Γράφει ο Ανδρέας Κάτσιης
Μεγάλη έγνοια φαίνεται πως έχει ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ για τα θέματα της παιδείας, ο οποίος μαραζώνει κάθε φορά που βλέπει το Υπουργείο Παιδείας (του) να έρχεται σε σύγκρουση με τους εκπαιδευτικούς.
Στο επίκεντρο αυτή τη φορά η τελευταία συνάντηση εκπαιδευτικών οργανώσεων με τον Υπουργό Παιδείας η οποία κατέληξε και πάλι σε αδιέξοδο, με τους πρώτους να προειδοποιούν με νέες κινητοποιήσεις, αν δεν αλλάξει στάση ο Υπουργός.
Ο καλός ποιμένας της Εκκλησίας μας, παρακολουθώντας όλα αυτά, αποφάσισε να επέμβει δυναμικά και να καλέσει τους ανυπόταχτους εκπαιδευτικούς να συνεργαστούν και να αφήσουν εν πολλοίς τα μουσκουρούθκια τζαι τα αππώματα.
Οκ, δεν το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό ήταν το bottom line των δηλώσεων του. «Η Εκκλησία καλεί τους εκπαιδευτικούς για μια ακόμη φορά να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να αφήσουν τους εγωισμούς, να αφήσουν τους ετσιθελισμούς, να αφήσουν τις προσωπικές ατζέντες τους αυτοί που προΐστανται των εκπαιδευτικών οργανώσεων και να καθίσουν να συνεργαστούν με τον Υπουργό για το καλό των παιδιών μας», ανέφερε στη γραπτή του δήλωση, σχολιάζοντας παράλληλα την έκπληξη και τη λύπη του όταν διαπίστωσε τη μαζική κινητοποίηση που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα έξω από το Υπουργείο Παιδείας: «Βλέποντας προχθές τον όγκο των εκπαιδευτικών που διαδήλωναν την αντίθεσή τους προς τις ενέργειες του κ. Υπουργού έξω από το Υπουργείο Παιδείας, αντιλήφθηκα ότι το κακό έχει παραγίνει. Με εξέπληξε αυτός ο όγκος τόσο πολύ που έθεσα στον εαυτό μου αυτό το ερώτημα: ‘Μα υπάρχει τόση φυγοπονία; Οι εκπαιδευτικοί μας θέλουν τις αποσπάσεις για να μην εργάζονται και κατ’ επέκταση να μην προσφέρουν τις υπηρεσίες τους προς τη μαθητιώσα νεολαία; Μέχρις εδώ έχει καταντήσει η Παιδεία μας; Αντί να προσφέρουν όλο τον καλό εαυτό τους με δυναμική παρουσία στην έδρα, όλοι θέλουν την ησυχία τους και δεν τους ενδιαφέρει η πρόοδος των παιδιών μας’. Πρόσεξα τις χειρονομίες που έκαναν σχεδόν όλοι. Άκουγα και τις απαράδεκτες απόψεις τους. Και έβλεπα τον παλληκαρισμό μερικών που απειλούσαν ‘γην και ουρανόν και μάλιστα μερικοί αξίωναν την παραίτηση του Υπουργού».
Φυσικά και δεν έμεινε ως εκεί, αλλά έθιξε και το ζήτημα της απεργίας, το οποίο μάλλον δεν είναι και από τα αγαπημένα του εργασιακά δικαιώματα, σημειώνοντας: «Η απειλή της απεργίας δέον να είναι το τελευταίο που πρέπει να σκέφτεται ιδιαίτερα ο εκπαιδευτικός. Πρέπει πρώτα να υπάρξει λόγος και αντίλογος, και αν χρειαστεί μπορούμε να βοηθήσουμε ως Εκκλησία, ακόμη και η Προεδρία του Κράτους μπορεί να προσφέρει βοήθεια για να φθάσουμε στη χρυσή τομή, που θα είναι το καλύτερο για όλους μας και ιδιαίτερα για τα παιδιά μας. Η απεργία που βρίσκεται στα χέρια σας, μπορεί μεν να είναι δυνατό όπλο, αλλά υπάρχει και ο λαός που μπορεί τέτοιες συμπεριφορές να τις εμέσει και τότε οι εκπαιδευτικοί θα βρεθούν σε δεινή θέση και τότε δεν θα τους αρέσει, θα είναι ό,τι χειρότερο για αυτούς. Διότι υπάρχει και η απαξίωση που είναι ισχυρότερο όπλο από την απεργία», καταλήγει.
