να θεωρούμε την σημερινή ημέρα ως ημέρα γιορτής και ευκαιρίας. Τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν αντιληφθούμε ότι, τουλάχιστον σήμερα, θα έπρεπε να αναγνωρίσουμε ότι πράγματι υπάρχει ανάγκη κάποια πράγματα να αλλάξουν. Και τίποτα από όλα αυτά, πάνω από όλα η επιβαλλόμενη σκέψη και περισυλλογή, δεν θα αντικατασταθεί με ένα γαρύφαλλο. Για αυτό ναι, σήμερα εγώ, γαρύφαλλο ευχαριστώ δεν θα πάρω».
