Το θαύμα της ζωής (του) χωράει μέσα στα λίγα χρόνια του στη γη. Τα τζιτζίκια φεύγουν τραγουδώντας και ευτυχισμένα.

Συγκεκριμένα, περνά ακόμα και 17 χρόνια σαν σκουλήκι κάτω από το χώμα. Βγαίνει στριμωγμένο με εκατομμύρια άλλους στην επιφάνεια της γης μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Αν υπήρξε τυχερό και έχει καταφέρει να βγει από το κουκούλι του χωρίς να γίνει τροφή για κάποιο ζώο, τότε οι τελευταίες εβδομάδες του στη γη… είναι ένα κάλεσμα στο ταίρι του.

Και μετά από αυτό πεθαίνει. Και τα αβγά του θηλυκού πέφτουν από τα δέντρα στο έδαφος και ο κύκλος συνεχίζεται.

Και το μόνο που μαθαίνουν για αυτό οι άνθρωποι από τη νηπιακή τους ηλικία είναι ότι αυτό που ήθελε στη γη είναι να περάσει καλά και να τραγουδήσει. Ότι δεν νοιαζόταν για την αποταμίευση, όπως τα μυρμήγκια, αλλά για το κέφι του.

Ακόμα και η μυθολογική προσέγγιση το αδικεί. Σύμφωνα με την βικιπαίδεια: «Με το τζιτζίκι είναι συνδεδεμένος και ο μύθος του Τιθωνού. Ο Τιθωνός ήταν θνητός που είχε γίνει αθάνατος από τους θεούς μετά από παράκληση της Ηούς, η οποία όμως ξέχασε να ζητήσει να παραμείνει και νέος. Όταν λοιπόν ο Τιθωνός έφθασε σε έσχατο γήρας, η Ηώς, που ως θεά ήταν αθάνατη και πάντα νέα, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει. Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που μιλά ακατάπαυστα, το τζιτζίκι».

Σαν να είναι κάτι περιττό και άσχημο που παρακάλεσε τους Θεούς για την ύπαρξή του.

Ευτυχώς, εκτός από τους μύθους έχουμε και την επιστήμη που είναι συναρπαστικότερη. Όλο το θαύμα της ζωής χωράει μέσα στα λίγα χρόνια του στη γη. Φεύγει τραγουδώντας και ευτυχισμένο. Μην το λυπάσαι, λοιπόν, και δες το παρακάτω βίντεο.

Return of the Cicadas from motionkicker on Vimeo.

Κεντρική φωτογραφία: Sudio B&G - Θάνος Κομνηνός