Πιο κάτω αυτούσια η ανάρτησή της:
Εναντίον της Στέγασης Κέντρου Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Παιδιών στο Ζύγι τοποθετήθηκε η Πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου, αλλά και άλλοι μαζί.
Ίσως η πολύ απογοητευτική αυτή αντίδραση οφείλεται σε έλλειψη ενημέρωσης, σε έλλειψη σωστής πληροφόρησης, σε έλλειψη διαβούλευσης, αλλά δυστυχώς, όπου και να οφείλεται πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
Πρόκειται για παιδιά, παιδιά που είναι ασυνόδευτα γιατί οι γονείς τους πολλές φορές τα έστειλαν σε ένα επικίνδυνο ταξίδι μόνα τους για να σωθούν, που περπάτησαν μόνα τους διασχίζοντας χώρες, με πολλούς κινδύνους, για να βρούνε ασφάλεια.
Συνάντησα πολλά από αυτά τα παιδιά πρόσφατα στην Αθήνα στα Σπίτια ΣΟΣ. Σπίτια που δεν ήταν στο πουθενά αλλά μέσα σε γειτονιές, και οι γείτονες τα αγκάλιασαν σαν δικά τους παιδιά. Παιδιά που δεν μπορούσαν να περιγράψουν το ταξίδι για την Ελλάδα γιατί ήταν τόσο τραυματικό, παιδιά που στις κάρτες που μου δώσανε ευχαριστούσαν την Ελλάδα και τους Έλληνες και ζητούσαν δυο πράγματα, να επανενωθούν με την μαμά τους και να τα αγαπάμε -«Please love me» γράφανε.
Και εμείς εδώ, σε μια χώρα που τρέξαμε αμέσως με τόση αγάπη να στηρίξουμε την Ελλάδα μετά από την πρόσφατη εθνική τραγωδία στο Μάτι, που ξέρουμε τι θα πει προσφυγιά, λέμε ότι δεν θέλουμε να έχουμε στην κοινότητα μας ένα κέντρο φιλοξενίας ασυνόδευτων παιδιών.
Οι πρόσφυγες που είναι στη χώρα μας, η στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, είναι εδώ γιατί προσπαθούν να σωθούν. Κανένας δεν μπαίνει σε μια βάρκα στη θάλασσα όταν η στεριά είναι πιο ασφαλισμένη.
Όμως επειδή έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στις ευαισθησίες και στην ανοιχτή αγκαλιά του Κύπριου, που την έχω δει στις άλλες Στέγες ασυνόδευτων παιδιών στη Λάρνακα και Λευκωσία, τόσο των ΥΚΕ όσο και του HFC, και όχι μόνο, θέλω να πιστεύω ότι η αντίδραση ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης πληροφόρησης και ενημέρωσης, για αυτό και θα επικοινωνήσω για μια συνάντηση μαζί με το κοινοτικό συμβούλιο το συντομότερο. Γιατί είναι κρίμα να μένουν αυτές οι εντυπώσεις.
Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Παιδιών. Απροστάτευτων και ευάλωτων παιδιών, που ζητούν μια καλύτερη ζωή μέχρι αν είναι εφικτό, να επανενωθούν με τις οικογένειές τους.
Αυτά είναι που μας ζητούν να φιλοξενήσουμε.
