Και ξαφνικά, η βόμβα σκάει. Ενώ περιμέναμε πως και πως το φετινό ξεκίνημα του D, η καθυστέρηση του ανοίγματος μάς γέμισε υποψίες. Υποψίες που επιβεβαιώθηκαν. «Κάθε τέλος φέρνει μια αρχή». Κάπως έτσι αποχαιρέτησε -απροσδόκητα- τους φανς του το θρυλικό klubd, με μια λιτή αλλά συγκινητική ανάρτηση στο Facebook. Τόσο απλά, ένας κύκλος έκλεισε, ο δεύτερος για το D, μετά από 10 συναρπαστικά χρόνια.

Τι μένει λοιπόν; Μένουν πίσω οι αναμνήσεις και μια τεράστια παρακαταθήκη για το nightlife του νησιού. Αν το clubd από το 2001 έως το 2004 τάραξε τα νερά, το klubd (2008-2019) έκανε επανάσταση και έφτιαξε σχολή. Το Δ ήταν μοναδικό. Ήταν ένας χώρος που είχε ταυτιστεί με την ηλεκτρονική - και ιδιαίτερα με την techno- μουσική και αποτελούσε καταφύγιο για μεγάλο κομμάτι clubbers που πια μένουν «άστεγοι» -δεν βλέπω και κάτι άλλο να τους εκφράζει σε τόσο μεγάλο βαθμό, αυτή τη στιγμή στην Κύπρο.

Το Δ ήταν ιστορία. Έγραψε ιστορία. Έδωσε και πρόσφερε χώρο και χρόνο στο να αναδειχθούν local ταλέντα, γιατί επένδυσε σε αυτά. Alex Tomb, Janis Plasmatik, Aristodemos, Mesitis, Anestis Gomez και πάρα, πάρα πολλοί άλλοι άρπαξαν την ευκαιρία που τους έδωσε και με τη σειρά τους δημιούργησαν ένα ρεύμα ανανέωσης στην κυπριακή ηλεκτρονική σκηνή. Στο Δ το οφείλουμε αυτό. Στο Δ ξεκίνησε η ευκαιρία, που σε ένα νησί, μια σταλιά σαν την Κύπρο, το να σου δοθεί είναι το ίδιο σημαντικό όσο και το να την αρπάξεις.

Μαζί του «ζήσαμε για ρομαντζό», κάποια καλοκαίρια πριν. Σβήναμε κάθε Νοέμβρη μήνα τα κεράκια και αλλάζαμε τον χρόνο παρέα, στα πιο απλά αλλά στα πιο ουσιαστικά πάρτι. Μάθαμε, είδαμε και κυρίως ακούσαμε. Ακούσαμε μουσικές και απολαύσαμε καλλιτέχνες που υπό άλλες περιστάσεις, δεν ξέρω πόσο εύκολο θα ήταν να τους αγκαλιάσει το κυπριακό κοινό. Αν το Δ δεν είχε δημιουργήσει τις υποδομές, τις συνθήκες, αν δε μας είχε εκπαιδεύσει μουσικά για να τους δεχτούμε. Ονοματάρες από Βερολίνο, Βαλκάνια -και κυρίως από την εξαιρετική techno σκηνή της Ρουμανίας, τη Λατινική Αμερική... Rhadoo, Inspirescu, Dygas, Vera, ποιον να πρωτοθυμηθείς και ποιον να αφήσεις πίσω.

Στο Δ γνωριστήκαμε καλύτερα. Ανακαλύψαμε πως υπάρχει «ψουμί» και κοινό που θέλει φεστιβάλ, παρτάκια σε αποθήκες, διαφορετικά και διαδραστικά πάρτι σε προχώ χώρους και πως υπάρχει και κάτι άλλο εκεί έξω από το «λίγο mainstream, μετά πάμε λαϊκό», όλοι εν τω μεταξύ αγγούρι στο κλαμπ και μετά «γεια σας». Και ήταν ένας χώρος ακομπλεξάριστος. Που δεν έριξε ποτέ «πόρτα» στο διαφορετικό, γιατί και αυτό… διαφορετικό ήταν.

Μένει και ένα αναπάντητο, προς το παρόν, ερώτημα. Αυτή τη σκυτάλη ποιος θα την πάρει; Και τώρα, τι; Αντίο Δ. Ευχαριστούμε.