Μόνο ένας (άλλος) γονιός μπορεί να σε καταλάβει, να σε νοιώσει.
Και εξηγούμαστε…
Ξοδεύεις μισό μηνιάτικο για ένα παιδικό σπιτάκι, πας ενθουσιασμένος στο σπίτι, τρως μισή μέρα να το στήσεις και τελικά… το μωρό ενθουσιάζεται περισσότερο με το κασόνι!
Σάββατο πρωί και θες να απολαύσεις τον (πραγματικό) καφέ σου στη βεράντα μια και έχει ωραίο ήλιο. Και τελικά, απολαμβάνεις (;) αέρα, στριμωγμένος σε μια γωνιά, καθισμένος σταυροπόδι.
Πας στην καφετερία και μαζί με τον καφέ σου παίρνεις και ένα muffin στο μωρό, με τη σκέψη ότι θα το μοιραστείτε. Αγάπη, θα δώσεις λίγο και στον μπαμπά; Φυσικά και θα σου δώσει.
Τρως μισή ώρα να το κοιμήσεις και άλλη μισή να φύγεις α λα καταδρομέας από το δωμάτιο για να μην ξυπνήσει. Και το τελευταίο δευτερόλεπτο, βγαίνοντας από την πόρτα, ακούγεται ένα τρίξιμο μισού δευτερολέπτου. Γυρνάς τότε το κεφάλι, λες αποκλείεται… και τι να δεις;
Είσαι στην τουαλέτα ή στο μπάνιο, σε μια πολύ προσωπική στιγμή και είσαι 1000% σίγουρος ότι κανείς δεν θα σε ενοχλήσει.
Παλιά, πήγαινες παραλία με μια πετσέτα και το πορτοφόλι σου. Σήμερα, κουβαλάς κάτι τις παραπάνω.
Είσαι σε εστιατόριο και ξαφνικά λέει το παιδί ότι θέλει τουαλέτα. Αφού τελειώσει, λες -αφού πήγες που πήγες- να κάνεις κι εσύ τσακ-μπαμ ανάγκη σου. Και ξαφνικά, ενώ περιμένει στην πόρτα, εκείνα τα 5 δευτερόλεπτα που πρέπει να περιμένει στην πόρτα, έχει μια φαεινή ιδέα.
Ένα άλλο ωραίο είναι όταν θέλουν να κάνουν ανάγκη το καλοκαίρι, μπαίνεις σε μια τουαλέτα μισό επί μισό, χωρίς παράθυρο, όπου τα πάντα είναι βρώμικα και άρα δεν θα τα βάλεις να καθίσουν. Σε δυο λεπτά μοιάζεις λες και έτρεξες όλο τον μαραθώνιο της Αθήνας από τον ιδρώτα.
Το χαμένο κομμάτι Lego, συνήθως το βρίσκεις τα ξημερώματα, στο σκοτάδι, όταν κατέβεις για να φέρεις νερό στα παιδιά. Με αυτό τον επίπονο τρόπο.
