Από την αντίπερα όχθη που βρίσκομαι, αυτήν του εν δυνάμει πατέρα, πάντα ένιωθα πως οι γυναίκες και δη οι μητέρες κουβαλάνε βαρύ φορτίο στις πλάτες τους.

Σίγουρα, βαρύτερο από το δικό μας, καθώς το να μεγαλώνεις ένα παιδί, αρχικά μέσα σου, και έπειτα να το φροντίζεις για όλο το υπόλοιπο της ζωής σου, ενώ παράλληλα πρέπει να φροντίζεις και τον εαυτό σου, σε συνδυασμό με δεκάδες άλλα πράγματα, φαντάζει και είναι πολύ κουραστικό και δύσκολο.

Δεν θα μιλήσω για ηρωίδες μάνες, δεν είναι θέμα «ηρωισμού» το να μεγαλώνεις, ένα, δύο ή και περισσότερα παιδιά και παράλληλα να εργάζεσαι, να έχεις προσωπική και κοινωνική ζωή κ.ο.κ, είναι, όμως, θέμα αντοχών, οργάνωσης, προγραμματισμού και δυνατοτήτων. Στοιχεία που στην πλειοψηφία μας οι άντρες δεν διαθέτουμε. Όσο στερεοτυπικό κι αν ακούγεται, η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει καθημερινά και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται.

Μια γυναίκα που γίνεται μητέρα, σήμερα, καλείται να διαχειριστεί τις αντιθέσεις μιας κοινωνίας που προοδεύει και μιας κοινωνίας που έχει μείνει στα συντηρητικά πρότυπα του παρελθόντος, έχοντας να αποδείξει τόσο στον εαυτό της όσο και στους τρίτους, πως όχι μόνο μπορεί να τα φέρει όλα εις πέρας, αλλά να τα κάνει και καλά.

Και όσο και αν ο σύντροφος-πατέρας, όταν υπάρχει στο προσκήνιο, μοιράζεται τις απαιτήσεις, τις ανάγκες και τις καθημερινές προκλήσεις, το μεγαλύτερο βάρος πέφτει σίγουρα στους ώμους της γυναίκας.

4 νέες μητέρες, λοιπόν, μας περιγράφουν πως είναι να μεγαλώνεις παιδιά σήμερα, περιγράφοντας την καθημερινότητά τους.

Δήμητρα Ηρακλέους, 29 ετών

«Δεν υπάρχει οδηγός επιβίωσης…»

Πέρασαν σχεδόν 4 χρόνια από τότε που απέκτησα τον πολύτιμο αλλά βαρύ τίτλο της «μάνας». Η αλήθεια, δεν είχα φανταστεί τον ρόλο της μαμάς διαφορετικό απ’ ότι είναι, διότι πολύ απλά δεν τον είχα φανταστεί. Για μένα η μητρότητα ήταν κάτι απρόσμενο – αλλά αυτό δεν σημαίνει λιγότερο επιθυμητό. Ναι, με κυρίευσε ο φόβος και το άγχος όταν στα 25 έμαθα ότι θα γινόμουν μαμά – τι γίνεται τώρα με την καριέρα που τόσο πάλεψα να κερδίσω; Όταν δε, κατέρρευσε και η σχέση μου με τον πατέρα της μικρής, ο φόβος έγινε τρόμος – και τώρα τι; Χρόνο με το χρόνο όμως, ορθοποδώ όλο και καλύτερα. Το βασικότερο που έχω μάθει στο ταξίδι αυτό είναι ότι όσες συμβουλές κι αν διαβάσει ή ακούσει μια μαμά, δεν θα σωθεί. Δεν υπάρχει οδηγός επιβίωσης. Το κάθε παιδί, η κάθε μαμά και η κάθε οικογένεια είναι διαφορετική. Η συνειδητοποίηση ότι είναι απαραίτητο να κοιτάω μπροστά και να κάνω το καλύτερο που μπορώ για την κόρη μου ήταν ένα σημείο καμπής για μένα. Δεν φοβάμαι πλέον να καταρρεύσω γιατί ξέρω ότι θα βρω την δύναμη να συνεχίσω με κάποιο τρόπο. Η μητρότητα ήταν, και συνεχίζει να είναι, ένα μάθημα ζωής για μένα. Μια καθημερινή μάχη ενάντια στο χρόνο και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Αλλά επίσης και μια μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό ότι «είμαι αρκετή». Η καθεμιά μας πρέπει να μάθει να επενδύει στα δυνατά της σημεία και να αποδέχεται τις αδυναμίες της ως μάνα αλλά κυρίως, ως άνθρωπος. Μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε.

Έλενα Περικλέους, 36 ετών

«Απαιτεί θυσίες, χρόνο για σένα, για τον σύντροφό σου αλλά και για τα παιδιά σου!»

Γειά σας, είμαι «νεαρή» μαμά (εδώ γελάω, 36 χρονών) με έναν υπέροχο σύντροφο και 3 μικρά παιδάκια ηλικίας (10 κορίτσι, 8 αγόρι και 3 κορίτσι). Εργάζομαι 5 μέρες τη βδομάδα (για να πάω στη δουλειά μου χρειάζομαι 1 ώρα το πρωί και 1 ώρα το απόγευμα για να επιστρέψω)! Ο γάμος μου και η γέννηση των παιδιών μου ήταν τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή μου, που δεν θα τα ξεχάσω ποτέ! Στις μέρες μας, το να εργάζεσαι και να έχεις οικογένεια (με ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο) είναι δύσκολο αλλά κατορθωτό! Απαιτεί θυσίες, χρόνο για σένα, για τον σύντροφό σου αλλά και για τα παιδιά σου! Για να υπάρχει ισορροπία και ηρεμία πρέπει το ζευγάρι να περνά καλά και να αγκαλιάζεται! Σίγουρα στην καθημερινότητα αυτό είναι δύσκολο όμως πρέπει να γίνεται (εγώ πρέπει, τώρα που είναι ακόμα μικροί, μέχρι τις 21.30 να τους κοιμίσω και να καθίσω με τον άντρα μου και μια μπυρίτσα να τα πούμε έστω 30 λεπτά ως ενήλικες – λίγη ζωή ενήλικα δηλαδή!). Με τα παιδιά μας προσπαθούμε να περνάμε όσο πιο πολλές ώρες γίνεται (δύσκολο καθημερινά γιατί τρέχουμε (διάβασμα, μαγείρεμα, φροντιστήρια και άλλα). Γίνεται κυρίως το Σαββατοκύριακο, αλλά και πάλι προκύπτουν διάφορα. Από την καθημερινότητά μας δεν λείπουν οι εντάσεις και οι φωνές αλλά πάντα προσπαθούμε να ηρεμούμε (όσο γίνεται). Με τρία παιδιά σίγουρα δεν είναι όλα εύκολα γιατί ξαφνικά πρέπει να βρεις 3 χέρια για να τα προλάβεις όλα, αλλά όλα είναι εφικτά. Μια βραδινή έξοδος, λίγη γυμναστική κάποιος καφές μόνη, με σύντροφο ή φίλη είναι «τζούρες» απαραίτητες για να συνεχίσεις!

Υπάρχουν και τα απογεύματα που πέφτουν όλα μαζί, ο γιος μου να φωνάζει «μάμμα θέλεις να παίξουμε ποδόσφαιρο;» η μεγάλη μου κόρη «μάμμα διορθώνεις μου τα αγγλικά μου;» και η μικρή 3.5 ετών «μάμμα θέλω να πάω τουαλέτα». Εκεί πρέπει να βάλεις προτεραιότητες, αλλιώς θα πελαγώσεις.

Τα παιδιά μας μόνο χαρά μας φέρνουν και αγάπη! Αναζητούν και επιζητούν την ασφάλεια από εμάς, την αγκαλιά και την αγάπη μας (κάτι που πρέπει να τους δίνουμε καθημερινά). Όταν κάποιες μέρες ξεχνώ, νιώθω τύψεις και το κάνω πιο έντονα μετά! Τους αρέσουν οι βόλτες, οι εκδρομές, τα πικνικ και οι νέες εμπειρίες… προσπαθούμε να τα κάνουμε! Αγαπάτε λοιπόν τον εαυτό σας και τους ανθρώπους γύρω σας!

Mαρίνα Ιωάννου, 30 ετών

«Για να κανονίσω μία έξοδο, ή ένα κομμωτήριο πρέπει να το οργανώσω μέρες πριν, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες»

Όταν άκουγα να λένε πως ο ερχομός ενός παιδιού φέρνει τα πάνω-κάτω και αλλάζει τις προτεραιότητες και τα θέλω σου, θεωρούσα πως ήταν υπερβολές από ανθρώπους που ήθελαν να δικαιολογήσουν τις αλλαγές στη ζωή τους. Πλέον, ως μητέρα ενός παιδιού, το βιώνω καθημερινά.

Είναι από τις όμορφες εμπειρίες που βίωσα ποτέ στη ζωή μου, ωστόσο δεν μπορώ να μην επισημάνω τις δυσκολίες και το άγχος που σου δημιουργεί ένα παιδί. Όχι, δεν φταίει αυτό, φταίνε οι συνθήκες που ζούμε σήμερα. Ιδανικά θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο μαζί του. Να το βλέπω να μεγαλώνει, να μαθαίνει, να εξελίσσεται. Αλλά οικονομικά δεν μπορώ να μην εργάζομαι, κάτι που με ανάγκασε να την αφήσω στους πρώτους 4 μήνες. Αυτό, βέβαια, έχει ως αποτέλεσμα τον χρόνο που σου μένει να τον αφιερώνεις αποκλειστικά στο παιδί σου, τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω, άρα σου στερεί χρόνο από προσωπικές ή άλλες ασχολίες που έκανες πριν. Για να κανονίσω μία έξοδο, ή ένα κομμωτήριο πρέπει να το οργανώσω μέρες πριν, να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες. Σαφώς και δεν είναι μόνο θέμα χρόνου, αφού και το οικονομικό σε περιορίζει πολύ, καθώς τα έξοδα εκτοξεύονται με τον ερχομό ενός παιδιού, άρα οι προσωπικές σου ανάγκες πάνε αρκετά πίσω.

Οι πρώτες ανάγκες για ένα παιδί είναι πολυέξοδες και δεν τολμάς να παραλείψεις κάτι, όσο cool γονιός και αν είσαι. Θα στερηθείς εσύ, για να έχει το παιδί σου όσα χρειάζεται.

Αυτό αλλάζει και τον τρόπο που αξιολογείς τα επαγγελματικά σου, αφού το «να μου αρέσει η δουλειά μου» έρχεται σε δεύτερη μοίρα και πρώτη θέση παίρνει το «να με πληρώνει η δουλειά μου».

Είναι όμως τόσα τα καινούργια συναισθήματα και οι εμπειρίες που σου προσφέρει η μητρότητα, που δεν συγκρίνονται με κάτι άλλο.

Νιώθω κουρασμένη, πολύ συχνά και προβληματισμένη για το πώς θα τα καταφέρουμε και αν θα είμαστε σωστοί, αλλά όπως σου είπα, μια αγκαλιά ή ένα χαμόγελο είναι το καλύτερο αντίδοτο.

Ένα παιδί αλλάζει και τη σχέση με τον σύντροφό σου. Έχεις περισσότερες απαιτήσεις και σχεδόν όλες έχουν να κάνουν με το παιδί. Σαφώς δεν πρέπει να βοηθά ο πατέρας, δεν βοηθάς στο μεγάλωμα ενός παιδιού και στις υποχρεώσεις του σπιτιού, συμμετέχεις ισάξια και αυτό πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Αλλά δεν είναι πάντα. Αυτό θα χαρακτήριζα και ως το πιο δύσκολο κομμάτι, να μην ξεχαστείς ως γυναίκα ή άντρας και να μείνεις μόνο ως μητέρα και πατέρας.

Μαριλένα Κωνσταντίνου, 31 ετών

«Θυμάμαι πριν γίνω μητέρα, που έλεγα πως εμένα το παιδί δεν θα μου αλλάξει τη ζωή μου»

Έγινα μητέρα στα 29 μου και σήμερα ο γιός μου είναι 17 μηνών και με σιγουριά μπορώ να πω, πως ο ερχομός του μου άλλαξε τη ζωή. Η μητρότητα μου δίδαξε την υπομονή και συνάμα την ανιδιοτελή αγάπη. Ειλικρινά δεν ήξερα αυτό το συναίσθημα προηγουμένως.

Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, με κρατούν πίσω από το μεγάλωμά του, τουλάχιστον όπως το είχα φανταστεί, καθώς θα ήθελα να περνώ περισσότερες ώρες μαζί του. Και καλύτερα να μην συζητήσω για τον ελάχιστο –πλέον- χρόνο που αφιερώνω για τον εαυτό μου. Ιδανικά θα ήθελα να μην εργάζομαι για μεγαλύτερο διάστημα, αλλά οικονομικά δεν μας παίρνει να μείνει έστω ένας από τους δύο μας σπίτι για καιρό. Τα έξοδα μας με το παιδί έχουν εκτοξευθεί και αυτό μας περιορίζει τις επιλογές μας. Είναι το νηπιαγωγείο, τα ρούχα του, οι πάνες, οι γιατροί. Τι μπορείς να αφήσεις πίσω απ’ αυτά;

Θυμάμαι πριν γίνω μητέρα, που έλεγα πως εμένα το παιδί δεν θα μου αλλάξει τη ζωή μου. Θα φροντίσω να βγαίνω με τις φίλες μου, να μην παραμελώ τον εαυτό μου, τον σύντροφό μου. Τίποτα απ’ αυτά δεν έχω τηρήσει. Και να σκεφτείς πως με τον σύντροφό μου μοιραζόμαστε σχεδόν τα πάντα, ειδικά όσο αφορά το παιδί. Αλλά και πάλι, τίποτα δεν μπορεί να είναι το ίδιο με πριν. Όταν, για παράδειγμα, είναι άρρωστο υποφέρουμε όλοι οικογενειακώς που το βλέπουμε να κλαίει ή να πονάει.

Ομολογώ πως υπάρχουν στιγμές που νιώθω να λυγίζω, να μην έχω τη δύναμη να συνεχίσω άλλο, είτε επειδή είμαι φορτισμένη από τη δουλειά είτε γιατί δεν είμαι καλά ψυχολογικά, αλλά όλα σταματούν μόλις μπω στο σπίτι και ο μικρός τρέχει να με αγκαλιάσει. Η μητρότητα δεν είναι εύκολη, θέλει θυσίες, θέλει υπομονή αλλά δεν την αλλάζω με τίποτα στον κόσμο. Αξίζει τα πάντα.



*Φωτογραφίες από Unsplash/Pixabay/Google