Ας μιλήσουμε για (κλεμμένα) μακαρόνια του φούρνου

Το μείζον θέμα δεν είναι ότι μια γυναίκα, άνεργη, μπήκε σε ένα σπίτι και έκλεψε τα μακαρόνια του φούρνου. Το μείζον θέμα είναι ότι έχουμε αναγάγει σε μείζον θέμα, στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένα περιστατικό για το οποίο πραγματικά δεν γνωρίζουμε σχεδόν καμιά πληροφορία, παίζοντάς το φιλάνθρωποι και υπεράνω.

 


Article featured image
Article featured image

Δεν ξέρουμε τι έχει προηγηθεί, δεν ξέρουμε το ποιόν της γυναίκας που έκανε τη διάρρηξη και έκλεψε το φαγητό (αν δηλαδή έχει βεβαρημένο ιστορικό ή όχι, αν έχει προηγηθεί συζήτηση με τον γείτονα ή άλλον γείτονα, αν απλώς ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό που έγινε από απόγνωση και χωρίς καμιά κακή πρόθεση…), δεν ξέρουμε το ποιόν του τύπου που κατήγγειλε την υπόθεση (αν δηλαδή έχει προειδοποιήσει τη γειτόνισσα, αν είναι ρατσιστής, αν έχει βοηθήσει ήδη πολλές φορές τη γειτόνισσα ή την οποιαδήποτε γειτόνισσα, αν έχουν προηγηθεί άλλα παρόμοια περιστατικά στην περιοχή ή άλλες συζητήσεις). Και παρόλα αυτά, με δακρύβρεχτα posts νοιώθουμε την ανάγκη να πούμε κι εμείς κάτι, απλώς γιατί έχουν περάσει αρκετές ώρες από το τελευταίο μας post που αφορούσε σε μια φωτογραφία μας με cat eye γυαλί ηλίου και κοκτεϊλάκι, σε μπιτς μπαρ στο Μακένζι.

Κατηγορούμε τον τύπο που κάρφωσε μια γυναίκα η οποία φέρεται να έκλεψε για να ταΐσει το παιδί της, κατηγορούμε την αστυνομία που τη συνέλαβε, κατηγορούμε την κοινωνία, το κράτος, το σύστημα… Χωρίς να ξέρουμε τι πραγματικά έγινε, τι έχει προηγηθεί και κυρίως, τις προθέσεις όλων των εμπλεκόμενων.

Εσύ, τι θα έκανες στη θέση του γείτονα, τι στη θέση της γυναίκας που έκλεψε και τι στη θέση της αστυνομίας; Αν θέλεις να θεωρείσαι έλλογο ον, σε κάθε μια από τις περιπτώσεις, θα έπρεπε κανονικά να αξιολογήσεις την κατάσταση, την τωρινή και την προτέρα και να δράσεις αναλόγως, τόσο με λογική όσο και με συναίσθημα (ακόμα και στην περίπτωση της αστυνομίας θα έλεγα πως πρέπει να μπαίνει μπροστά το συναίσθημα). Αυτά εξάλλου είναι δύο από τα χαρακτηριστικά μας γνωρίσματα που μας κάνουν να ξεχωρίζουμε από οποιοδήποτε άλλο, άλογο ον: η λογική και το συναίσθημα.

Και αυτό, φυσικά, ισχύει και για όλους όσοι έχουν να πουν κάτι στο facebook, νοτισμένο ή όχι με δάκρυ. Κι αν σήμερα μιλάμε για ένα χαμ και μια μερίδα μακαρόνια του φούρνου, πριν λίγες μέρες μιλούσαμε για μια διπλή δολοφονία, για τη δολοφονία των γονιών ενός 15χρονου παιδιού, ο οποίος είδε τη μαμά και τον μπαμπά κατακρεουργημένους.

Σε σχέση με την προκειμένη περίπτωση, όμως, η ερώτηση (τι θα έκανες αν βρισκόσουν στη θέση οποιουδήποτε από τους εμπλεκόμενους) μόνο ως υποθετική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού προς το παρόν, εμείς, οι απλοί πολίτες, δεν έχουμε σχεδόν καμία νεότερη πληροφορία. Οπότε, προσωπικά, θα προτιμήσω να μη βγάλω ακόμα συμπεράσματα. Αλλά και όταν πλέον θα ξέρω τι έγινε και πάλι θα προσπαθήσω να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς και τα δακρύβρεχτα posts, για τον οποιονδήποτε. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Γιατί;

Συνειδητά, απέχω απ' αυτό το που γίνεται, με μοναδική ευχή να μη βρεθώ ποτέ ερήμην μου στο μάτι του κυκλώνα. Πραγματικά, με τρομάζει αυτό το σενάριο με πρωταγωνιστές όλους αυτούς των social media εκεί έξω.


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ